Του Δημήτρη Δημητρίου
Κάθε Ιούλη και Αύγουστο γράφονται εκατοντάδες άρθρα για το Κυπριακό. Πολλά πολιτικά, εξίσου πολλά ιστορικά, πολλά με νόστο, άλλα με πόθο. Πρόθεσή μου δεν είναι να προσθέσω ακόμα ένα κείμενο. Θα προσπαθήσω να καταγράψω σκέψεις και προθέσεις σχεδόν μισό αιώνα μετά τις μαύρες μέρες που καθόρισαν και καθορίζουν τον τόπο και τους ανθρώπους του, όλους εμάς, τους γονείς μας και τα παιδιά μας.
Οι πληροφορίες αλλά και τα δεδομένα συγκλίνουν πως το φθινόπωρο θα έχουμε κινητικότητα και στο Κυπριακό. Μαζί και με άλλα ανοικτά ζητήματα που αφορούν την περιοχή μας, τα ελληνοτουρκικά, τα ενεργειακά, τα ευρωτουρκικά. Για το πρώτο που πρέπει να είμαστε έτοιμοι είναι να διαβάσουμε σωστά αυτή την προοπτική, αυτό το ενδεχόμενο. Και όταν λέω να είμαστε έτοιμοι εννοώ τους πάντες εντός της ελληνοκυπριακής κοινότητας αλλά και στην Αθήνα. Πρωτίστως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τα κόμματα που τον στηρίζουν, το ΑΚΕΛ, προφανώς εννοώ και τους εαυτούς μας, στον Δημοκρατικό Συναγερμό. Και αυτό είναι το πρώτο σημείο προβληματισμού. Όχι για την παράταξή μας, αλλά για το συνολικό σκηνικό στη Λευκωσία.
Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στηρίζεται από τα κόμματα που πάντα ήταν αρνητικά στο ενδεχόμενο ύπαρξης συνομιλιών. Το ΔΗΚΟ θεωρεί κακό το πλαίσιο Γκουτέρες, η ΕΔΕΚ πιστεύει πως η ΔΔΟ είναι η χειρότερη μορφή νομιμοποιημένης διχοτόμησης στην Κύπρο. Είναι οι πολιτικές δυνάμεις που τις κρίσιμες ώρες προτιμούν να σπέρνουν τον φόβο, παρά να κτίζουν την ελπίδα. Το ερώτημα προφανώς είναι τι προθέσεις έχει ο ΠτΔ. Αν θα τολμήσει να κλείσει τα αφτιά του στις σειρήνες των κομμάτων του λεγόμενου Κέντρου και να προχωρήσει ή αν θα ακολουθήσει τις κορόνες που πρόσκαιρα πιθανόν να τον αποθεώνουν.
Το Κυπριακό, το μεγαλύτερο ζήτημα του τόπου, είναι αυτό που μας καθορίζει, είναι ο εξάντας μας. Είναι το dna του Δημοκρατικού Συναγερμού. Αυτό είναι που μας διαφοροποιεί και από το ΔΗΚΟ, για να απαντήσω και σε μια επίκαιρη συζήτηση που γίνεται. Μετά το ’74, όταν η χώρα έπρεπε να περάσει βίαια στην ενηλικίωση, δημιουργήθηκαν με διαφορά μερικών βδομάδων ο Δημοκρατικός Συναγερμός και το Δημοκρατικό Κόμμα. Η φιλοσοφία, η στάση του κάθε κόμματος καθορίστηκε από τις πρώτες κινήσεις. Η παράταξή μας υποστήριξε τη λύση ομοσπονδίας από τότε, γιατί ήταν η επιλογή του πατριωτικού ρεαλισμού, για να επιβιώσει ο Ελληνισμός σε αυτό το νησί. Δεν υποστηρίχθηκε μετά από συνέδριο συνταγματολόγων, έχοντας ενώπιόν τους μια πλειάδα επιλογών. Υποστηρίζουμε από τότε τη λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας γιατί ακριβώς βλέπαμε τον κίνδυνο παγίωσης των τετελεσμένων της κατοχής. Αυτό μας επιτάσσει η συνείδησή μας, η ιστορία μας, μα και το μέλλον του τόπου μας.
Το φθινόπωρο είναι 30 μέρες μακριά. Στον Δημοκρατικό Συναγερμό, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, χωρίς σκέψεις για πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη επειδή είναι στην απέναντι πλευρά του Υπουργικού Συμβουλίου, οφείλουμε να ενθαρρύνουμε τον Πρόεδρο να παρακαθίσει σε ένα γύρο διαπραγματεύσεων και να τον στηρίξουμε μέχρι τέλους. Αν βεβαίως δημιουργηθούν οι συνθήκες γι’ αυτό το ενδεχόμενο, όπου και σε εκείνο το στάδιο η δική μας στάση πρέπει να είναι όσο υποβοηθητική μπορεί να είναι. Η προσέγγιση του Δημοκρατικού Συναγερμού δεν καθορίζεται από τη θέση του στην κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν προαπαιτούμενα για το πώς θα τοποθετηθεί. Άλλωστε αυτός είναι και ο διαχρονικός μας ρόλος. Να στεκόμαστε απέναντι στις δυνάμεις της συντήρησης, να μιλάμε για τη μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που πρέπει να κάνουμε στον τόπο μας. Τα καλοκαίρια τα μετράμε, και πιάσαμε μισό αιώνα. Οι χειμώνες όμως, είναι συνεχείς, είναι αμέτρητοι. Εμείς οφείλουμε να είμαστε παρόντες, στη σωστή πλευρά της ιστορίας, μήπως καταφέρουμε και ζήσουμε στον βασανισμένο τόπο μας την άνοιξη.
Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ | Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών |
twitter: dmdemetriou
