Kathimerini.gr
Φοράει ένα μάξι φόρεμα με πράσινα, ροζ, γαλάζια λουλούδια και λεπτό τιραντάκι, από αυτά που ήταν της μόδας στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της δεύτερης χιλιετίας. Τα μαλλιά της, σε ανοιχτή καστανή απόχρωση που σχεδόν πορτοκαλίζει, είναι πιασμένα μισά μισά, ενώ ένα στεφάνι αποτελούμενο από δύο πλεξούδες περικλείει το κρανίο της. Τα χείλη της είναι βαμμένα κόκκινα, στα μάτια της διαφαίνεται μια λεπτή γραμμή από μαύρο eyeliner, μαργαριτάρια κοσμούν τους λοβούς της. Το χέρι της σοπράνο, όταν ξεκινάει να τραγουδάει το «Je veux vivre», που έγραψε ο Charles Gounod για την όπερα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» τον 19ο αιώνα, είναι ακουμπισμένο στο πιάνο. Mέσα στα υπόλοιπα περίπου 4 λεπτά, τα άκρα της κινούνται κατά περιόδους οργιαστικά. Μοιάζει να σωματοποιεί την άρια.
«Η Μαρίνα είναι μοναδική και στο “Zari” πάντρεψε την παραδοσιακή μουσική με ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει», λέει στην «Κ» ο Πάνος Δήμας.
Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, το οποίο δημοσιεύθηκε στο YouTube τον Σεπτέμβριο του 2009, αλλά βιντεοσκοπήθηκε τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς στο πλαίσιο του Γκαλά Οπερας στο Αίθριο της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά, η Μαρίνα Σάττι είναι 22 χρόνων. Ηταν η πρώτη φορά που τραγούδησε άριες μπροστά σε κοινό, λέει στην «Κ» ο vocal coach της, Πάνος Δήμας, ο οποίος τη γνωρίζει από παιδί. «Την έχω παρακολουθήσει στενά», σημειώνει, «οικογενειακά θα έλεγα».
Λίγο μακιγιάζ πριν ξαναρχίσει το γύρισμα για το βίντεο κλιπ. Το «Ζari» είναι ο καρπός της δουλειάς έντεκα δημιουργών.
«Κούπες» και «Μάντισσα»
Η Μαρίνα Σάττι έγινε για πρώτη φορά γνωστή στο ευρύ κοινό με τις «Κούπες», όταν το 2016 διασκεύασε το μικρασιάτικο τραγούδι «Θα σπάσω κούπες». Την επόμενη χρονιά, εδραίωσε την αρχική της επιτυχία με μία ακόμη μεγαλύτερη, όταν όχι μόνο τραγούδησε, αλλά έγραψε και τη μουσική για τη «Μάντισσα». Επτά χρόνια αργότερα, το βίντεο κλιπ έχει περισσότερες από 56 εκατομμύρια θεάσεις.
Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1986 στην Αθήνα, από μητέρα Κρητικιά και πατέρα Σουδανό. Εκείνος ήταν γιατρός στο Ιπποκράτειο, εκείνη εργαζόταν στα διυλιστήρια στον Ασπρόπυργο. Γνωρίστηκαν όταν και οι δύο βρέθηκαν στην Αθήνα για σπουδές – η μητέρα της έχοντας έρθει από το Ηράκλειο για να σπουδάσει χημικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο, ο πατέρας της έχοντας επιλεγεί να σταλεί από το Σουδάν στο εξωτερικό ως αριστούχος για να σπουδάσει ιατρική στην Αθήνα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της η Μαρίνα Σάττι τα πέρασε στα Ιλίσια, πηγαίνοντας σε αγγλόφωνο σχολείο, μαθαίνοντας και αραβικά, τη γλώσσα του πατέρα της, και ελληνικά από τη μαμά της.
Στη Β΄ Δημοτικού μετακομίζουν στον Μασταμπά, ένα προάστιο του Ηρακλείου. Στο ισόγειο της ίδιας πολυκατοικίας βρίσκεται το μαγαζί της γιαγιάς της, στην ιστορία της οποίας αναφέρεται συχνά σε συνεντεύξεις της. Από την πλευρά της μητέρας της, τόσο οι πρόγονοι της γιαγιάς της όσο και του παππού της ήλθαν από τη Μικρά Ασία το 1922. Συχνά δηλώνει επίσης πως ο πρώτος μαύρος άνθρωπος που είχε δει στη ζωή της η γιαγιά της ήταν ο πατέρας της.
Αποφάσισε να σπουδάσει αρχιτεκτονική στην Αθήνα, περισσότερο για να μπορέσει να βρεθεί στην πρωτεύουσα και να γίνει ηθοποιός. Πέρασε στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μετακόμισε στου Γκύζη, άραζε στα Εξάρχεια, γράφτηκε στο Ωδείο, ξεκίνησε να κάνει κλασικό τραγούδι με τον Πάνο Δήμα, την αρχιτεκτονική δεν την τελείωσε ποτέ, αλλά τελείωσε το κλασικό πιάνο, πήρε δίπλωμα στο κλασικό τραγούδι, έκανε αρμονία, σολφέζ, συμμετείχε σε χορωδίες, έκανε και τζαζ.
