Εχω ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο

Συνέντευξη στη ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΡΚΟΥ

Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, με το ταλέντο, τη φωνή και το ήθος της, έχει κατακτήσει τις καρδιές του κοινού, κατορθώνοντας μάλιστα, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο, να κερδίσει ακόμα και μερίδα πολιτών που δεν είναι λάτρεις του μουσικού είδους που εκείνη υπηρετεί. Μια κουβέντα μαζί της εύκολα σε κάνει να καταλάβεις γιατί είναι μια από τις πιο αγαπημένες ερμηνεύτριες της εποχής μας. Με την ευκαιρία λοιπόν των εμφανίσεών της στην Κύπρο (Λεμεσό και Λευκωσία) και στην Πάφο, όπου εμφανίζεται μετά από οκτώ χρόνια στο Χάνι του Ιμπραήμ, η ερμηνεύτρια μίλησε στην «Κ» για τη μουσική και το πώς βάζει στα live της και λίγο θέατρο, αφού ποτέ δεν αντιμετωπίζει το τραγούδι σαν ένα απομονωμένο ξεχωριστό πράγμα από το θέατρο. Μας μιλάει επίσης και για τα νέα της σχέδια και την όμορφη συνεργασία της με τον Σταμάτη Κραουνάκη, στον καινούργιο της δίσκο «Τι να λέμε τώρα».

–Είστε μία από τις πιο αγαπητές ερμηνεύτριες της εποχής μας, ποια τα συναισθήματά σας απέναντι στην τόση αγάπη του κόσμου;

–Αρχικά παρόλο που κάνω αρκετά χρόνια αυτή τη δουλειά πάντα όταν μου λένε αυτό το πράγμα λέω μακάρι και όχι γιατί μακαρίζω τη ζωή, αμήν καλύτερα, γιατί είναι κάτι που μου δίνει πάρα πολύ μεγάλη χαρά και ισορροπία στη ζωή μου. Είναι η σπουδαιότερη κινητήριος δύναμη για μένα για να πηγαίνω παρακάτω, να εξελίσσομαι και σε αυτό που κάνω αλλά κυρίως, και γι’ αυτό ευγνωμονώ το κοινό που είναι κοντά μου, κυρίως ως άνθρωπος.

–Προέρχεστε από μια καλλιτεχνική οικογένεια πόσο δύσκολο ήταν να ξεχωρίσει η Ελεωνόρα με τα δικά της όπλα, για τη δική της προσωπικότητα;

–Δύσκολο, εύκολο δεν ξέρω να σου πω, γιατί αυτό για εμένα ήταν η δική μου πραγματικότητα, έτσι γεννήθηκα και έτσι πορεύτηκα. Ούτως ή άλλως εγώ θεωρώ ότι αυτός είναι ένας χώρος που όσο και να σε γοητεύει στην αρχή εάν δεν είναι για σένα, εάν δεν είναι για τα κυβικά σου, τον εγκαταλείπεις εύκολα και σε εγκαταλείπει και εκείνος. Δεν αισθάνθηκα ποτέ αυτό το πράγμα. Δεν προσπάθησα ποτέ να ξεπεράσω κανένα. Δεν έβλεπα απέναντί μου τους γονείς μου, τους έβλεπα κοντά μου, με την έννοια ότι τους έχω αφομοιώσει είναι μέσα μου. Αισθάνθηκα ότι είμαι απελευθερωμένη να κάνω αυτά που αγαπάω, με τον τρόπο που τα αγαπάω. Χαίρομαι που μου δώσανε και εκείνοι τη δυνατότητα, γιατί επειδή είναι πολλά χρόνια στον χώρο είναι άνθρωποι που θα μου έδιναν τη συμβουλή τους. Υπήρξε μια ελευθερία που οδήγησε στο αποτέλεσμα αυτό.

–Σπουδάσατε θέατρο, πώς σας κέρδισε το τραγούδι;

–Δεν είμαι σίγουρη ότι μ’ έχει κερδίσει το τραγούδι. Το τραγούδι ήρθε πιο νωρίς στη ζωή μου, αλλά εγώ το τραγούδι με το θέατρο τα έχω σαν δύο πολύ συνυφασμένα πράγματα ,αφού ασχολούνται με τον λόγο και τα δύο. Είναι η έκφραση του λόγου με άλλο τρόπο και πάντα στα live μου προσπαθώ να εμπεριέχω κομμάτια από το θέατρο. Είτε αυτό λέγεται σκηνοθεσία, είτε κάποια κείμενα, είτε αυτό λέγεται μια δική μου προσωπική εσωτερική διαδρομή που δημιουργώ μόνη μου. Ποτέ το τραγούδι δεν το αντιμετωπίζω σαν ένα απομονωμένο, ξεχωριστό πράγμα από το θέατρο. Προσπαθώ πάντα να δημιουργώ μικρούς μονολόγους, μικρές ιστορίες που με βοηθούν να κινηθώ καλύτερα και να νιώσω και ασφαλής στην όποια έκθεση πρόκειται να έλθει.

