Του Γιώργου Λογίδη
Περισσότερες από τις μισές ομάδες στην πρώτη κατηγορία άλλαξαν προπονητή! Δύο από τις οκτώ δεν περιορίστηκαν σε μία αλλαγή. Όλα αυτά, πριν ακόμη συμπληρωθεί ο πρώτος γύρος του πρωταθλήματος ! Θετικό στοιχείο δεν το λες, ακόμη κι εκεί όπου αποδεικνύεται πως σωστά πάρθηκε μια απόφαση για αλλαγή. Κάθε άλλο παρά έκπληξη αποτελεί το συχνό πήγαινε–έλα προπονητών στη χώρα μας. Το ένα ρεκόρ (σε αλλαγές προπονητών) διαδέχεται το άλλο, τα τελευταία χρόνια και δεν αποτελεί μόνο δείγμα έντονου συναγωνισμού.
Ότι ο προπονητής αποτελεί πάντα το πρώτο ή το πιο εύκολο «θύμα», δεν αποτελεί μόνο κυπριακό φαινόμενο. Ότι το ποσοστό προπονητών της κερκίδας ή του καναπέ είναι εξαιρετικά υψηλό στην Κύπρο, είναι επίσης αδιαμφισβήτητο. Ο κόσμος ούτε προσλαμβάνει, ούτε απολύει προπονητές. Σε μια μικρή ποδοσφαιρική κοινωνία, ωστόσο, ο κόσμος μπορεί να ασκήσει πίεση σε μια διοίκηση σε βαθμό που να επηρεάσει ή και να καθορίσει σημαντικές αποφάσεις. Πολύ περισσότερο, όταν διαχρονικά οι διοικήσεις σχεδόν όλων των μεγάλων ομάδων στη χώρα μας, διατηρούν μια «ειδική» σχέση με τον κόσμο της ομάδας...
Για τον προπονητή, όπως και για το άθλημα γενικότερα, μετρούν τα αποτελέσματα. Δεν ευθύνονται πάντα, ωστόσο, οι επιλογές ή το κοουτσάρισμα ενός προπονητή, όταν τα αποτελέσματα δεν ικανοποιούν. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες συμπληρώθηκε ένα ρόστερ, το ποσοστό που αναλογεί σε προπονητές, τεχνικούς διευθυντές ή και παράγοντες, στις σημαντικές αποφάσεις για τις προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ, σαφώς και πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στην αξιολόγηση, όπως και γενικότερα οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύει ένας προπονητής, μαζί και κάποιοι αστάθμητοι κάποτε παράγοντες.
Μέγα ζήτημα, από ποιους αξιολογείται ένας προπονητής. Στις έξι από τις οκτώ ομάδες του φετινού πρωταθλήματος, η απόφαση για αλλαγή προπονητή ή προπονητών, δεν πάρθηκε από τεχνικό ή αθλητικό διευθυντή... Την ίδια ώρα, προκύπτει ένα ακόμη σημαντικό θέμα, άμεσα συνυφασμένο με τις συχνές αλλαγές προπονητών στη χώρα μας. Πώς γίνεται, λοιπόν, αυτοί που το καλοκαίρι έκριναν έναν προπονητή κατάλληλο και δύο ή τρεις μήνες μετά ακατάλληλο, παραδεχόμενοι ουσιαστικά το λάθος τους, να κρίνονται οι ίδιοι κατάλληλοι για να διαλέξουν τον επόμενο; Αν μάλιστα προκύπτει και δεύτερη στη σειρά ανάλογη απόφαση, το ερώτημα γίνεται εντονότερο, παραμένει όμως αναπάντητο...
Και έτσι θα παραμείνει, μαζί με τη σιγουριά ότι σύντομα θα προκύψουν εκ νέου ανακοινώσεις για λύσεις συνεργασίας, με κοινή συναίνεση ή προκαθορισμένη αποζημίωση...
