ΠΗΓΗ: ΒΒC
Καθώς ο απολογισμός των θανάτων από την ουκρανική αντεπίθεση μεγαλώνει, καθίσταται εμφανής ο λόγος που κάποιοι στρατιώτες και παρατηρητές αρχίζουν να αναρωτιούνται εάν θα μπορούσε να υπάρξει μια μεγάλη νίκη ή εάν οι ρωσικές γραμμές άμυνας, οι οποίες ενισχύθηκαν σημαντικά κατά τους χειμερινούς μήνες, είναι τελικά ένα μάλλον ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Ο δημοσιογράφος του BBC, Αντριου Χάρντιγνκ, ο οποίος πέρασε τις τελευταίες εβδομάδες σε διαφορετικά σημεία της πρώτης γραμμής και μίλησε σε αρκετούς ανθρώπους, αναφέρει πως οι απόψεις και οι εκτιμήσεις τους για το μέλλον της ουκρανικής αντεπίθεσης θα μπορούσαν να ενταχθούν σε τρεις κατηγορίες.
Ειδικότερα, υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν πως οι γραμμές άμυνας της Ρωσίας είναι «τσίγκινες», ενώ κάποιοι τις περιγράφουν ως «ξύλινες» και άλλοι τις βλέπουν ως «γυάλινες».
Η θεωρία του «τσίγκου»
Οπως αναφέρει ο Χάρντινγκ στο άρθρο του, τη θεωρία περί «τσίγκινων» γραμμών άμυνας – δηλαδή εύπλαστων αλλά συνάμα ανθεκτικών – του την εξήγησε ένας κουρασμένος γιατρός που γνώρισε σε ένα νοσοκομείο κοντά στο Μπαχμούτ.
Υπό τον ήχο των πυρών του πυροβολικού, ο γιατρός μίλησε για τις αυξανόμενες απώλειες της ουκρανικής πλευράς, επισημαίνοντας μάλιστα ότι η Ρωσία είχε πολύ καιρό να προετοιμαστεί και διέθετε μεγάλο αριθμό στρατιωτών.
Ο ίδιος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, ενώ η Ουκρανία μπορεί να αναγκάσει τις ρωσικές δυνάμεις στην πρώτη γραμμή να οπισθοχωρήσουν ίσως και κατά δεκάδες χιλιόμετρα, θα ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρει κάτι παραπάνω από ελάχιστα πλήγματα στον στρατηγικό έλεγχο της Ρωσίας στην ανατολική και νότια Ουκρανία.
«Πιστεύω πως αυτός η λύση σε αυτό τον πόλεμο δεν βρίσκεται στο πεδίο. Θα τερματιστεί με πολιτική συμφωνία», είπε στον Χάρντιγνκ ο γιατρός.
Η θεωρία του «ξύλου»
Η θεωρία για «ξύλινες» γραμμές άμυνας της Ρωσίας, οι οποίες δηλαδή είναι πιο πιθανό να σπάσουν ή να εμφανίσουν «ρωγμές», άρχισε να αποκτά σχήμα στο μυαλό του Χάρντινγκ ενώ βρισκόταν περίπου τρεις ώρες μακριά από το Μπαχμούτ, έξω από τη μικρή πόλη Βελίκα Νοβοσίλκα.
Στα χωράφια και τους λόφους που εκτείνονται μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, οι ουκρανικές δυνάμεις προχωρούσαν μπροστά, βρίσκοντας τρόπους να διαπεράσουν τα ναρκοπέδια και να επιτεθούν κατά των ρωσικών θέσεων από μη αναμενόμενα σημεία. Κάπως έτσι, κατάφερναν – αργά αλλά σταθερά – να ανακτήσουν σημαντικά κομμάτια γης καθώς και αρκετά χωριά και μικρές πόλεις.
