Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ξεκίνησε για 14η χρονιά στο Θέατρο Ριάλτο το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου (12 - 18 Οκτωβρίου), το οποίο πλέον όχι μόνο έχει καταστεί θεσμός, αλλά κάθε χρόνο αναζητεί τρόπους ανανέωσης και εμπλουτισμού του προγράμματός του. Σπουδαίο ρόλο φυσικά έχουν οι καλλιτεχνικοί διευθυντές του Φεστιβάλ Αλεξία Ρόιτερ και Ιωακείμ Μυλωνάς, οι οποίοι μιλούν στην «Κ» για τη 14η έκδοση του φεστιβάλ. Αναφέρουν πως οι θεματολογίες τόσο στο Εθνικό όσο και στο Διεθνές τμήμα είναι πραγματικά ποικίλες, και δεν εστιάζονται σε συγκεκριμένα μοτίβα. «Είναι ευτυχές γεγονός ότι οι νέοι δημιουργοί έχουν ευαισθησίες, προβληματισμούς και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ζητήματα είτε πολύ προσωπικά, είτε οικουμενικά και πανανθρώπινα». Το φεστιβάλ είναι μία διοργάνωση του Τμήματος Σύγχρονου Πολιτισμού του Υφυπουργείου Πολιτισμού, και του Θεάτρου Ριάλτο.
«Όταν ο κόσμος φαίνεται διαιρεμένος, μια απλή ιστορία μπορεί να μας υπενθυμίσει την κοινή μας ανθρωπιά, γεφυρώνοντας πολιτισμούς και διασχίζοντας σύνορα».
–Κατ’ αρχάς να πούμε για το φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ δυο λόγια... από ποιες χώρες θα δούμε ταινίες και σε ποιες θεματολογίες κινούνται αυτές;
–Όπως κάθε χρόνο η επιλογή των ταινιών γίνεται μέσα από χιλιάδες υποβολές από όλο τον κόσμο. Θα παρακολουθήσουμε ταινίες από 36 διαφορετικές χώρες! Να τονίσουμε ότι φέτος είναι μια πολύ καλή χρονιά για την εθνική παραγωγή αφού 15 ταινίες από Κύπριους δημιουργούς θα διαγωνιστούν για τα βραβεία του φεστιβάλ αλλά και για την υποψηφιότητα της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Οι θεματολογίες τόσο στο Εθνικό όσο και στο Διεθνές τμήμα είναι πραγματικά ποικίλες, χωρίς να εστιάζουμε σε συγκεκριμένα μοτίβα. Είναι ευτυχές γεγονός ότι οι νέοι δημιουργοί έχουν ευαισθησίες, προβληματισμούς και προσπαθούν να ερμηνεύσουν ζητήματα είτε πολύ προσωπικά, είτε οικουμενικά και πανανθρώπινα.
–Νομίζω πως έχει ιδιαίτερη σημασία να σταθούμε στις χώρες που βρίσκονται τόσο κοντά μας, όπως ο Λίβανος και το Ισραήλ... η τέχνη, και εν προκειμένω ο κινηματογράφος, μπορούν να λειτουργήσουν ενωτικά/συμφιλιωτικά... ή θα ήμασταν αιθεροβάμονες;
–Σε έναν κόσμο όπου συχνά ανακυκλώνουμε με ασφάλεια τις ίδιες ιστορίες, ειδικά στον εμπορικό κινηματογράφο, οι ταινίες μικρού μήκους στέκονται ως μια μαρτυρία για κάτι πολύ σημαντικό, την καλλιτεχνική ελευθερία και την αντίσταση στο κατεστημένο. Δίνουν φωνή στους δημιουργούς, όπου κι αν βρίσκονται, ειδικά σε αυτούς που βρίσκονται στο περιθώριο, να μοιραστούν με πάθος και τόλμη την δική τους αλήθεια, είτε αυτή πηγάζει από ευαίσθητα προσωπικά θέματα, είτε από διαχρονικά ή σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Αυτές οι ταινίες είναι κάτι περισσότερο από ψυχαγωγία. Γίνονται μια σωτηρία και ένα μέσο για να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση, να γεφυρώσουμε τις διαφορές μας και να ενθαρρύνουμε τον διάλογο. Και ναι, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, η τέχνη έχει μια μοναδική ικανότητα να μας ενώνει. Όταν ο κόσμος φαίνεται διαιρεμένος, μια απλή ιστορία μπορεί να μας υπενθυμίσει την κοινή μας ανθρωπιά, γεφυρώνοντας πολιτισμούς και διασχίζοντας σύνορα. Σε αυτές τις στιγμές, η τέχνη και ο κινηματογράφος γίνονται όχι μόνο μια αντανάκλαση, αλλά μια ισχυρή δύναμη για σύνδεση και θεραπεία.
