Του Γιώργου Λογίδη
Οι απόψεις μπορεί να διίστανται, ως προς την εξέλιξη των γεγονότων και πολύ περισσότερο τη διαχείριση, σε σχέση με τις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Εργασίας και το... άδειασμά του στη συνέχεια από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτό όμως που λογικά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, είναι το γεγονός πως εδώ και χρόνια, δεκαετίες για να είμαστε πιο σωστοί, είναι η πρώτη φορά που κάτι αλλάζει, ως προς το διαχρονικό πρόβλημα της ασυνέπειας των ποδοσφαιρικών σωματείων έναντι των υποχρεώσεών τους προς το κράτος. Είναι η πρώτη κυβέρνηση, που για την ώρα τουλάχιστον, δείχνει και αποφασιστικότητα αλλά και ικανότητα να πετύχει ουσιαστική λύση του προβλήματος. Όλες οι προηγούμενες, από το μακρινό 1998 κι έπειτα, είτε χάριζαν, είτε διέγραφαν, είτε διακανόνιζαν χρέη των ποδοσφαιρικών σωματείων ή απλώς σφύριζαν αδιάφορα, σπρώχνοντας συνεχώς το όλο θέμα κάτω από το χαλί.
Λογικό είναι, στην πλευρά των ομάδων και των πλείστων, ίσως, ένθερμων υποστηρικτών τους, η τωρινή κυβέρνηση και οι εμπλεκόμενοι στο θέμα αξιωματούχοι της να αποτελούν κόκκινο πανί. Μια δεύτερη ανάγνωση του όλου θέματος, μια πιο ψύχραιμη αλλά και μακροπρόθεσμη προσέγγιση, λογικά θα πρέπει να το διαφοροποιεί. Τα συσσωρευμένα εκατομμύρια συνολικών οφειλών της συντριπτικής πλειονότητας των σωματείων, είναι αποτέλεσμα της ανοχής από την πολιτεία και της συνεχιζόμενης κακοδιαχείρισης από τις εκάστοτε ποδοσφαιρικές διοικήσεις, η ευθύνη των οποίων για τις λανθασμένες οικονομικές πολιτικές, χρόνια τώρα, επιβεβαιώνεται και από τα πολλά άλλα ζητήματα που κατά καιρούς προκύπτουν, στις υποχρεώσεις τους και έναντι των υπαλλήλων τους, ποδοσφαιριστών κυρίως και όχι μόνο
Η τροπή που έχει πάρει το θέμα και η πιθανότητα σοβαρών συνεπειών από τη στιγμή που υποθέσεις οδηγούνται πλέον ενώπιον δικαστηρίων, βάζει μεν πίεση, ίσως και τη θηλιά στο λαιμό κάποιων, την ίδια ώρα, ωστόσο, δημιουργεί μια ευκαιρία! Την τελευταία ίσως για κάποιους, όχι απλώς να πληρώσουν για να αποφύγουν τις συνέπειες, αλλά γενικότερα να λειτουργήσουν πλέον σε πιο σωστά, κυρίως υγιή οικονομικά πλαίσια. Αποδεχόμενοι, έστω, την ικανότητα άλλων δυνάμεων του χώρου να υπερτερούν σε οικονομικό επίπεδο. Έτσι ίσχυε πάντα στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο στην Κύπρο, με διαφορετικά ίσως τα... μεγέθη.
Και η ανάγκη να ανταποκριθούν κάποιοι στον ανταγωνισμό και στη νέα τάξη πραγμάτων του κυπριακού ποδοσφαίρου, ούτε ως άλλοθι μπορεί να λειτουργήσει ούτε ως δικαιολογία ως προς την αλόγιστη σπατάλη, τη μόνιμη (μεγάλη) διαφορά εσόδων και εξόδων και κατ’ επέκταση τα ελλείμματα εκατομμυρίων της κάθε χρονιάς.
Ουδείς υπεράνω του Νόμου, διαμηνύει πλέον η Πολιτεία, ουδείς υπεράνω της βιωσιμότητας ιστορικών σωματείων πρέπει να είναι το σύνθημα στην πλευρά του ποδοσφαίρου...