«Είμαι ρεαλιστής, αν και κάποιοι άνθρωποι με λένε πεσιμιστή», είπε στο BBC ο 36χρονος Ουκρανός στρατιώτης Αρτέμ, τη στιγμή ένα ουκρανικό αεροσκάφος διέσχιζε τον ουρανό. Ο ίδιος υποστήριξε ότι το ηθικό των ρωσικών στρατευμάτων είναι χαμηλό και πως η Ουκρανία είναι πιθανό να σημειώσει κάποιες σημαντικές νίκες τους μήνες που έρχονται. Αλλά δεν εκτιμά πως η αντεπίθεση θα οδηγήσει σε κατατρόπωση των Ρώσων, όπως συνέβη για ένα σύντομο διάστημα τον περασμένο Νοέμβριο.
Σύμφωνα με τον Χάρντιγνκ, αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι οι πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις για την ουκρανική αντεπίθεση, εκφράζονται από στρατιώτες που βρίσκονται πιο κοντά στην πρώτη γραμμή και εμπλέκονται πιο άμεσα στις μάχες.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι στρατιώτες αυτοί έχουν τη μεγαλύτερη πείρα και τις πιο ρεαλιστικές απόψεις, γράφει ο Χάρντινγκ. Θα πρέπει όμως να σημειωθεί ότι είναι και εκείνοι που έχουν τη μικρότερη δυνατότητα να δίνουν τη γενικότερη εικόνα που επικρατεί, αφοσιωμένοι καθώς είναι σε μικρότερα τμήματα μιας τεράστιας στρατιωτικής επιχείρησης, εξηγεί ο δημοσιογράφος του BBC.
Η θεωρία του «γυαλιού»
Τέλος, υπάρχει η θεωρία των «γυάλινων» γραμμών άμυνας , εκφραστές της οποίας είναι επιφανείς δυτικοί αναλυτές όπως ο Μικ Ράιαν και στρατηγοί όπως ο αρχηγός των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων Σερ Τόνι Ράντακιν.
Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, η αντεπίθεση βαίνει βάσει σχεδίου και σε λίγες εβδομάδες ή μήνες, οι άμυνες της Ρωσίας θα θρυμματιστούν, επιτρέποντας στην Ουκρανία να καταλάβει σημαντικά εδάφη και να προχωρήσει πιο κοντά (εάν όχι μέσα) στη χερσόνησο της Κριμαίας.
Οι υποστηρικτές αυτή της θεωρίας συνιστούν υπομονή και όχι απαισιοδοξία, υποστηρίζοντας ότι η έλλειψη εναέριας ισχύος από την Ουκρανία, σημαίνει ότι δεν μπορεί να φέρει σε πέρας το ζωτικής σημασίας έργο του να καταστρέψει το «λειτουργικό σύστημα» των Ρώσων – δηλαδή τις γραμμές εφοδιασμού τους και τα κέντρα διοίκησης – όσο γρήγορα θα ήθελε.
Αντ’ αυτού, λοιπόν, οι ουκρανικές δυνάμεις χρησιμοποιούν πυραύλους εδάφους για να πετύχουν αυτό τον στόχο, ενώ ταυτόχρονα επιτίθενται κατά ρωσικών θέσεων σε όσα περισσότερα σημεία γίνεται προκειμένου να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερα πλήγματα στις δυνάμεις και τον εξοπλισμό του αντιπάλου.
«Ολοι περιμένουν μια σημαντική νίκη. Εχουμε πίστη και περιμένουμε», αναφέρει ένας Ουκρανός γιατρός, ονόματι Γεβχέν, του οποίου η άποψη – σύμφωνα με τον Χάρντινγκ – συνοψίζει την οπτιμιστική διάθεση που κυριαρχεί μεταξύ των περισσότερων Ουκρανών στρατιωτών και αξιωματούχων . «Ξέρουμε πως όλα θα πάνε καλά. Απλώς πρέπει να έχουμε υπομονή», είπε χαμογελώντας κάτω από το φως του ήλιου, υπό τους ήχους του πυροβολικού.
