Του Σταύρου Χριστοδούλου
Ωραίος τύπος φαίνεται ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Με χιούμορ και ατάκες οι οποίες ενίοτε γίνονται viral («Αυτοί είστε!», «Πού τα βρήκατε αυτά τα φυντάνια;»), ανθρώπινος και χαλαρός. Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο δεν δίστασε μάλιστα να χορέψει τη «Δραπετσώνα» του Θεοδωράκη μπροστά στις κάμερες («Το μακρύ ζεϊμπέκικο του Μήτσου» έγραψε η Σεμίνα Διγενή, ανεβάζοντας το σχετικό βίντεο στα social media), επιβεβαιώνοντας ότι το παιχνίδι της επικοινωνίας στηρίζεται εντέλει σε κάτι πολύ απλό: να τολμάς να είσαι και να φαίνεσαι ο εαυτός σου, υπερβαίνοντας έτσι την ξύλινη γλώσσα και τα στερεότυπα.
Τέτοιος ήταν και ο Χαρίλαος Φλωράκης, είπε ο νυν γ.γ. του ΚΚΕ σε μια παλαιότερη τηλεοπτική του συνέντευξη. Κι έχει δίκαιο, με μια όμως βασική διαφορά: η εξωστρέφεια του Φλωράκη δεν ήταν μόνο στους τρόπους ή το ύφος αλλά και στην πολιτική ουσία. Αυτό τουλάχιστον απέδειξε όταν στη δύση της πολιτικής του καριέρας και σε στιγμές κρίσιμες για τη χώρα, βγήκε από το «comfort zone» του για να συνταχθεί με τους κομματικούς του αντιπάλους. Κι ενώ θα υπέθετε κανείς ότι στην εκπνοή της χιλιετίας το κόμμα θα αξιοποιούσε τις γέφυρες προς την κοινωνία, ήρθε η συμπαθής κατά τ’ άλλα Αλέκα Παπαρήγα για να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς τα πίσω. Η λογική «καλύτερα λιγότεροι αλλά ιδεολογικά σιδεροκέφαλοι» οδήγησε όχι μόνο σε μια νέα πολιτική εσωστρέφεια, καθιστώντας το ΚΚΕ κόμμα ανάδελφο, αλλά έδωσε και τον τόνο για τον βηματισμό του προς το μέλλον. Αυτό το κόμμα παρέλαβε ο Δημήτρης Κουτσούμπας και με αυτή τη φιλοσοφία συνεχίζει να πολιτεύεται.
Τα αριστερά κόμματα διεκδικούν τον προοδευτισμό ως αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς τους. Πόσο προοδευτικό κόμμα όμως είναι κάποιο, όταν στο θέμα των δικαιωμάτων π.χ. λειτουργεί α λα καρτ; Και για να μη μιλάμε θεωρητικά, τι ακριβώς διαφοροποιεί το ΚΚΕ από τις ακροδεξιές φωνές του ελληνικού Κοινοβουλίου, όταν τάχθηκε ενάντια στο πρόσφατο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών; Με επιχείρημα την «εμπορευματοποίηση της τεκνοποίησης και της τεκνοθεσίας» συντάχθηκε με ό,τι πιο συντηρητικό διαθέτει η ελληνική πολιτική σκηνή, αποκτώντας πλέον και τη ρετσινιά του ομοφοβικού κόμματος.
Μετά απ’ αυτό, η δαιμονοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποθέτω πρέπει να θεωρείται απλώς πταίσμα. Στην οποία Ε.Ε. ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας απέδωσε «βαρβαρότητα», χαρακτηρίζοντάς τη «διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, φυλακή των λαών, που μόνο χειρότερη γίνεται και δεν μπορεί να αλλάξει προς όφελός τους». Η γραμμή ανάμεσα στην κριτική και τον μηδενισμό είναι πολύ λεπτή, και ο μοναχικός δρόμος του ΚΚΕ στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δείχνει ξεκάθαρα προς τα πού γέρνει η ζυγαριά.
Για το κυπριακό ακροατήριό του, πάντως, πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε η άποψη για το Κυπριακό παρά το γνωστό ανάθεμα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης Κουτσούμπας σε σχέση με το εθνικό μας πρόβλημα υπήρξε αν μη τι άλλο συνεπής ως προς τις διαχρονικές θέσεις του κόμματός του. Τόσο για το Σχέδιο Ανάν, το οποίο χαρακτήρισε «απαράδεκτο, διχοτομικό και μη βιώσιμο» όσο και για τη βάση της λύσης. Στο αντιομοσπονδιακό λογύδριό του, που θα ζήλευαν τα κόμματα του πάλαι ποτέ Ενδιάμεσου και οι λεγόμενες πατριωτικές δυνάμεις (ΕΥΡΩΚΟ, Αλληλεγγύη κ.ά.) κατακεραύνωσε τη «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία που εξελίσσεται, στην ουσία, σε διχοτομική λύση, σε δύο συνιστώντα κράτη».
Θα μου πείτε και τι μας νοιάζει εμάς; Στο κάτω κάτω έχουμε άφθονο υλικό από την εγχώρια πολιτική σκηνή για να σχολιάσουμε, οπότε οι εισαγόμενοι κομματάρχες περισσεύουν. Σωστό, πλην όμως η επίσκεψη Κουτσούμπα είχε ως στόχο να απευθυνθεί όχι μόνο στους Έλληνες ψηφοφόρους που ζουν στην Κύπρο, αλλά και στο ευρύτερο ακροατήριο. Γεγονός που με οδηγεί στη σκέψη ότι αυτοί που χειροκρότησαν «το μακρύ ζεϊμπέκικο του Μήτσου» και το επικοινωνιακό του χάρισμα, θα πρέπει να ζυγίσουν και το πολιτικό περιεχόμενο που συνιστά τον «κόσμο» του: ομοφοβικός – αντιευρωπαϊκός – αντιομοσπονδιακός. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός, ο οποίος κλείνει δυστυχώς το μάτι δεξιότερα της Δεξιάς.
