Είναι στην τραγική μοίρα των νέων βασιλιάδων να εισπράττουν τη μεγαλύτερη τιμή, με την άνοδό τους στον θρόνο, τη στιγμή που χάνουν ένα από τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα. Στην περίπτωση του Καρόλου Γ΄, η ενθρόνιση ήταν και από άλλες απόψεις αντιφατική. Εχοντας περάσει σχεδόν όλη του τη ζωή ως βασιλιάς εν αναμονή, έγινε ο πιο προετοιμασμένος διάδοχος στη βρετανική, αν όχι και στην παγκόσμια Ιστορία. Αλλά το νόμισμα έχει και την ανάποδη όψη: ο Κάρολος παρέλαβε το στέμμα στα 73 του χρόνια, καταδικασμένος να βασιλεύσει πολύ λιγότερο από τη μητέρα του, από την οποία κληρονόμησε το αξίωμα, αλλά όχι και τον σεβασμό των υπηκόων της. Λίγος χρόνος για να καλυφθεί μια μεγάλη απόσταση και να δημιουργηθεί κάποιο είδος κληρονομιάς.
Ο Κάρολος Γ΄ γεννήθηκε για να γίνει βασιλιάς. Είδε το πρώτο φως στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, στις 14 Νοεμβρίου του 1948 και έγινε πρίγκιπας – διάδοχος σε ηλικία μόλις τριών ετών, όταν η Ελισάβετ ανακηρύχθηκε βασίλισσα. Τον μεγάλωσαν βασικά οι γκουβερνάντες και η γιαγιά του, καθώς η μητέρα του έτρεχε αρχικά στη Μάλτα όπου υπηρετούσε ο σύζυγός της κι ύστερα στις χώρες της Κοινοπολιτείας. Χάρη στην επιμονή του πατέρα του έγινε ο πρώτος διάδοχος του θρόνου που σπούδασε, όχι στα ανάκτορα αλλά σε σχολείο και ο πρώτος που πήρε πτυχίο πανεπιστημίου, αλλά με κάποιο αντίτιμο: ντροπαλός και κοινωνικά αδέξιος, έγινε κάμποσες φορές θύμα εκφοβισμού ή καζούρας από τους πιο νταήδες συμμαθητές του.
Πώς να περιμένεις στον προθάλαμο του θρόνου, στη σκιά της μητέρας σου, επί δεκαετίες πάνω στις δεκαετίες, χωρίς να εκμηδενιστείς ψυχολογικά και πνευματικά; Ο Κάρολος βρήκε κάποιες λύσεις, ή τουλάχιστον το προσπάθησε. Σε αντίθεση με την παράδοση, που ήθελε τα μέλη της βασιλικής οικογένειας να μην παίρνουν δημοσίως θέση για πολιτικά και κοινωνικά θέματα, εκείνος προσπάθησε να φτιάξει ένα ορισμένο προφίλ με άρθρα, συνεντεύξεις και ομιλίες. Η προστασία του περιβάλλοντος, η μάχη εναντίον των εντομοκτόνων και η κλιματική αλλαγή, του χάρισαν τη φήμη του οικολογικά ευαίσθητου.
Σε πλήρη αντίθεση με τη μητέρα του, δεν δίστασε κάποιες φορές να ασκήσει πίεση σε πολιτικούς για θέματα που τον ενδιέφεραν – ο βρετανικός Τύπος έβγαλε στη φόρα επιστολές του προς υπουργούς, που βαφτίστηκαν «έγγραφα της μαύρης αράχνης» γιατί ήταν γραμμένες με μαύρο μελάνι και με μικρά, κακογραμμένα γράμματα. Παράλληλα διηύθυνε δίκτυο περίπου 400 φιλανθρωπικών οργανώσεων, αλλά και αυτή του η δραστηριότητα φαίνεται ότι είχε τη σκοτεινή της όψη: ρεπορτάζ εφημερίδων ισχυρίστηκαν ότι ο Μάικλ Φόσετ, επί δεκαετίες δεξί χέρι του Καρόλου, διέθετε τίτλους τιμής, ακόμη και τη βρετανική υπηκοότητα σε κροίσους της Σαουδικής Αραβίας και άλλων χωρών, με αντάλλαγμα παχυλές εισφορές στα ιδρύματα του διαδόχου.
