Του Γιώργου Λογίδη
Όταν μια νίκη δεν έρχεται, όταν μια απώλεια βαθμών προκύπτει, συνεπεία της αδυναμίας ενός ξένου επιθετικού να εκμεταλλευτεί μια μεγάλη ευκαιρία για γκολ στην αντίπαλη περιοχή, αυτά έχει το ποδόσφαιρο... Όταν ο Ανδρόνικος Κακουλλής δεν κατάφερνε να σκοράρει από πλεονεκτική θέση, οι πλείστοι στην κερκίδα και τι δεν του έλεγαν, οι προπονητές της κερκίδας τον... τελείωναν, οι ειδικοί των social media τον χλεύαζαν και οι οπαδοί-συνεργάτες ραδιοφωνικών ή άλλων εκπομπών προέτρεπαν τον εκάστοτε προπονητή να τον διατηρεί μόνιμα στον πάγκο.
Κάτι ανάλογο ζήσαμε και καταγράψαμε και πριν την περίπτωση Κακουλλή. Όταν ο Ιωάννης Πίττας έπαιζε με... μέσο και λόγω του πατέρα του, ήταν εγωιστής και νοιαζόταν περισσότερο για την ατομική του απόδοση στο γήπεδο και όχι για το γενικότερο καλό της ομάδας. Αυτά ακούγαμε για αρκετό καιρό. Πλέον, ο γιος του Πάμπου Πίττα έχει φύγει εδώ και δυο περίπου χρόνια από τον Απόλλωνα και σχεδόν όλοι οι ξένοι επιθετικοί οι οποίοι αποκτήθηκαν μετά τη φυγή του, δεν έκαναν τους φίλους της ομάδας να τον... ξεχάσουν. Την παραχώρηση του Ανδρόνικου Κακουλλή, ίσως την επικαλεστούν αρκετοί, ίσως και κάποιοι από τους σταθερούς επικριτές του, αναλόγως της τελικής έκβασης της πορείας της Ομόνοιας, με το τέλος της φετινής αγωνιστικής περιόδου...
Η υπερβολή ποτέ δεν βοηθά και ούτε το άλλο... άκρο μπορεί να είναι απόλυτα σωστό. Η καταγωγή από μόνη της δεν μπορεί να καθορίζει την επιλογή. Απλώς και μόνο επειδή είναι Κύπριος ένας ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να διατηρεί πλεονέκτημα στις επιλογές και αποφάσεις ενός προπονητή και ούτε απαραίτητα θα αναδειχθεί και θα καταστεί πετυχημένος ένας Κύπριος ποδοσφαιριστής, επειδή θα του δοθούν οι ανάλογες ευκαιρίες...
Απλώς η τελευταία περίπτωση, η μεταπήδηση Ανδρόνικου Κακουλλή σ’ ένα πολύ πιο οργανωμένο επαγγελματικά αλλά και προηγμένο σε θέμα επιπέδου, από το δικό μας πρωτάθλημα, έναντι ενός σημαντικού μάλιστα ποσού, υπενθύμιση αποτελεί για πολλά από τα κακώς έχοντα του κυπριακού ποδοσφαίρου γενικότερα. Για τη βιασύνη με την οποία κρίνουμε, είτε θετικά είτε αρνητικά, ποδοσφαιριστές ή προπονητές, κάποτε και διοικήσεις. Κυρίως για την εμμονή μας να θεωρούμε, οι περισσότεροι, πως κατέχουμε τα πάντα από ποδόσφαιρο, πως μπορούμε να επιλέξουμε και να κοουτσάρουμε καλύτερα από οποιονδήποτε προπονητή, πως θα μπορούσαμε να παίξουμε καλύτερα ποδόσφαιρο από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή. Ξερόλες σε γενικές γραμμές, φαινόμενο με ολοένα και αυξητική τάση στην ποδοσφαιρική Κύπρο...
Επιπρόσθετα, ηχηρό μήνυμα αποτελεί η μεταγραφή Ανδρόνικου Κακουλλή, στους Κύπριους ποδοσφαιριστές, πως απαιτητικοί στόχοι και υψηλές προσδοκίες μπορούν να υλοποιηθούν, μόνο με σκληρή δουλειά και γενικότερα συνθήκες ζωής ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, όχι μόνο κατά τις ώρες της προπόνησης ή του αγώνα...