Πήρε υποτροφία για το Berklee College of Music και το 2009 μετακόμισε στη Βοστώνη. Για να βγάλει χρήματα, τα Σάββατα τραγουδούσε σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Η εμπειρία της στις ΗΠΑ, που την έφερε σε επαφή με συμμαθητές της από διαφορετικές κουλτούρες, ωθώντας την να αναρωτηθεί για τη δική της ταυτότητα, την άλλαξε. «Κάπως έπρεπε να βρω τον χώρο μου, να συστηθώ. Κάποια έπρεπε να είμαι. Πήγα στην Αμερική ως τζαζ τραγουδίστρια», έλεγε πρόπερσι, «κι έφυγα τραγουδώντας παραδοσιακά βουλγαρικά, αραβικά και ελληνικά τραγούδια».
Γυρίσματα στο Ηρώδειο. Η Μαρίνα Σάττι έλεγε εξ αρχής ότι ήθελε το πρότζεκτ «να είναι σύγχρονο, να αντιπροσωπεύει τη νέα Ελλάδα».
Το «Zari»
«Μπερδεύουμε το αντιφατικό με το πολυσχιδές, με έναν άνθρωπο που έχει πολλές, ανοιχτές, διαφορετικές προσλαμβάνουσες και αναζητήσεις – η Μαρίνα σε αυτό που κάνει είναι μοναδική και στο “Zari” πάντρεψε την παραδοσιακή μουσική με ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει», λέει στην «Κ» ο Πάνος Δήμας. Ο ίδιος είχε αρχικά στενοχωρηθεί πολύ όταν η Σάττι αποφάσισε να μην ακολουθήσει το κλασικό τραγούδι – «έχει πολύ ταλέντο ως λυρική σοπράνο», εξηγεί. Αλλά αργότερα κατάλαβε. «Δεν χωρούσε σε ένα είδος μουσικής», σημειώνει. Κάνει ακόμη μαθήματα τραγουδιού μαζί του – «για να μπορεί να κρατάει τη φωνή της σε φόρμα», λέει – όπως κάνει και μαθήματα χορού, με την Ειρήνη Δαμιανίδου, η οποία χορογράφησε και το βίντεο κλιπ για το «Zari».
«Είναι τέρας γνώσεων, ξέρει κλασικό, τζαζ, ψάχνεται συνέχεια», λέει η κ. Δαμιανίδου στην «Κ». «Πολλά πράγματα από αυτά που κάνω για τη Μαρίνα είναι εμπνευσμένα από την ίδια τη Μαρίνα, νιώθω ότι με εμπνέει να δημιουργήσω κι εγώ κάτι φρέσκο». Και ποικιλία. Η playlist της Σάττι, αναφέρει η κ. Δαμιανίδου, εμπεριέχει και τώρα πληθώρα μουσικών ειδών – «από αραβικά, ινδικά, παραδοσιακά και ποπ, Kanye West και Doja Cat, μέχρι νανουρίσματα, έχει τα πάντα στην γκάμα της».
«Ηρθε για να μείνει»
«Με την πρώτη εντύπωση, για κάποιους, είναι ένα κορίτσι με ταλέντο, μια καλή ποπ τραγουδίστρια», λέει στην «Κ» ο Γιώργος Νταλάρας. Αλλά η Μαρίνα Σάττι δεν είναι μόνο αυτό. «Είναι μια εξαιρετική μουσικός και τραγουδίστρια που –εκτός από το ταλέντο της– έχει κάνει πολύ καλές σπουδές και έχει διαπρέψει. Ενα κορίτσι που μελετά συνεχώς και εξελίσσεται. Επιπλέον, είναι μια αποτελεσματική δασκάλα της χορωδιακής μουσικής κι αυτό είναι σπάνιο και ανεκτίμητο. Ηρθε για να μείνει», σημειώνει.
«Θα ήθελα να φτιάξω ένα πρότζεκτ που να είναι σύγχρονο», δήλωσε τον Νοέμβριο για το τραγούδι της Eurovision, το οποίο είναι αποτέλεσμα 11 δημιουργών συνολικά, «να αντιπροσωπεύει τη γενιά μου και τη νέα Ελλάδα». Δεν ήθελε να είναι μπαλάντα. Ηθελε να έχει κάτι από το ελληνικό ταμπεραμέντο. Ο στίχος βασίστηκε στον τίτλο. «Ζάρι», ανέφερε την προηγούμενη εβδομάδα στην ΕΡΤ, «αν θα κάτσει ή δεν θα κάτσει».
