Της Μαρίνας Οικονομίδου
Όταν ο Στέφανος Στεφάνου άνοιγε στο μέσο των προεδρικών εκλογών την συζήτηση για τις αλλαγές στο ΑΚΕΛ, πολλοί ήταν εκείνοι που διερωτήθηκαν για το περίεργο της χρονικής συγκυρίας αλλά και για τη σκοπιμότητα των εξαγγελιών. Ήταν η προληπτική διαχείριση μιας ήττας που επερχόταν ή ήταν μία άτσαλη προσπάθεια να φέρει στην κάλπη εκείνο το προοδευτικό ακροατήριο που έβλεπε με καχυποψία τις αγκυλώσεις του κόμματος;
Δεν γνωρίζω πόσοι ήταν εκείνοι που πείστηκαν προεκλογικά πως το ΑΚΕΛ θα αλλάξει μετεκλογικά. Πόσοι ήταν εκείνοι που στήριξαν Μαυρογιάννη πεπεισμένοι από το προεκλογικό του αφήγημα. Το σίγουρο είναι πως το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε την τελευταία ίσως ευκαιρία στον Στέφανο Στεφάνου να αποδείξει αν μπορεί τελικώς να εκσυγχρονίσει το κόμμα. Και κυρίως, έδωσε την τελευταία ευκαιρία στο ΑΚΕΛ να αποφασίσει αν θέλει να είναι κόμμα εξουσίας ή διαμαρτυρίας.
Όσο όμως και αν η συζήτηση περιορίζεται στο πόσοι από την ευρύτερη κοινωνία θα πειστούν ότι το ΑΚΕΛ αλλάζει, το κύριο ερώτημα είναι αν τα ίδια τα στελέχη θέλουν και να διευρυνθεί το κόμμα αλλά και να εκσυγχρονιστεί. Αν λάβουμε υπόψη όσα εκτυλίχθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή της περασμένης βδομάδας, θα διαπιστώσουμε πως μία ισχυρή τάση εντός του κόμματος δεν αρνείται απλώς τον εκσυγχρονισμό. Θέλει να διαχειρίζεται ένα κόμμα ιδεολογικά καθαρό, αλλά πολύ μικρό. Ένα κλειστό κλαμπ που οι ίδιοι θα αποφασίζουν, θα εκλέγονται μεταξύ τους και θα ανελίσσονται επαγγελματικά ελλείψει άλλων προσώπων. Ένα κόμμα που θα περιορίζεται στη διαμαρτυρία, σε βολικά συνθήματα και θα αρνείται να χαράξει πολιτική. Ένα κόμμα που θα αρέσκεται σε κομματικές ηθικολογίες και θα πουλά αριστερόμετρα.
Πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί το γεγονός ότι στελέχη, της νέας γενιάς μάλιστα, που εξελέγησαν στο Κοινοβούλιο, αρνούνταν να έχουν στο κόμμα ενεργότερο ρόλο πολιτικές προσωπικότητες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου που δεν προέρχονται από τον έμμισθο μηχανισμό; Και πώς μπορεί η ηγεσία τους να διεκδικήσει με αξιώσεις την Προεδρία της Δημοκρατίας, όταν αυτά τα στελέχη βλέπουν με καχυποψία τα ίδια τους τα μέλη; Όταν δηλαδή φοβούνται όχι μόνο να εκλέγεται η ηγεσία από την ίδια τη βάση του ΑΚΕΛ αλλά ακόμα και από τους ίδιους τους συνέδρους.
Θα παραθέσουν ως επιχείρημα κάποιοι πως οι αλλαγές στο ΑΚΕΛ αφορούν το ίδιο το κόμμα, τα στελέχη και τα μέλη τους. Και πως αυτή η συζήτηση δεν αφορά άλλους εκτός από το ΑΚΕΛ. Αν όμως το κόμμα της Αριστεράς θέλει να μεγαλώσει, αν θέλει να φτάσει το 30% που διεκδικεί ο Στέφανος Στεφάνου, τότε οφείλει να ακούσει την ευρύτερη κοινωνία.
Αυτή την κοινωνία δεν την πείθει ένα νέο λογότυπο που εν μέσω αντιδράσεων αποσύρεται. Δεν την πείθουν ούτε τα ανακαινισμένα γραφεία και η προηγμένη τεχνολογία που προτάσσεται. Αυτό το ακροατήριο, το οποίο το ΑΚΕΛ καλεί στις εκλογικές αναμετρήσεις να το στηρίξει, θέλει να έχει και λόγο και ρόλο στις πολιτικές του κόμματος.
Ο πολιτικός χρόνος κυλάει αμείλικτα. Τα κόμματα αλλάζουν, η κοινωνία γίνεται πιο σύνθετη. Σε αυτή τη νέα εποχή θα διαφανεί τι ρόλο θα έχει το ΑΚΕΛ. Αν μπορεί να μιλήσει για παράδειγμα πολιτικά και να ακουστεί, σε μία εποχή εικόνας. Αν κάτι δίδαξε η κρίση των τελευταίων ημερών στον ΣΥΡΙΖΑ με την περίπτωση Κασσελάκη, τον κύριο εκπρόσωπο της ακραίας μορφής μεταπολιτικής και της εικόνας, είναι πως όσο εύκολα ανεβαίνουν τέτοια φαινόμενα εικόνας τόσο αναλώσιμα γίνονται στις κρίσιμες στιγμές.
Και επειδή στο ΑΚΕΛ υπάρχει ήδη ο αναβρασμός μπας και το κόμμα ακολουθήσει τα χνάρια του ΣΥΡΙΖΑ με τις περιβόητες αλλαγές, το στοίχημα για το κόμμα της Αριστεράς είναι να χαράξει τη δική του πορεία. Με συγκεκριμένες προτάσεις που θα αποτελούν πολιτικές ενός κόμματος που επιδιώκει να ανέλθει στην εξουσία. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να αποφύγει τον καιροσκοπισμό του ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα θερίζει τις θύελλες των επιλογών του. Να αποφύγει όμως και τις αναχρονιστικές αγκυλώσεις του ΚΚΕ τις οποίες πολλοί από το κόμμα, όπως φαίνεται, ακόμα συμμερίζονται.
