Kathimerini.gr
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ – ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
«Να οδηγείτε γρήγορα, πάνω από 50 χιλιόμετρα την ώρα, και μη σταματήσετε πουθενά. Αν σταματήσετε, ό,τι έχετε να κάνετε να το κάνετε γρήγορα. Αν ακούσετε κρότο ή έκρηξη, μην κοιτάξετε πίσω, φροντίστε να φύγετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Να ξέρετε ότι σας παρακολουθούν διαρκώς». Με αυτές τις «συμβουλές» μάς «ξεπροβοδίζει» ο Νταν, ένας νεαρός Ισραηλινός στρατιώτης που κάνει την υπηρεσία του στο σημείο ελέγχου της Ναχαρίγια.
Η περιοχή αυτή αποτελεί το δυτικότερο σημείο των συνόρων του Ισραήλ με τον Λίβανο και από εκεί ξεκινάει ο δρόμος που θέλουμε να ακολουθήσουμε, ο οποίος κινείται παράλληλα με την «Μπλε Γραμμή» που χωρίζει τις δύο χώρες και εκτείνεται μέχρι τα ανατολικά σύνορα ανάμεσα σε Ισραήλ, Λίβανο και Συρία. Από την έναρξη του πολέμου, πριν από ένα χρόνο, μέχρι σήμερα, ο δρόμος αυτός έχει δεχθεί τις περισσότερες επιθέσεις από τη Χεζμπολάχ. Ενα σύνολο από μαιανδρικά δρομάκια, κατά μήκος της κορυφογραμμής, πλήρως εκτεθειμένα στα «μάτια» της Χεζμπολάχ, όπως ονομάζουν οι Ισραηλινοί στρατιώτες τα φυλάκια και τα φρεάτια που βρίσκονται στον απέναντι λόφο, μόλις 250 με 300 μέτρα μακριά.
Χωρίς προειδοποίηση
Ο κίνδυνος στην περιοχή αυτή δεν είναι οι ρουκέτες. Ο ήχος από τις σειρήνες και οι ειδοποιήσεις που έρχονται στο κινητό σού εξασφαλίζουν λίγα πολύτιμα δευτερόλεπτα για να καλυφθείς, σε περίπτωση που ο περίφημος σιδερένιος θόλος (Iron Dome) δεν καταφέρει να τις αναχαιτίσει όλες. Το πρόβλημα σε αυτούς τους δρόμους, όπως μου λέει ο ταγματάρχης Νταβίντ Μπαρούχ, είναι οι αντιαρματικοί πύραυλοι, τα πυρά όλμων και οι ελεύθεροι σκοπευτές. Απειλές για τις οποίες δεν έχεις καμία προειδοποίηση.
«Το αυτοκίνητό σας δεν μοιάζει με στρατιωτικό, ούτε κανείς από όσους μετακινούνται εδώ οδηγεί αυτόν τον συνδυασμό μάρκας και χρώματος. Λογικά δεν θα σας υποπτευθούν αν σας δουν», μου λέει ένας άλλος στρατιώτης που συναντώ λίγο παρακάτω, στο τελευταίο σημείο ελέγχου.
Στη διαδρομή από τη Ναχαρίγια έως την πόλη Κιριάτ Σμονά, όπου φθάνουν τα όρια της ζώνης στρατιωτικών επιχειρήσεων, στους δρόμους συναντά κανείς μόνο στρατιωτικά αυτοκίνητα. Τα Ι.Χ. και τα φορτηγά έχουν αντικατασταθεί από τζιπ ελαφράς αναγνώρισης, αρματοφορείς που κουβαλούν τανκς και τεθωρακισμένα οχήματα. «Ειδικά αυτή την περίοδο, κατά τη θρησκευτική Πρωτοχρονιά των Εβραίων, ο Βορράς θα ήταν γεμάτος κόσμο», μου λέει ο Σάχαρ, ένας Ισραηλινός φωτογράφος.
Στον Βορρά ακούς μόνο εκρήξεις, τον ήχο των πυροβόλων που σφυροκοπούν τον νότιο Λίβανο, μαχητικά αεροπλάνα και ελικόπτερα και συναγερμούς για ρουκέτες. Η εικόνα μιας συστοιχίας Iron Dome να εκτοξεύει πυραύλους στον αέρα και ρουκέτες να εκρήγνυνται λίγα μέτρα πάνω από το έδαφος είναι τόσο κοινή όσο και οι καμένες εκτάσεις και τα χτυπημένα σπίτια, που έχουν εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους εδώ και δώδεκα μήνες. Καθώς κινούμαστε στον δρόμο, ανάμεσα στην κοινότητα Σάσα και στην πόλη Σαφέντ, ακούμε δύο ισχυρούς κρότους και στα δεξιά μας, γύρω στα 300 μέτρα, βλέπουμε καπνό. «Κάποιος αντιαρματικός πύραυλος ή το πυροβολικό τους», μου λέει ο Σάχαρ. Δεν ακούστηκαν σειρήνες γιατί αυτά δεν εντοπίζονται από την αεράμυνα.
