Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η ταινία μικρού μήκους της Τώνιας Μισιαλή «Δάφνη» προβλήθηκε την περασμένη Κυριακή 9 Οκτωβρίου στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Κύπρου, στο Θέατρο Ριάλτο. Σημειώνουμε πως η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Νιόβη Χαραλάμπους, έλαβε στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, «για την ειλικρινή και άμεση ερμηνεία σε ένα δύσκολο θέμα γύρω απ’ τη γυναικεία σεξουαλικότητα και το γυναικείο σώμα».
Η Τώνια Μισιαλή κατάφερε μέσα σε 15 λεπτά να σκιαγραφήσει έναν γυναικείο χαρακτήρα, που αναζητεί τη συντροφικότητα, να δείξει μια νέα γυναίκα και μητέρα, που είναι μόνη, που μάλλον της λείπει η τρυφερότητα, ακόμα και από το παιδί της. Ωστόσο, αυτό το κυνήγι, όπως τρέχει η ταινία φαίνεται πως ξεθυμαίνει, με την πρωταγωνίστρια να μοιάζει να παραιτείται, και να ενδίδει σε αυτό που με πολύ ευκολία της παρέχεται, το σεξ.
Η Δάφνη αναζητεί την τρυφερότητα ή ακόμη και τη συντροφικότητα, μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας γνωριμιών. Σε αυτή βρίσκει άντρες, έτοιμους για ραντεβού, για μία πρώτη γνωριμία, που ωστόσο σταδιακά καταλήγουν σε εφήμερες σεξουαλικές συναντήσεις, με τους συντρόφους της Δάφνης και τα μέρη συνεύρεσής τους να ποικίλουν, δημιουργώντας –αν θέλετε– και μία ιδιότυπη ανθρωπογεωγραφία.
Η Νιόβη Χαραλάμπους υποδύεται με εξαιρετικό τρόπο τη Δάφνη, δείχνει εύγλωττα τη διατήρηση της ελπίδας, αλλά ταυτόχρονα και τη ματαιότητα στην αναζήτησή της. Είναι σημαντικό ότι η σκηνοθέτρια δεν μας δείχνει κατάμουτρα την απογοήτευση της Δάφνης, η Χαραλάμπους καταφέρνει να την κρύψει. Η απογοήτευση δεν έρχεται στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας με την αποτυχία του κάθε επόμενου ραντεβού, αλλά εκτονώνεται με τις βόλτες με το ποδήλατο, συνεχίζουν και να αντιμάχονται ίσως οι συναισθηματικές ανάγκες με αυτές του σώματος και της έλλειψης επαφής.
Η «Δάφνη» της Τώνιας Μισιαλή είναι γέννημα της καραντίνας, της πανδημικής εποχής, και οι σκηνές με τα rapid test, η αγωνία του θετικού ή αρνητικού αποτελέσματός τους παρουσιάζεται με τρόπο κωμικοτραγικό –χαρακτηριστικό το σχόλιο που άκουσα από το πίσω κάθισμα, κατά τη διάρκεια της προβολής, όταν η Δάφνη βρισκόταν στο κέντρο δειγματοληψίας –μακάρι να μην επιστρέψουμε σε αυτή τη φρίκη!
Η αναζήτηση συντρόφου και η επιμονή στην εύρεσή του από μέρους της Δάφνης, αλλά και η σεξουαλική ικανοποίηση, μέσα από την ταινία της Μισιαλή αναδεικνύει το ζήτημα της διάθεσης του σώματος της κάθε γυναίκας, την κοινωνική διάσταση της γυναίκας που αλλάζει συντρόφους, που είναι και μητέρα... η κοινωνία μας σήμερα κρίνει ως ελευθεριάζουσες τις γυναίκες που επιλέγουν σχέσεις απλώς σεξουαλικές; Η ίδια η ερμηνεία της Χαραλάμπους και η ιστορία της Μισιαλή δεν επιχειρούν να δώσουν απάντηση, τίθεται απλώς το ερώτημα.
Η Τώνια Μισιαλή θεωρώ πως λέει τι ψάχνει η Δάφνη της, τη δείχνει απολύτως εγκλωβισμένη στις συνθήκες της πανδημίας, η εφαρμογή γνωριμιών είναι η μόνη λύση στην καραντίνα, στα κλειστά μπαρ, στην έλλειψη επικοινωνίας και πραγματικής διάδρασης, μας δείχνει επίσης πώς δεν τα καταφέρνει, έτσι εκπλήσσει μάλλον ότι μια απλή, ζεστή αγκαλιά, από έναν μεσήλικα, είναι ένα δώρο που θα ήθελε να είχε δεχθεί εδώ και πολύ καιρό. Αφορμή γι’ αυτή την αγκαλιά... μία χειρονομία αγάπης, η διάσωση ενός τραυματισμένου σκυλιού –κι εδώ μια πινελιά ανθρωπιάς με την οδηγό που προσφέρεται να πάει την άγνωστή της Δάφνη σε κτηνίατρο.
Αυτή η πλέξη των ψυχρών σχέσεων της μιας φοράς σεξ, με την απλότητα της καλής χειρονομίας και με αποκορύφωμα τη ζεστή αγκαλιά του ιδιοκτήτη του σκυλιού θεωρώ πως προσθέτουν στην ταινία.
Η ορμή/οργή της Δάφνης στο τέλος της ταινίας είναι ένα στοιχείο, που νομίζω είναι η συμπύκνωση ολόκληρης της ταινίας. Ένα ιδιότυπο «Συνεχίζεται» για αναζήτηση της επιθυμητής επαφής, όποιας και αν είναι αυτής.
Η Νιόβη Χαραλάμπους ερμήνευσε τη Δάφνη με απόλυτη ειλικρίνεια, ακολουθούσε τη γρήγορη σκηνοθεσία της Μισιαλή και άφηνε στον θεατή πολλά παράθυρα ανοικτά για να τη διερμηνεύσει ως χαρακτήρα. Η Τώνια Μισιαλή έφτιαξε μια ιστορία ανθρώπινη, την οποία τοποθέτησε χρονικά στην περίοδο της καραντίνας, έδειξε τους άδειους δρόμους, και ταυτόχρονα και τα εσωτερικά κενά πολλών γυναικών. Η «Δάφνη» της Μισιαλή δείχνει τι μπορεί να δώσει ο κυπριακός κινηματογράφος, αρκεί να υπάρχει η έγνοια για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και το όραμα για τους χαρακτήρες και την ιστορία που ο κάθε δημιουργός θέλει να πει.
