ΔΗΚΤΗΣ
Η ανώφελη συζήτηση για τα επιτόκια συνεχίζεται καθώς βλέπουν το φως της δημοσιότητας στοιχεία που κατατάσσουν την Κύπρο στις ακριβές χώρες όσον αφορά στο άνοιγμα της ψαλίδας καταθετικών και δανειστικών επιτοκίων. Τη συζήτηση, όπως και κάθε άλλη φορά, οδηγούν τα κόμματα τα οποία ασκούν ανέξοδη κριτική για χάριν εντυπώσεων αφού γνωρίζουν ότι τίποτα στην ουσία δεν μπορούν να επιβάλουν. Απλά λαϊκίζουν και ενώνουν τις φωνές τους με την κοινωνία που υποφέρει, ευελπιστώντας ότι εφόσον υπάρξει κάποια ανταπόκριση από τις τράπεζες θα καταφέρουν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη. Γιατί, όπως καλά γνωρίζουν, αν είναι να προκύψει κάτι αυτό θα γίνει εθελοντικά και μετά από απόφαση των διοικήσεων των ίδιων των τραπεζών. Δηλαδή, μόνο αν θέλουν θα «κουρέψουν» τα κέρδη τους αποδίδοντας κάτι πίσω στους πελάτες. Ακόμη και έτσι, όμως, θα το καθυστερήσουν όσο μπορούν.
Η οικονομία βρίσκει τον δρόμο της
Οι φωνές των πολιτικών είναι καλές, όμως η οικονομία βρίσκει πάντα τον δρόμο της και καταφέρνει να κινείται ανεξάρτητα από τα αντικειμενικά εμπόδια που εμφανίζονται. Έτσι, λοιπόν, μπορεί τα δανειστικά επιτόκια να είναι στα ύψη συγκριτικά και με άλλες χώρες του ευρώ, όμως τα στοιχεία της κεντρικής τράπεζας λένε κάτι άλλο. Για το επτάμηνο του 2024 η παραχώρηση νέων δανείων καταγράφει ρεκόρ 10ετίας και ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ. Αν και με χαμηλότερους από άλλες χρονιές ρυθμούς, την κούρσα οδηγούν τα δάνεια σε νοικοκυριά, ενώ αξιοσημείωτος είναι και ο ρυθμός αύξησης των επιχειρηματικών δανείων που τεκμηριώνει την επιφυλακτικότητα των τραπεζών να αναλάβουν μεγάλους κινδύνους σε περιβάλλον αβεβαιότητας.
Η πολιτική δεν ασκείται με τα εγκαίνια
Η κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρόεδρος πανηγυρίζει για την κάθοδο πανεπιστημίων στην Κύπρο και καλεί και άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμα όσων τόλμησαν. Ως εδώ καλά, η κατάσταση όμως στις παραλιακές πόλεις είναι ιδιαίτερη με αποτέλεσμα η κάθοδος πανεπιστημίων την ώρα που η στεγαστική ζήτηση από ξένους είναι αυξημένη, να προκαλεί ένα πρόβλημα που σίγουρα η κυβέρνηση θα ήθελε να αποφύγει. Και αυτό έχει να κάνει με τη στεγαστική κρίση που λόγω μειωμένης προσφοράς ανεβάζει τα ενοίκια σε πρωτοφανή επίπεδα. Γι’ αυτό, είναι καλό η κυβέρνηση να πανηγυρίζει για τα νέα πανεπιστήμια, όμως θα πρέπει να αξιοποιήσει τα διαθέσιμα εργαλεία και να ασκήσει στεγαστική πολιτική. Η εξουσία ασκείται όχι μέσα από εγκαίνια και πανηγυρισμούς, αλλά μέσα από πολιτικές που λύνουν τα προβλήματα των ευάλωτων μιας κατάστασης.
Έχουμε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις;
Η μεταρρυθμιστική ατζέντα της κυβέρνησης είναι πολυσχιδής και φιλοδοξεί να επηρεάσει θεσμούς της δημοκρατίας, εκλογικές αναμετρήσεις και πολλαπλές συντάξεις. Όλα αυτά έχουν να κάνουν περισσότερο με θέματα δημοσιογραφικού κυρίως ενδιαφέροντος αντί για ουσιαστικές αλλαγές που θα επηρεάσουν την καθημερινότητα των πολιτών. Οι πολίτες σήμερα επηρεάζονται από την ακρίβεια σε όλα τα επίπεδα και μια δύσκολη καθημερινότητα λόγω κυκλοφοριακού. Η κυβέρνηση, αν επιθυμεί να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει να ξεκινήσει από τη λειτουργία του ανταγωνισμού και μιαν εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα πατάξει την παραπαιδεία. Θα μπορούσε έμπρακτα να ασκήσει κοινωνική πολιτική στηρίζοντας τα νέα ζευγάρια, αντιμετωπίζοντας έτσι και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας.
Το ανέκδοτο των πολλαπλών συντάξεων
Η κατάσταση με τις πολλαπλές συντάξεις αξιωματούχων αποτελεί ανέκδοτο και ένα τυπικό παράδειγμα ως προς το γιατί απομακρύνονται οι πολίτες από την πολιτική. Ένα θέμα που δεν αφορά στην ουσία κανέναν πλην εκείνων που απολαμβάνουν τα προνόμια απασχολεί την επικαιρότητα από το 2011. Και σήμερα, το έτος 2024, έρχονται να το επαναφέρουν και να δηλώνουν μάλιστα αποφασισμένοι ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρουν να ξεδιαλύνουν το θέμα με τα 11 και πλέον νομοσχέδια που έχουν κατά καιρούς κατατεθεί. Πιθανή κατάληξη του ζητήματος, όπως μαθαίνουμε, θα ήταν η μεταφορά των προνομίων από το 60ό στο 65ο έτος της ηλικίας του αξιωματούχου και η νομοθετική ρύθμιση της δυνατότητας ενός αξιωματούχου να αποποιείται το δικαίωμα όταν αναλαμβάνει αξίωμα. Και όλα αυτά, όταν η κοινωνία παλεύει μόνη της ενάντια στην ακρίβεια, το κυκλοφοριακό και την παραπαιδεία.
