Kathimerini.gr
Το φετινο Glastonbury, το πιο δημοφιλές, δηλαδή, μουσικό φεστιβάλ της Βρετανίας, αλλά και ένα από τα πιο ξακουστά στον κόσμο άνοιξε φέτος τις πόρτες του από τις 22-26 Ιουνίου, μετά από δύο χρόνια απουσίας, για να υποδεχτεί μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής βιομηχανίας.
Οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ώστε το φεστιβάλ έγινε λίγες μόλις μέρες μετά την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να ανατρέψει την απόφαση «Roe vs. Wade», αυτή δηλαδή, που από το 1973 εξασφάλιζε το δικαίωμα στις αμβλώσεις στις ΗΠΑ.
Η απόφαση αυτή του Ανώτατου Δικαστηρίου προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και δεν είναι κάτι που έμεινε ασχολίαστο και από κάποιους από αυτούς που ανέβηκαν στην σκηνή του Glastonbury.
Η Ολίβια Ροντρίγκο κατά την διάρκεια του σετ της σχολίασε: «Τόσες γυναίκες και κορίτσια πρόκειται να πεθάνουν λόγω αυτής της απόφασης και θα ήθελα να αφιερώσω το επόμενο κομμάτι στα 5 μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου που μας έδειξαν, στο τέλος της ημέρας, ότι πραγματικά δεν τους καίγεται καρφί για την ελευθερία». Και τότε κάλεσε στην σκηνή την Λίλι Άλεν και τραγούδησαν μαζί το κομμάτι «Fuck You».
Ο Κέντρικ Λαμάρ, που έκλεισε την αυλαία του φεστιβάλ, χρησιμοποίησε ένα επαναλαμβανόμενο μάντρα για να περάσει, με την σειρά του, το δικό του μήνυμα για τις γυναίκες στις ΗΠΑ: «Σας κρίνουν, κρίνουν τον Θεό. Ο Θεός μαζί σας για τα δικαιώματα των γυναικών».
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που η μουσική τοποθετείται κοινωνικά και πολιτικά, μιας και αυτό που λέμε τραγούδι διαμαρτυρίας μετρά πολλά πολλά χρόνια, με τις ρίζες του να φτάνουν πίσω στο 1600.
Με το τραγούδι διαμαρτυρίας στην Βρετανία από την γέννησή του ως τις μέρες μας καταπιάστηκε το Συμβούλιο Έρευνας για τις Τέχνες και τις Κλασικές Σπουδές της Βρετανίας. Έτσι, μελέτησε 750 τέτοια μουσικά κομμάτια, προκειμένου να δημιουργήσει την πρώτη επίσημη βάση δεδομένων των αγγλικών τραγουδιών διαμαρτυρίας.
Ανάμεσα στα κομμάτια που μελετήθηκαν ήταν και το «Streatham» του Dave, αλλά και το «Keisha’s & Brenda’s» της Enny, που κυκλοφόρησαν το 2019 και το 2021, αντίστοιχα.
Η εν λόγω έρευνα κατέληξε πως σήμερα, στην Βρετανία γράφονται και κυκλοφορούν περισσότερα τραγούδια διαμαρτυρίας από ποτέ.
Αυτό στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει το εν λόγω πρότζεκτ είναι γιατί το πάντρεμα πολιτικής και μουσικής έχει τόσο μεγάλη ισχύ.
Η μουσικός Enny, λέει σχετικά: «Η μουσική είναι ένα από τα δυνατά φορμάτ που έχουμε και θεωρώ πως είναι ο τέλειος τρόπος για να περάσεις μηνύματα και τώρα είναι ο καιρός για να το κάνουμε, ώστε ο κόσμος να δει τι συμβαίνει.
Ο Λιόν Ρολ, γνωστός και ως dj Locksmith και μέλος των Rudimental, με την σειρά του σχολίασε για το χιπ χοπ πως: «Υπάρχουν κάποιοι ράπερ εκεί έξω που στοχεύουν άμεσα τους στίχους τους να πουν τι θέλουν από την κυβέρνηση και τι θέλουν για το μέλλον της Μεγάλης Βρετανίας».
Η Άντζελα ΜακΣέιν, πάλι, από το Πανεπιστήμιο του Γουόργουικ σημειώνει πως «Υπάρχουν κάποια ζητήματα για τα οποία πάντα μιλούσαν οι άνθρωποι, όπως για παράδειγμα, το περιβάλλον. Κι έπειτα, υπάρχουν και τα νέα θέματα που αναδύονται, όπως είναι τα γυναικεία ζητήματα και δικαιώματα».
Πολλοί συνδέουν το πολιτικό τραγούδι και το τραγούδι διαμαρτυρίας με το αμερικανικό folk τραγούδι -αυτό οφείλεται φυσικά σε singer-songwriters όπως ο Γούντι Γκάθρι και εκείνη την κιθάρα του που έγραφε «This machine kills fascists» αλλά και ο Μπομπ Ντίλαν. Τραγούδι διαμαρτυρίας, όμως, μπορεί να είναι κάθε τραγούδι, όπως σχολιάζει και ο Όσκαρ Κοξ Γιένσεν από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας: από grime μέχρι electro καλλιτέχνες, όλα έχουν να κάνουν με το μήνυμα που αυτοί έχουν να περάσουν.
Με πληροφορίες από το BBC.
