Η «Κ» μίλησε με τον Έλληνα καλλιτέχνη Σπύρο Αγγελόπουλο για την έκθεση που παρουσιάζει στην γκαλερί STAND IN LINE ART SPACE στη Λευκωσία. Ο Σπύρος είναι ένας καλλιτέχνης που δεν φοβάται να πει τη γνώμη του, την αλήθεια του, χωρίς φίλτρα και χωρίς να χρειάζεται να ωραιοποίηση καμία κατάσταση. Έχοντας τη φιγούρα του καραγκιόζη ως αρχικό άξονα στη συγκεκριμένη του δουλειά, ο Σπύρος την παρουσιάζει ως κάτι εντελώς σύγχρονο, «όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν πιστεύεις ο Καραγκιόζης θα σε σατιρίσει. Κι επειδή ταυτιζόμαστε λίγο-πολύ με όλες τις φιγούρες στο θέατρο σκιών, είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου να σατιρίζει τον εαυτό σου. Μόνο το θέατρο σκιών μπορεί να το κάνει αυτό» αναφέρει ο καλλιτέχνης.
–«Below Average», ο τίτλος της έκθεσης. Γιατί Below Average;
–Ωραία ερώτηση. Below Average («κάτω απ’ τη βάση), γιατί όταν είσαι στη βάση τις περισσότερες φορές δεν έχεις δυναμική. Από την άλλη, πάνω από τη βάση τις περισσότερες φορές φοβάσαι να πειραματιστείς. Μόνο κάτω από τη βάση είσαι πραγματικά ελεύθερος. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες χωρίς να φοβάσαι το κόστος. Ο χαμένος τα παίρνει όλα… Έτσι δεν λένε;
Μόνο κάτω από τη βάση είσαι πραγματικά ελεύθερος. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες χωρίς να φοβάσαι το κόστος. Ο χαμένος τα παίρνει όλα…
–Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στη φιγούρα του καραγκιόζη;
–Μα… γιατί σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα. Ο καραγκιόζης είναι προβοκάτορας. Είναι ο πρώτος stand up κωμικός στον κόσμο! Όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν πιστεύεις ο Καραγκιόζης θα σε σατιρίσει. Κι επειδή ταυτιζόμαστε λίγο-πολύ με όλες τις φιγούρες στο θέατρο σκιών, είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου να σατιρίζει τον εαυτό σου. Μόνο το θέατρο σκιών μπορεί να το κάνει αυτό.
–Ένα από τα έργα που παρουσιάζετε είναι αφιερωμένο στον Ζακ. Τι είναι αυτό που σας έκανε να συνδεθείτε με τη συγκεκριμένη ιστορία;
–Συνδέομαι με κάθε πρόσωπο που δέχεται κακοποίηση. Τώρα με τον Ζακ συνδέθηκα περισσότερο, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που ήξερα. Και η ομορφιά που είχε να δώσει στον κόσμο ήταν πολύ μεγάλη. Ασχήμια υπό μορφή βίας έπεσε ολόκληρη πάνω στην ομορφιά… Αλλά δεν κατάφερε να την καλύψει.
–Πιστεύτε ότι το θέατρο σκιών είναι μια τέχνη που την επισκίασαν άλλες και εσείς με τη δική σας σύγχρονη αισθητική την προωθείτε με μια νέα ματιά;
–Ναι, αυτό το πιστεύω. Κάπου το θέατρο σκιών σταμάτησε να ασχολείται με θέματα σημερινά! Έχουμε φανταστικούς καραγκιοζοπαίχτες που κρατάνε ζωντανά όλα τα παλιά έργα. Εμένα με αφορά αυτό μόνο σαν θεατή. Ως καλλιτέχνης θέλω να γράψω και να ανεβάσω έργα σημερινά. Να πω αυτά που με απασχολούν. Να παίξω για νέους έρωτες, για νέες μάχες, για νέες σχέσεις. Να σατιρίσω νέα πρόσωπα. Δεν είναι όλες οι παραστάσεις μου καλές, αλλά όταν κάνεις κάτι νέο πάντα θα ισχύει αυτό.
–Πώς θα χαρακτηρίζατε την εποχή που ζούμε;
–Αίσχος! Αλλά καλύτερη από όλες τις προηγούμενες.
Οι γυναίκες τα πάνε καλύτερα
–Πιστεύτε ότι η τέχνη είναι ελιτιστική και συστημική;
–Δεν έχει υπάρξει ποτέ τέχνη ελιτίστικη και συστημική. Μέχρι αναπόφευκτα να γίνει. Σκέψου ότι σήμερα ακούμε τραγούδια των Sex Pistols στα αεροδρόμια ή σε κάποιο mainstream καφέ μπαρ στο κολωνάκι. Ελιτιστική λοιπόν δεν είναι. Γίνεται στην πορεία. Και πάλι καλά… Για να βγάζουν οι καλλιτέχνες λεφτά και να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς. Φαντάζεσαι το underground να έμενε για πάντα underground; Πόσα αριστουργήματα θα είχαμε χάσει και πόσοι καλλιτέχνες θα τα είχαν παρατήσει…
–Τι είναι αυτό που παρατηρείτε στον άνθρωπο στις μέρες μας;
–Μεγάλη αγάπη για το χρήμα σε συνδυασμό με απουσία ενσυναίσθησης. Εγωισμός. Σπατάλη χρόνου στα social media. Απιστία. Μπέρδεμα. Και μια δυσκολία στο να αποδεχτεί τον εαυτό του. Είναι σαν να θέλει να είναι κάποιος άλλος ο σημερινός άνθρωπος. Ειδικά οι άνδρες. Οι γυναίκες τα πάνε καλύτερα. Βουτάνε στη ζωή και κάνουν μακροβούτια για να πιάσουν την ευτυχία. Τις θαυμάζω περισσότερο απ’ ό,τι τους άνδρες.
–Υπάρχει ελπίδα;
–Ελπίδα; Εννοείτε πως όχι. Ποτέ δεν υπήρξε ελπίδα. Γι’ αυτό άλλωστε η ζωή είναι τόσο ωραία.
