Money Review
Ιδρύεται η αμερικανική αλυσίδα fast food KFC (Kentucky Fried Chicken) από τον Συνταγματάρχη Χάρλαντ Σάντερς, στο Κεντάκι. Το πρόσωπο του Συνταγματάρχη είναι μέχρι και σήμερα το σήμα κατατεθέν της αλυσίδας, έστω και εάν ο ίδιος έφτασε να μισεί τα KFC στα τελευταία χρόνια της ζωής του, λέγοντας ότι δεν θα έδινε το φαγητό τους ούτε στα σκυλιά του.
Ήταν μόλις πέντε ετών όταν ο πατέρας του πέθανε, αφήνοντας τη μητέρα του να κάνει πολλές δουλειές για να συντηρήσει τα τρία παιδιά της. Ο Σάντερς έγινε από τότε ακόμα ο μάγειρας του σπιτιού, ενώ έπιασε την πρώτη του δουλειά σε ηλικία 10 ετών. Για τις επόμενες δεκαετίες, θα πηδούσε διαρκώς από δουλειά σε δουλειά, χωρίς να στεριώνει πουθενά, ενδεχομένως λόγω του εκρηκτικού χαρακτήρα του, που όλο έμπλεκε σε καβγάδες. Πέρασε τρεις μήνες στον στρατό στην Κούβα, έγινε πυροσβέστης, δικηγόρος, δούλεψε στον σιδηρόδρομο, πούλησε ασφάλειες και ίδρυσε μια εταιρεία ferry boat.
Όταν το 1930 η Shell του έδωσε την ευκαιρία να λειτουργήσει το δικό του βενζινάδικο στο Κεντάκι, η ζωή του θα άλλαζε με τρόπο που σίγουρα δεν είχε φανταστεί. Ο ίδιος ζούσε με την οικογένειά του πίσω από το βενζινάδικο και κάθε Κυριακή βράδυ, μαγείρευε ένα πεντανόστιμο δείπνο με τηγανητό κοτόπουλο. Καθώς πολλοί ταξιδιώτες του ζητούσαν οδηγίες για να φάνε στην περιοχή, ο Σάντερς δεν άργησε να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να βγάζει λίγα έξτρα χρήματα σερβίροντας το δείπνο της οικογένειάς του στους πεινασμένους περαστικούς.
Έτσι και έκανε και το «Κυριακάτικο δείπνο, επτά ημέρες την εβδομάδα» του έγινε μεγάλη επιτυχία, μπαίνοντας μάλιστα και σε γαστρονομικό οδηγό της εποχής.
Σύντομα, το φαγητό του ήταν τόσο φημισμένο ώστε ο κυβερνήτης του Κεντάκι του έδωσε τον τιμητικό τίτλο του Συνταγματάρχη, ως αναγνώριση της συνεισφοράς του στην κουζίνα της πολιτείας. Έκτοτε, θα ήταν γνωστός σε ολόκληρη την Αμερική ως ο «Colonel Sanders».
Όμως στις αρχές του 1950, ο Συνταγματάρχης βρέθηκε και πάλι στο μηδέν. Η νέα εθνική οδός που φτιάχτηκε δεν περνούσε πια μπροστά από το εστιατόριό του. Γνωρίζοντας ότι η πελατεία του θα μειωνόταν κατακόρυφα, πούλησε το εστιατόριο και έμεινε με τα έσοδα και μια σύνταξη 105 δολαρίων τον μήνα.
Ωστόσο, η πίστη του στο τηγανητό κοτόπουλό του δεν κλονίστηκε. Παρά τα 65 του χρόνια, άρχισε να ταξιδεύει με το αυτοκίνητό του ανά τις ΗΠΑ και να επισκέπτεται εστιατόρια, προσφέροντάς τους τη συνταγή του, με αντάλλαγμα 4 σεντς για κάθε κοτόπουλο που θα πουλούσαν.
1.009 «όχι»
Ήταν μια δύσκολη δουλειά. Τις περισσότερες φορές κοιμόταν στο αυτοκίνητό του και σύμφωνα με τον θρύλο, εισέπραξε 1.009 «όχι» πριν να βρεθεί ο πρώτος εστιάτορας που δέχθηκε να βάλει το κοτόπουλο του Συνταγματάρχη στο μενού του. Όμως από εκείνη την πρώτη συμφωνία, η επιχείρηση άνθισε. Έως το 1959, ο Σάντερς είχε βάλει το τηγανητό κοτόπουλό του σε 200 εστιατόρια στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Το 1964, έχοντας φτάσει στα 600 εστιατόρια, πούλησε την εταιρεία του για 2 εκατ. δολάρια.
Η KFC, πάντως, είδε ότι η εικόνα του Συνταγματάρχη, με το χαρακτηριστικό λευκό κοστούμι (λέγεται ότι το είχε καθιερώσει για να μην λερώνεται από το αλεύρι στο οποίο πάναρε το κοτόπουλο) και το μουσάκι, πουλάει. Και έτσι συνέχισε να τον χρησιμοποιεί ως το δημόσιο πρόσωπό της.
Όμως οι σχέσεις του με την KFC δεν ήταν ομαλές. Όταν ο Συνταγματάρχης άνοιξε το δικό του εστιατόριο, το Colonel Sanders’ Dinner House, η KFC ισχυρίστηκε ότι έχει τα δικαιώματα για το όνομά του και τον απείλησε με αγωγή. Εκείνος άλλαξε το όνομα σε Colonel’s Lady’s Dinner House, όμως η KFC είπε και πάλι ότι έχει τα δικαιώματα για τη λέξη «colonel». Ο Σάντερς αποφάσισε να κάνει αγωγή κατά της εταιρείας που ο ίδιος είχε κάποτε δημιουργήσει, ζητώντας 122 εκατ. δολάρια. Η KFC απάντησε με δική της αγωγή για παραβίαση του trademark της. Τελικά, συμβιβάστηκαν το 1975, με τους όρους να μένουν κρυφοί.
Έως τον θάνατό του, το 1980, ο Σάντερς, πάντα με το λευκό κοστούμι του, παρέμεινε το δημόσιο πρόσωπο της εταιρείας. Όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με το κοτόπουλο και τη σάλτσα gravy της αλυσίδας. Σε συνεντεύξεις του έλεγε ότι δεν θα έδινε τη σάλτσα ούτε στα σκυλιά του.