Χάρη στην επιμονή του πατέρα του έγινε ο πρώτος διάδοχος του θρόνου που σπούδασε, όχι στα ανάκτορα αλλά σε σχολείο, και ο πρώτος που πήρε πτυχίο πανεπιστημίου.
Η πριγκίπισσα Νταϊάνα
Περισσότερο επώδυνα ήταν τα οικογενειακά σκάνδαλα. Το διαζύγιό του με τη δημοφιλή πρώτη του σύζυγο, πριγκίπισσα Νταϊάνα, ύστερα από την εξωσυζυγική του σχέση με την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς του στοίχισε ακριβά, ιδίως μετά τον τραγικό θάνατο της Νταϊάνα το 1997 στο Παρίσι. Τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα με την πρόσφατη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Το στέμμα», όπου η εικόνα δεν είναι καθόλου κολακευτική για τον Κάρολο. Στο μεταξύ, ήρθαν άλλα δύο σκάνδαλα να πλήξουν το κύρος της βασιλικής οικογένειας: το περίφημο Megxit, δηλαδή η παραίτηση από τα βασιλικά καθήκοντα και η μετακόμιση στην Καλιφόρνια του γιου του Χάρι και της Αμερικανίδας συζύγου του Μέγκαν, με δηλητηριώδη βέλη εναντίον άλλων γαλαζοαίματων και η εμπλοκή του αδελφού του, πρίγκιπα Αντριου, στο μέγα σκάνδαλο σεξουαλικών αδικημάτων του φίλου του Τζέφρεϊ Επσταϊν.
Περισσότερο δημοφιλής από το ίδιο το στέμμα, η Ελισάβετ απορροφούσε τους κραδασμούς και τις αμφισβητήσεις, αλλά με τον Κάρολο δεν είναι βέβαιο ότι θα συμβεί το ίδιο. Αν και δεν υπήρξε ποτέ πλειοψηφικός, ο ρεπουμπλικανισμός που θεωρεί τη μοναρχία άχρηστο κατάλοιπο της φεουδαρχίας και της αυτοκρατορίας κερδίζει έδαφος στις νεότερες ηλικίες και στην αντιπολίτευση. Αυτό συμβαίνει, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, σε αρκετές από τις 14 άλλες χώρες που αναγνωρίζουν ως αρχηγό του κράτους τον Βρετανό μονάρχη. Στην Αυστραλία, όπου το δημοψήφισμα του 1999 τάχθηκε υπέρ της διατήρησης της μοναρχίας με ποσοστό 55%, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν: η νέα κυβέρνηση των Εργατικών όρισε για πρώτη φορά «υφυπουργό για την αβασίλευτη Δημοκρατία», ενώ στη Νέα Ζηλανδία η πρωθυπουργός Τζασίντα Αρντερν εκφράζει την πεποίθηση ότι θα δει την κατάργηση της μοναρχίας στη διάρκεια του βίου της.
Ακόμη χειρότερα, ο Κάρολος Γ΄ κινδυνεύει να δει το ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο να συρρικνώνεται, καθώς οι αποσχιστικοί άνεμοι στη Σκωτία πνέουν ολοένα και απειλητικότεροι. Ολα αυτά, βέβαια, είναι μεγάλα προβλήματα έξω από τον έλεγχό του, καθώς η βρετανική μοναρχία έχει περιοριστεί εδώ και πολύ καιρό σε συμβολικό ρόλο. Βασιλιάς εν αναμονή για τόσο πολύ, ο Κάρολος μπορεί μόνο να ελπίζει ότι θα καταχωριστεί από την Ιστορία ως ένας μεταβατικός μονάρχης, που θα δώσει στον θεσμό κάποιες πινελιές εκσυγχρονισμού προτού παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά των Ουίνδσορ.
Πηγή: REUTERS, A.P.
