«Ενωμένοι είμαστε πάντα πιο δυνατοί»

Η ΕΘΑΛ συνεργάζεται για πρώτη φορά με τη νεοσύστατη ομάδα Audere Productions και με την ομάδα Point To Contemporary Theater και ανεβάζουν το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα: μια παράσταση που δεν έγινε ποτέ», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κολοκοτρώνη και Σοφίας Μαυρομιχάλη. Πρόκειται για μια σύγχρονη διασκευή του διασημότερου έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που τοποθετεί τη δράση στα ταραχώδη χρόνια της δεκαετίας του ’70, αντανακλώντας τις προκλήσεις που είχε να αντιμετωπίσει μια από τις πιο μαχητικές γενιές της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Όπως λένε στην «Κ» οι δύο σκηνοθέτες επέλεξαν αυτήν τη δεκαετία γιατί είναι μια περίοδος βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης: «Από τη μία στο έργο του Σαίξπηρ βλέπουμε δύο νέους που παλεύουν για τα ιδανικά τους και από την άλλη μια ολόκληρη κοινωνία που εξεγείρεται ενάντια στις δυνάμεις που την καταπιέζουν». Επίσης, αναφέρουν πως μέσα από τον παραλληλισμό της ιστορίας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας με μια εποχή πολιτικής αναταραχής, θέλουν να αναδείξουν πως η αγάπη, η ελευθερία και η επανάσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.

–Γιατί επιλέξατε να φέρετε στη δεκαετία του ’70, μία ταραγμένη πολιτικά δεκαετία, ένα τέτοιο έργο, το οποίο έχει μείνει περισσότερο ως μία ερωτική ιστορία;

–Επιλέξαμε αυτήν τη δεκαετία γιατί είναι μια περίοδος βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης. Από τη μία στο έργο του Σαίξπηρ βλέπουμε δύο νέους που παλεύουν για τα ιδανικά τους και από την άλλη μια ολόκληρη κοινωνία που εξεγείρεται ενάντια στις δυνάμεις που την καταπιέζουν. Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι δεν αποδέχονται παθητικά το περιβάλλον που τους περιορίζει, αλλά επιλέγουν να αντισταθούν. Η αγάπη και τα ιδανικά δεν είναι απλώς προσωπικές υποθέσεις, αλλά μια δύναμη που μπορεί να εμπνεύσει επανάσταση και να μεταμορφώσει την κοινωνία. Μέσα από τη διασκευή μας θέλουμε να αναδείξουμε ότι ο αγώνας αυτών των δύο νέων είναι η μικρογραφία ενός μεγαλύτερου, συλλογικού αγώνα για ελευθερία και αλλαγή.

–Δεν σας φόβισε η μεταφορά/διασκευή ενός έργου του Σαίξπηρ και η αναμέτρηση με ένα κλασικό κείμενο;

–Η διασκευή μας διατηρεί αυτούσιο το κείμενο του Σαίξπηρ, εντάσσοντάς το σε μια παράσταση μέσα στην παράσταση. Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας πλαισιώνεται από ένα περιστατικό που εκτυλίσσεται τον Μάρτιο του 1973, δημιουργώντας έναν παραλληλισμό ανάμεσα στις δύο αφηγήσεις. Μέσα από αυτή τη σύνδεση, αναδεικνύουμε τη διαχρονική σύγκρουση ανάμεσα στην καταπίεση και την ανάγκη για αντίσταση. Από την αρχή γνωρίζαμε πως πρόκειται για ένα απαιτητικό εγχείρημα, όμως το γεγονός ότι το έργο του Σαίξπηρ έχει αντέξει τόσες διαφορετικές αναγνώσεις, μας έδωσε το θάρρος να το τολμήσουμε.

–Η διασκευή πόσο έχει επηρεάσει τους βασικούς χαρακτήρες του έργου; Θα δούμε επί σκηνής νέους ήρωες;

–Θα δούμε νέους ήρωες να υποδύονται τους κλασικούς!

