Kathimerini.com.cy
"Οι μεγάλοι ξεκινούν πολέμους, και οι μικροί τους πληρώνουν. Λένε ότι ο πόλεμος φέρνει ευκαιρίες, αλλά αυτές πάνε πάντα στα λάθος χέρια. Ο βούρκος που αφήνουν πίσω τους είναι γεμάτος πτώματα, και η λάσπη γίνεται το μόνο ψωμί μας. Το αίμα δεν στεγνώνει ποτέ, ούτε ξεπλένεται. Μη φοβάστε όμως, λένε. Θα ζήσουμε στο σκοτάδι, θα μάθουμε να επιβιώνουμε. Μα ποιος θα ξεχάσει ποιοι μας έφεραν ως εδώ;" (Μάνα Κουράγιο Μπρεχτ)
Η κατάσταση στην Κύπρο έχει φτάσει σε τραγικά επίπεδα. Η αδικία είναι διάχυτη παντού, και η ανικανότητα ή η συνειδητή επιλογή της εξουσίας να μην προάγει το κοινό καλό γίνεται πλέον ανυπόφορη.
Η πρόσφατη παύση του Γενικού Ελεγκτή είναι ένα σαφές παράδειγμα της κρίσης που μαστίζει τη διακυβέρνηση του τόπου. Ο έλεγχος και η διαφάνεια, τα θεμέλια μιας δίκαιης κοινωνίας, θυσιάζονται στον βωμό της συγκάλυψης και των ιδιοτελών συμφερόντων. Ταυτόχρονα, το σκάνδαλο του φυσικού αερίου υπογραμμίζει πώς οι πόροι του λαού γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από μια μικρή ελίτ, που λειτουργεί ανεξέλεγκτα και χωρίς λογοδοσία.
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, τα μεγάλα έργα υποδομής που υπόσχονται οι κυβερνήσεις εδώ και χρόνια παραμένουν απλές εξαγγελίες, ένα επικοινωνιακό τέχνασμα που κοροϊδεύει τον λαό. Οι πόλεις μας καταρρέουν, η ανάπτυξη είναι μια κενή λέξη και η καθημερινότητα των πολιτών γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.
Η επιλογή του Προέδρου να τοποθετεί φίλους και συνεργάτες του σε καίριες θέσεις, ανθρώπους που συχνά συμπεριφέρονται ως ηγεμόνες και όχι ως δημόσιοι υπάλληλοι, αποδεικνύει την υποβάθμιση του κράτους δικαίου. Αντί να κυβερνά με βάση τις ανάγκες του λαού, η εξουσία έχει μετατραπεί σε μέσο εξυπηρέτησης ενός κλειστού κύκλου προνομιούχων.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η στάση του Υφυπουργείου Πολιτισμού. Η Υφυπουργός, αντί να στηρίξει ισότιμα τα θέατρα και τον πολιτισμό, επιχορηγεί επιλεκτικά και προωθεί συγκεκριμένα συμφέροντα, αφήνοντας άλλα, αξιόλογα θέατρα, να μαραζώσουν. Αυτή η πολιτική των πελατειακών σχέσεων υπονομεύει κάθε έννοια πολιτιστικής ανάπτυξης και δημιουργίας.
Ποιος αποφασίζει ποια τέχνη είναι "άξια" υποστήριξης και ποια όχι; Σε μια χώρα όπου ο πολιτισμός θα έπρεπε να είναι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας, βλέπουμε αντίθετα μια πολιτική χειραγώγησης και ελέγχου.
Η Κύπρος, με την πλούσια ιστορία και τον πολιτισμό της, αξίζει περισσότερα. Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια ούτε εργαλείο πολιτικής επιρροής· είναι το θεμέλιο μιας ζωντανής και δημοκρατικής κοινωνίας. Το Υφυπουργείο Πολιτισμού πρέπει να αναθεωρήσει την πολιτική του, εστιάζοντας στη δικαιοσύνη, τη διαφάνεια και την ενίσχυση όλων των πολιτιστικών φορέων, ανεξαρτήτως μεγέθους ή πολιτικής επιρροής.
Η τέχνη είναι για όλους. Και το Υφυπουργείο οφείλει να το θυμάται αυτό.
"Ο πολιτισμός είναι το ψωμί της ψυχής μας. Μα όταν το μοιράζουν, δεν φτάνει ποτέ στους πεινασμένους. Οι ισχυροί κρατούν τις φρατζόλες και αφήνουν σε εμάς τα ψίχουλα. Κι ύστερα λένε: να, δείτε, σας δώσαμε και εσάς μερίδιο. Μα οι ψίχες δεν αρκούν για να φτιάξεις όνειρα, ούτε για να χορτάσεις την ανάγκη για δημιουργία.
Αυτοί που κρατούν την εξουσία πιστεύουν ότι μπορούν να δαμάσουν την τέχνη, να την περιορίσουν σε στενά πλαίσια. Μα η τέχνη δεν δαμάζεται. Είναι ο καθρέφτης που δείχνει την αλήθεια, όσο κι αν προσπαθούν να την καλύψουν με κουρτίνες. Όσο πιο σφιχτά κρατούν το ψωμί, τόσο πιο δυνατά θα ακουστεί η πείνα μας."
(Εμπνευσμένο από τη Μάνα Κουράγιο - Μπρεχτ)