–Έχει ενδιαφέρον πως το φεστιβάλ ολοένα και εμπλουτίζεται... Φέτος, υπάρχει και το παράλληλο πρόγραμμα Cinematherapy, για το οποίο θα ήθελα να πούμε δυο λόγια... αλλά και για τα άλλα παράλληλα προγράμματα... ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού σε αυτά;
–Σαφέστατα ένα πολιτιστικό προϊόν πρέπει να εμπλουτίζεται και να αναπτύσσεται. Για τη φετινή έκδοση να πούμε ότι θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά το Cinematherapy. Είναι μια παράλληλη δράση που θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά σε επιμέλεια της ψυχολόγου και συνθετικής ψυχοθεραπεύτριας Ντένις Νικολάκου η οποία εξειδικεύεται στην κινηματογραφοθεραπεία. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο παρουσιάζεται τα τελευταία χρόνια στο φεστιβάλ Δράμας και σε άλλες κινηματογραφικές διοργανώσεις στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία! Η καινοτόμος αυτή μορφή ψυχοθεραπείας χρησιμοποιεί την προβολή ταινιών ως μέσο για την αυτογνωσία και την επίλυση προβλημάτων χρησιμοποιώντας την αφήγηση μιας ιστορίας ως εργαλείο. Σε αυτή την πρώτη παρουσίαση στο φεστιβάλ μας θα προβληθεί η βραβευμένη ταινία «Δάφνη» της Τώνιας Μισιαλή. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα και την πρωταγωνίστρια της ταινίας Νιόβης Χαραλάμπους. Πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον είναι ότι στη συζήτηση αυτή θα είναι ενεργή και η συμμετοχή του κοινού. Επίσης υπάρχουν και άλλα θεματικά παράλληλα προγράμματα τα οποία θα προβάλλονται μετά το επίσημο διαγωνιστικό μέρος δίπλα από το θέατρο Ριάλτο στον ανοιχτό χώρο του Dusty Monkey. Αφορούν θεματικά προγράμματα που προκύπτουν από ταινίες που υποβλήθηκαν φέτος στο φεστιβάλ. Εν συντομία να αναφέρουμε το Mirrors με σύγχρονα ντοκιμαντέρ τα οποία προωθούν την κριτική σκέψη, το πρόγραμμα Fatherhood σε επιμέλεια του Σπύρου Χαραλάμπους με ταινίες που εξερευνούν νέα μονοπάτια ως προς την πατρότητα και πώς αυτή διαμορφώνεται στη σύγχρονη εποχή καθώς επίσης και το πρόγραμμα This Uncanny Freak Show σε επιμέλεια της Χριστιάνας Ιωάννου όπου θα δούμε ταινίες σκοτεινές με θόρυβο, αισθησιασμό και φρικιά.
Επιπρόσθετα οι Κύπριοι δημιουργοί και παραγωγοί θα έχουν την ευκαιρία να ενημερωθούν για τα νέα χρηματοδοτικά προγράμματα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
–Τα τελευταία χρόνια στο εθνικό διαγωνιστικό περιλαμβάνονται 10 με 15 δουλειές Κυπρίων... πού κινούμαστε σε επίπεδο δημιουργίας γενικά στη χώρα;
–Για τις δυνατότητες της χώρας θεωρούμε ότι ποσοτικά η εθνική παραγωγή κινείται σε πολύ ικανοποιητικά νούμερα. Όσο για το επίπεδο δεν χρειάζεται να πούμε κάτι εμείς αφού τα δεδομένα είναι εκεί και είναι αυταπόδεικτα. Οι κυπριακές ταινίες ταξιδεύουν και βραβεύονται σε πολύ σημαντικά φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο.
–Η μικρή φόρμα του μικρού μήκους έχει την απήχηση στον έξω κόσμο που θα θέλατε και ως καλλιτεχνικοί διευθυντές του φεστιβάλ, αλλά και ως δημιουργοί;
–Η μικρού μήκους έχει απήχηση και αυτό φαίνεται από την προσέλευση του κόσμου στις αίθουσες όπου προβάλλονται. Δεν είναι μόνο στο Ριάλτο αλλά όπου γίνονται προβολές στο νησί γεμίζουν οι αίθουσες. Ίσως να επιθυμούσαμε μια πιο μεγάλη προβολή της δουλειάς που γίνεται από τους δημιουργούς στα υπόλοιπα μέσα, τόσο ιδιωτικά όσο και κρατικά. Υπάρχουν θησαυροί οι οποίοι αξίζουν να προβάλλονται περισσότερο.
–Έχει δημιουργηθεί εγχώρια κρίσιμη μάζα θεατών που μπορεί να στηρίξει τον κινηματογράφο και εκτός φεστιβάλ;
–Βεβαίως. Οι θεατές είναι ώριμοι και απαιτητικοί πλέον και σε αυτό έχουν συμβάλει όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλ και οι λέσχες κινηματογράφου σε όλη την Κύπρο. Ίσως θα πρέπει οι αιθουσάρχες να το λάβουν υπόψη και να αρχίσουν να εμπλουτίζουν το πρόγραμμά τους με περισσότερο ποιοτικό και εγχώριο κινηματογραφικό προϊόν.