–Τι είναι η μουσική για εσάς;

–Η ζωή μου! Είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζω τα πάντα. Τις δυσκολίες, τις ευκολίες. Είναι το μέσο να συντονίζομαι με τους ανθρώπους και με τη ζωή. Είναι το μέσο που με κάνει να βιοπορίζομαι και είναι και το μέσο που με κάνει να βρίσκω τα μέσα μου, τον εσωτερικό μου κόσμο.

–Ποια είναι τα συναισθήματά σας που πλέον πραγματοποιούνται live εμφανίσεις, μετά από δύο χρόνια πανδημίας;

–Δεν έχω τη χαρά να έχω πραγματοποιήσει πάρα πολλά, αφού έχω ξεκινήσει τέλος Ιουνίου τα live. Έχω μεγάλη λαχτάρα και χαρά, έχω αγωνία σαν να ξεκινάω και εγώ πρώτη φορά, γιατί δύο χρόνια είναι αρκετά για να πάρεις απόσταση από αυτό. Η έκθεσή μου φαντάζει πιο δύσκολη από παλιά, έχω ανάγκη να επικοινωνήσω με τον κόσμο.

–Εσείς πώς βιώσατε την καραντίνα;

–Με απελπισία! Δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν βρήκα τίποτα θετικό.

–Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια στιγμή ή ένα περιστατικό από την καριέρα σας που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

–Είναι πάρα πολλά οπότε θα πω ότι είναι κάποιες εκδηλώσεις ανθρώπων που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Όταν για έναν άνθρωπο είσαι ένας ξένος και απλώς γνωρίζει τα τραγούδια σου ή έχει έλθει να σε δει στο live και ξαφνικά εισπράττεις ότι σε νιώθει οικογένεια, με την ευρεία έννοια της οικογένειας, είναι κάτι που εμένα με συγκινεί πολύ και με κάνει να νιώθω πολύ ασφαλής σε αυτόν τον κόσμο. Μου δίνει πολύ κουράγιο και φως. Από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιες στιγμές, που αφορούν εντελώς την καριέρα μου, για παράδειγμα η παράσταση για τη Μελίνα Μερκούρη στο Ηρώδειο είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

–Υπάρχει κάποιο τραγούδι σας που ξεχωρίζετε, που σας έχει αποτυπωθεί;

–Η αλήθεια είναι πως πάντα όταν βγαίνει ένα καινούργιο άλμπουμ είμαι πολύ συνεπαρμένη και τώρα επειδή ο δίσκος μου μόλις κυκλοφόρησε ακόμα είναι πολύ ζωντανά τα καινούργια μου τραγούδια. Είναι ο μεγάλος έρωτας! Αλλά πάντα σε αυτή την ερώτηση μέχρι να έρθει η «Επιμονή» στη ζωή μου έλεγα το «Έλα», γιατί ήταν το πρώτο τραγούδι που με έβαλε στα σπίτια. Όταν ήρθε στα χέρια μου η «Επιμονή» που άγγιξε τόσο πολύ, τόσους διαφορετικούς ανθρώπους, καλώς ή κακώς αυτό το τραγούδι, ακριβώς και μόνο γι’ αυτό, για το ότι με έβαλε στα σπίτια ανθρώπων που μέχρι τότε δεν ακολουθούσαν, δεν αγαπούσαν το είδος που υπηρετώ είναι κάτι για το οποίο νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη και γι’ αυτό κατέχει αυτή τη θέση στην καρδιά μου.

Σημαντική στιγμή η συνεργασία μου με τον Σταμάτη Κραουνάκη

«Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να συνειδητοποιούν με τον πιο ήπιο τρόπο πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο σοβαρό είναι να τη ζούμε ουσιαστικά»

–Ένα σχόλιο για τα όσα τραγελαφικά είδαμε πρόσφατα σε μουσικά βραβεία.

