Του Δημήτρη Δημητρίου
Σε Κύπρο και Ελλάδα, κατακλύστηκε η πολιτική επικαιρότητα από την επικράτηση του Κασσελάκη στον ΣYΡΙΖΑ και από τις υπερωρίες της Δόξας Κωμοδρόμου. Δύο ειδήσεις που δύσκολα συνδέονται. Συνδέονται όμως στο πώς και γιατί αντικρίζεται έτσι σήμερα η πολιτική από τους πολίτες. Γιατί άραγε φτάσαμε στο να ψάχνει ο κόσμος μεσσίες και να επιβραβεύει Κασσελάκηδες;
Οι πονηριές είναι καλές και αποδίδουν μέχρι την πρώτη στροφή. Εκεί, όταν όμως πρέπει να πατήσεις το φρένο, μάλλον θα γίνει και η αποκάλυψη και θα αρχίσουν τα δύσκολα. Μετά, θα πρέπει να χειριστείς αυτή τη δυσκολία. Και επειδή μάλλον θα συνεχίσεις με την ίδια πονηριά τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και χειρότερα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, όταν θέλουν να μεταπηδήσουν στον στίβο της πολιτικής, ζητούν και παίρνουν ή τους προσφέρουν πολιτικό διορισμό, θα πρέπει να παραιτούνται από τη θέση τους. Το οφείλουν, προς την πατρίδα και προς τον άνθρωπο που τους διορίζει. Και ο άνθρωπος αυτός, ο ΠτΔ στην προκειμένη, πρέπει να απαιτήσει την παραίτησή τους. Έτσι έπρεπε να κάνει και η Δόξα Κωμοδρόμου. Έτσι έπρεπε να κάνει και ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όταν διορίστηκε κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αυτό έπρεπε να απαιτήσει τότε ο Νίκος Αναστασιάδης, αυτό έπρεπε να απαιτήσει και σήμερα ο Νίκος Χριστοδουλίδης, από τη Δόξα Κωμοδρόμου. Αλλά πώς να το απαιτήσει, όταν ήταν ο ίδιος που χάραξε αυτόν τον δρόμο; Από την ίδια εκείνη στιγμή ξεκινά το ξήλωμα του θεσμού και της θέσης που υπηρετεί ο καθένας και η καθεμία που αποσπάται αντί να διορίζεται. Με ποια πονηριά θα καλυφθεί η διαφορά του μισθού; Ποιος θα την πληρώνει; Με ποια αιτιολογία; Οι χειρόγραφες κόλλες με τις υπερωρίες που είδαμε αυτή τη βδομάδα είναι μια από τις χειρότερες μορφές εξευτελισμού ενός δημόσιου αξιώματος.
Γιατί τα δημόσια αξιώματα δεν έχουν ωράρια για να ζητάς υπερωρίες. Πώς να το κάνουμε, είναι στον ορισμό της πολιτικής. Αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό το βασικό, μάλλον δεν μπορούμε να το κάνουμε. Δεν είμαστε έτοιμοι και το πιο πιθανόν δεν θα είμαστε ποτέ. Το χειρότερο όμως δεν είναι η ζημιά στα πρόσωπα που το σκέφτηκαν και το εφάρμοσαν αυτό. Η ζημιά στην αξιοπιστία μας είναι το πρόβλημα. Στην ήδη τρωθείσα αξιοπιστία μας. Με αποτέλεσμα η απαξίωση να μεγαλώνει, να γιγαντώνεται. Τα τρολ να κάνουν πάρτι, και δυστυχώς οι δράστες να μην κατανοούν, δεν πιστεύω πως δεν θέλουν να κατανοήσουν, δεν κατανοούν και δεν έχουν την ενσυναίσθηση να απολογηθούν και να το εννοούν.
Και ύστερα έρχονται οι μεσσίες. Οι πολίτες αποζητούν τους Κασσελάκηδες. Τύπους που δεν ξέρουν τα βασικά, αλλά τους πιστεύουν όσοι θέλουν να πειστούν πως θα τα μάθουν. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι η πιο ηχηρή εκτόξευση πολιτικού στην Ευρώπη. Το πιο πιθανόν είναι πως απόψε θα κατακτήσει το λόφο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι πώς θα εξελιχθεί και πότε θα σβήσει. Συνήθως όσο πιο ηχηρά και γρήγορα ανεβαίνει ένας αλεξιπτωτιστής, που εδώ μιλάμε για Μεσσία όχι για αλεξιπτωτιστή, αντίστοιχα γρήγορα και ηχηρά καταπέφτει. Το τι ζημιά αφήνει στην πορεία είναι δυστυχώς δύσκολο να μετρηθεί.
Η πολιτική δεν είναι γήπεδο ούτε για αποσπασμένους ούτε για μερική απασχόληση. Η πολιτική είναι γήπεδο για αφοσιωμένους και για ρομαντικούς. Όσοι το κάνουν είτε για τη δόξα, είτε για τα λεφτά, χάνουν την ουσία. Η πολιτική εκτός από αφοσίωση χρειάζεται και πίστη. Προς τον σκοπό της. Που είναι να προσφέρεις κάθε μέρα κάτι καλύτερο για έναν έστω πολίτη. Να συμβάλλεις με τις πράξεις σου στη βελτίωση της ζωής των συμπολιτών σου. Να δουλεύεις, χωρίς να σκέφτεσαι κόπο και χρόνο για να βελτιώνεις την ασφάλεια, την παιδεία, την υγεία της κοινωνίας. Να δουλεύεις για τους πολλούς και να μην περιμένεις ποτέ κάτι σε αντάλλαγμα. Να χαίρεσαι για τη διαδρομή. Και να είσαι σίγουρος πως τότε, κανένας Μεσσίας, κανένας αλεξιπτωτιστής δεν θα μπορεί να επιβιώσει σε αυτό το περιβάλλον.
Βουλευτής ΔΗΣΥ Λευκωσία | Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών | dmdemetriou.com