Σύγκρουση διαρκείας
Ο πόλεμος στον Βορρά δεν δείχνει ότι θα είναι σύντομος και περιορισμένης έντασης. Αντιθέτως, αν θυμηθεί κανείς την τακτική «ήττα» του 2006 και αν υπολογίσει το δύσκολο τερέν που ευνοεί τον ανταρτοπόλεμο αλλά και το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ είναι μια πολύ καλύτερα εξοπλισμένη τρομοκρατική οργάνωση απ’ ό,τι η Χαμάς, τότε όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι μπροστά μας έχουμε μια σύγκρουση διαρκείας.
Κάθε φορά που βρίσκομαι στο αεροπλάνο με προορισμό το Τελ Αβίβ και στη συνέχεια τα μέτωπα του Βορρά ή του Νότου, όλο και κάποιος Ισραηλινός θα με ρωτήσει γιατί επισκέπτομαι τη χώρα. Τους φαίνεται αδιανόητο ότι ένας ξένος θέλει να έρθει στη χώρα τους υπό αυτές τις συνθήκες. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η ζωή στις περισσότερες περιοχές, τουλάχιστον του κέντρου και στις μεγάλες πόλεις, μοιάζει σχεδόν φυσιολογική.
Στο Τελ Αβίβ και στα προάστια, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες έτρεξαν στα καταφύγια το βράδυ της περασμένης Τρίτης, όταν το Ιράν εξαπέλυσε σχεδόν 200 βαλλιστικούς πυραύλους εναντίον του Ισραήλ. Λίγες ώρες μετά τη λήξη του συναγερμού, οι Ισραηλινοί έκαναν βόλτες στους δρόμους και το επόμενο πρωί κατέκλυσαν την παραλία. «Πρέπει να συνεχίσουμε τη ζωή μας, αλλιώς θα χάσουμε το μυαλό μας», λέει ο Αβίβ, ένας νεαρός Ισραηλινός που πριν από τρεις μήνες πολεμούσε στη Γάζα.
Το ίδιο κοντράστ συναισθημάτων και στη Χάιφα. Κάθε φορά που η Χεζμπολάχ εκτοξεύει ρουκέτες προς την πόλη, οι περισσότεροι τρέχουν στα καταφύγια, αλλά αρκετοί, ακόμη και με τα παιδιά τους, μαζεύονται στο «μπαλκόνι» ή στον «δημοσιογραφικό λόφο», όπως ονομάζεται το υπερυψωμένο σημείο που έχει θέα στον κόλπο και στο λιμάνι της πόλης, και βλέπουν τις εκρήξεις στον ορίζοντα.
Ωστόσο, κάτι έχει αλλάξει τις τελευταίες εβδομάδες. Ολο και περισσότερα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα συγκλονίζουν το Ισραήλ. «Τις ρουκέτες τις συνηθίζω, μπορώ να τις αντέξω. Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα είναι η τρομοκρατία», λέει η Ευγενία, Ελληνίδα που ζει τα τελευταία χρόνια λίγο έξω από το Τελ Αβίβ. «Να σκοτώνεις αδιακρίτως ανθρώπους στον δρόμο, είναι κτηνωδία».
Eνας χρόνος μετά την 7η Οκτωβρίου
Απώλειες Ισραήλ
1.255 άμαχοι νεκροί
346 στρατιώτες νεκροί
10.335 τραυματίες
251 όμηροι
117 απελευθερώθηκαν
97 παραμένουν σε ομηρεία (εκτιμάται ότι το 1/3 έχει δολοφονηθεί)
Απώλειες Παλαιστινίων
41.595 νεκροί σύμφωνα με πηγές στη Γάζα
34.000 νεκροί, από τους οποίους οι 18.000 ήταν ένοπλοι της Χαμάς, σύμφωνα με πηγές στο Ισραήλ
222 νεκρά μέλη της UNRWA (υπηρεσία παροχής βοήθειας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες) – το Ισραήλ καταγγέλλει ότι ήταν μέλη της Χαμάς που είχαν παρεισφρύσει στην ανθρωπιστική οργάνωση του ΟΗΕ