–Καλά, ας μη μιλάμε για τα αυτονόητα, ότι απεχθάνομαι τη βία, όποιας μορφής. Απλώς επειδή δεν μου αρέσει να κατηγορώ όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με αυτό το είδος χωρίς να τους γνωρίζω και χωρίς να μου έχουν δώσει αφορμή. Εμένα αυτό το είδος δεν με καλύπτει, γιατί εγώ εισπράττω βία μόνο και μόνο από τον στίχο αυτών των τραγουδιών. Δηλαδή δεν χρειάζεται να δω κάποιον να κτυπιέται, μόνο και μόνο τα λόγια, οι λέξεις, η αισθητική για τις γυναίκες, η βία, τα όπλα, τα ναρκωτικά είναι πολύ εκτός από εμένα. Ούτως ή άλλως αυτό το είδος, εμένα, με αυτή τη λεκτική, με ταράζει πόσο μάλλον όταν αυτό προεκτείνεται και γίνεται πράξη. Κάποια πράγματα είναι ωραίο να μην τα προσπερνάνε οι άνθρωποι. Όταν μιλάς τόσο πολύ γι’ αυτά ακόμα και αν δεν δίνεις πολύ σημασία στον στίχο, το κάνεις πιο ανέμελα, όλο και κάτι μέσα σου βαραίνει την ψυχούλα σου, δεν μπορεί να σε αφήνει αναλλοίωτο και κάποια πράγματα κινδυνεύουν μετά από λίγο καιρό να σου φαίνονται φυσιολογικά να σου φαίνονται εντάξει. Ε! δεν είναι εντάξει να υποτιμάς τον άνθρωπο, δεν είναι εντάξει να υποτιμάς τη γυναίκα, δεν είναι εντάξει να προκαλείς όλο το σύμπαν.

–Ποια συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική;

–Να κάνει υπομονή, να πάρει μια βαθιά ανάσα, είναι μια πολύ δύσκολη εποχή για τη μουσική όπως εγώ το αισθάνομαι και είναι και λογικό να είναι γιατί βιώνουμε μεγάλες αλλαγές, νομίζω μέχρι να αρχίσει η μουσική να επιτελεί τον κανονικό της ρόλο, που είναι να ενώνει και να απαλύνει τις ψυχές μας, θέλει λίγο χρόνο, οπότε προτείνω στα παιδιά να αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν, να έχουν στόχο και όνειρα βαθιά, να έχουν υπομονή και επιμονή για να πετύχουν αυτό το πολύ ωραίο δώρο να ασχολείσαι με αυτό.

–Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Βγήκε και ο νέος σας δίσκος...

–Έχει ολοκληρωθεί ο δίσκος μου «Τι να λέμε τώρα» από τον Μάιο και έχει κυκλοφορήσει. Είναι σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, είναι για μένα μια πολύ σημαντική στιγμή για τη ζωή και την καριέρα μου, γιατί συνεργάστηκα μ’ έναν άνθρωπο που θαυμάζω πάρα πολύ εδώ και πολλά χρόνια και η επαφή μας ενίσχυσε τον θαυμασμό μου για εκείνον και τον νιώθω πολύ κοντά μου, έμαθα πολλά πράγματα από αυτόν. Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινώ αυτή την περιοδεία με μεγάλη χαρά. Θέλω τα τραγούδια να φύγουν από το στούντιο και να αρχίσουν να ακούγονται. Από εκεί και πέρα τον χειμώνα υπάρχουν κάποιες σκέψεις και κάποιες προτάσεις, αλλά επειδή γενικώς πλέον η ζωή είναι απρόβλεπτη δεν έχω κάτι που νιώθω ασφάλεια να το πω.

–Ένα μήνυμα σε όσους μας διαβάζουν...

–Επαναπροσδιορίζω κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή και το πως είναι ωραίο να ζουν οι άνθρωποι τελικά, εύχομαι όλοι οι άνθρωποι να συνειδητοποιούν με τον πιο ήπιο τρόπο πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο σοβαρό είναι να τη ζούμε ουσιαστικά.

Πληροφορίες
«Τι να λέμε τώρα», 13 Ιουλίου στο Σκαλί Αγλαντζιάς, Λευκωσία, 14 Ιουλίου στο Αμφιθέατρο Πάνω Πολεμιδίων, Λεμεσός και στις 16 Ιουλίου στο Χάνι του Ιμπραήμ, στην Πάφο.