Kathimerini.gr
Ελένη Τζαννάτου
Και μόνον ο τρόπος που ο Στινγκ και η μπάντα του βγήκαν στη σκηνή θα ήταν αρκετός για να κάνει την πρώτη από τις δύο sold out φετινές εμφανίσεις στο Ηρώδειο να διεκδικεί μία θέση στον κατάλογο της Eagle Rock. Εντυπωσιοθηρικά ο Κρις Μάας κάθισε στα ντραμς του, για να τον ακολουθήσει με ένα ηλεκτρισμένο σόλο στην κιθάρα ο Ντόμινικ Μίλερ, πριν αυτός που όλοι περίμεναν εμφανιστεί στα (κολλητά) μαύρα με το μπάσο του, χειλόφωνο και μια διάθεση για βόλτες επί σκηνής για αρκετή ώρα.
Το κοινό σε μεγάλο μέρος του ενίσχυε τους παραπάνω «dad rock» ισχυρισμούς. Ζευγάρια σε όλα τα -ήντα που μάλλον δεν απέσυραν ποτέ τα βινύλια των Police από το σαλόνι τους κατέφθαναν –ενίοτε με τα παιδιά τους– μετά τις 20.00 και χάζευαν το κάπως αμήχανο ζέσταμα που ανέλαβε η Γαλλοϊταλίδα Τζιορντάνα Αντζι, η οποία αναδείχθηκε από τον διαγωνισμό τραγουδιού του Σαν Ρέμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν μας έχει συνηθίσει, η αλήθεια είναι, το Ηρώδειο σε μουσικά «ορεκτικά» – ούτε με τη μορφή κάποιου opening act, ούτε και με ποπ πανκ κομμάτια από τους Green Day και τους Blink-182, που ακούστηκαν από τα ηχεία λίγο πριν από τις 21.00.
Οι υπόλοιποι που γέμισαν το Ηρώδειο για τον Στινγκ περνούσαν τις διακοπές τους στην Αθήνα. Αλλοι από αυτούς τραγουδούσαν σχεδόν όλους τους στίχους των επιτυχιών του, άλλοι ζούμαραν εμμονικά με την κάμερα του κινητού τους στις καμάρες πίσω από τη σκηνή, κάτι που διέκοψαν μόνο για να γκουγκλάρουν τον Ερικ Μπάρντον, όταν ο Στινγκ τον κάλεσε στη σκηνή για να πει το «Spill The Wine». Κάποιοι δεν έβλεπαν την ώρα να βγουν από τον χώρο όταν η συναυλία τελείωσε, εξ ου και ένα νευρικό πατ πατ στην πλάτη του μπροστινού τους και άλλοι… να μπουν, μιας και ένα ζευγάρι τουριστών προσπάθησε ματαίως να «γλιστρήσει» στον χώρο χωρίς εισιτήριο.
Και ο Στινγκ έδωσε αυτό ακριβώς που ήθελε το κοινό του. Τουτέστιν, ένα σφιχτό σετ με τις σόλο και Police επιτυχίες του. Ανάμεσά τους, χώρεσαν αρκετά «Ευχαριστώ» σε σπαστά ελληνικά, μα όχι πολύ περισσότερα. Εξαίρεση, μια μικρή ιστορία για τον πατέρα του και τα μεγάλα όνειρα που τον προέτρεπε να κάνει όταν ήταν μικρός, με την οποία προλόγισε το «Why Should I Cry For You?» – από τις λίγες φορές που το ένα κομμάτι δεν διαδέχθηκε το άλλο σχεδόν χωρίς ανάσα.
Με το ευθυτενές παρουσιαστικό του, ο Στινγκ εξαργύρωνε πόντους νεότητας – μόνο από τη μέση του σετ και μετά, εξάλλου, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το σκαμπό του. Οι πιο προσεκτικοί θα διέκριναν τα 72 του χρόνια στο γρέζι στο οποίο κατέφευγε συχνά στα πρώτα κομμάτια, δίνοντας κιόλας μικρές πάσες στο κοινό. Πάντως, θα κρατούσε τις δυνάμεις του για το τέλος. Οταν έπειτα από ένα εν χορώ «Every Breath You Take» ξαναβγήκε για να δείξει πως πιάνει ακόμη τις ψηλές του «Roxanne», πριν αφήσει το μπάσο του για τον μόνο λόγο που άξιζε: τα ευαίσθητα αρπέζ του «Fragile» πριν από τη βαθιά υπόκλιση.