–Πόσο εύκολα μπορεί να ανάψει η σπίθα της επανάστασης, συλλογική και ατομική, στις μέρες μας;

–Στις μέρες μας αυτό μοιάζει πιο δύσκολο και γι’ αυτό ακριβώς θελήσαμε να φωτίσουμε το συγκεκριμένο ζήτημα μέσα από την προσέγγισή μας. Πιστεύουμε πως, ακόμα και στις πιο σκοτεινές εποχές, η φλόγα της επανάστασης μπορεί να ανάψει ξανά – αρκεί να θυμηθούμε πως ενωμένοι είμαστε πάντα πιο δυνατοί.

Η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια

«Μέσα από τη διασκευή μας θέλουμε να αναδείξουμε ότι ο αγώνας αυτών των δύο νέων είναι η μικρογραφία ενός μεγαλύτερου, συλλογικού αγώνα για ελευθερία και αλλαγή». ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

–Τι κοινό μπορεί να έχει ο 16ος αιώνας με τον 21ο; Υπήρξε εποχή που εξέλιπαν τα μίση και είχε χαθεί η ελπίδα;

–Η ανθρώπινη φύση παραμένει η ίδια. Ο κόσμος πάντα βρισκόταν σε μια διαρκή πάλη ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στη σύγκρουση και την ελπίδα. Δεν υπήρξε ποτέ εποχή χωρίς μίσος, αλλά ούτε και εποχή χωρίς ανθρώπους που πάλεψαν εναντίον του. Κι αν κάτι μας διδάσκει το έργο του Σαίξπηρ, είναι ότι μέσα στην πιο βαθιά σύγκρουση μπορεί να γεννηθεί η ελπίδα, αρκεί να υπάρχει κάποιος που θα τολμήσει να αγαπήσει και να αντισταθεί.

–Μπορεί όντως ο έρωτας να λειτουργήσει ως καταλύτης στη δυστοπία των πραγμάτων, όπως τη ζούμε σήμερα διεθνώς;

–Μπορεί ο έρωτας να μη φτάνει από μόνος του για να αλλάξει την πραγματικότητα, αλλά μπορεί να γίνει η σπίθα που θα κινητοποιήσει, που θα δώσει νόημα και θάρρος, που θα ενώσει ανθρώπους απέναντι σε ένα αδιέξοδο. Και κάποιες φορές, αυτό αρκεί για να ξεκινήσει μια αλλαγή.

–Τι σας τρομάζει εσάς ως νέους ανθρώπους, και ως δημιουργούς;

–Μας τρομάζει η πιθανότητα να χάσουμε την ανθρωπιά μας, να συνηθίσουμε τη βία, την αδιαφορία, την αποξένωση, μέχρι που όλα να γίνουν ωμά. Ωστόσο, αυτή η ίδια ανησυχία είναι και η κινητήριος δύναμη που μας ωθεί στη δημιουργία.

–Ποιο είναι εν τέλει το διακύβευμα σε αυτή τη διασκευή;

–Το διακύβευμα σε αυτή τη διασκευή είναι η νεανική ορμή και η ανάγκη του ανθρώπου να αντισταθεί σε κάθε μορφή καταπίεσης. Μέσα από τον παραλληλισμό της ιστορίας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας με μια εποχή πολιτικής αναταραχής, θέλουμε να αναδείξουμε πως η αγάπη, η ελευθερία και η επανάσταση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Στην ουσία, το ερώτημα που τίθεται είναι αν μπορούμε, ακόμα και σήμερα, να παλέψουμε γι’ αυτά που μας καθορίζουν ως ανθρώπους.

Πληροφορίες: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα: μια παράσταση που δεν έγινε ποτέ», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κολοκοτρώνη και Σοφίας Μαυρομιχάλη. Επί σκηνής: Γιώργος Ευαγόρου, Ραφαέλλα Καβάζη, Μιχάλης Καζάκας, Άνθη Κάσινου, Αλέξανδρος Κυριαζής, Νίκος Μανωλάς, Παναγιώτα Μαραγκού. Πρεμιέρα: 7 Μαρτίου, ώρα 8:30 μ.μ. WhereHaus 612, Μιχαήλ Κουσουλίδη 5, Λευκωσία. Παραστάσεις σε Λευκωσία τον Μάρτιο και Λεμεσό τον Απρίλιο. Επικοινωνία τηλέφωνο 25877827. Κατάλληλο για άτομα άνω των 12 ετών.