ΠΗΓΗ: AP
Στις εσχατιές της παγωμένης Αλάσκας, κανείς δεν μπορεί να βασίζεται σε… ντελίβερι γαλοπούλας για το δείπνο των Ευχαριστιών, ούτε καν σε προμήθειες από κάποιο μεγάλο σούπερ μάρκετ.
Κι όμως, η γαλοπούλα δεν λείπει από το τραπέζι.
Για τρίτη χρονιά, η Εσθερ Κέιμ, μία κάτοικος της περιοχής, πραγματοποιεί χαμηλές πτήσεις με το μικρό της αεροσκάφος πάνω από αγροτικές περιοχές της νοτιοκεντρικής Αλάσκας, «βομβαρδίζοντας» με κατεψυγμένες γαλοπούλες τα νοικοκυριά που δεν έχουν την ευχέρεια μετακίνησης.
Η Αλάσκα είναι ως επί το πλείστον άγρια, με μόλις το 20% της επικράτειάς της προσβάσιμο οδικώς. Τον χειμώνα οι κάτοικοι των απομακρυσμένων οικισμών βασίζονται σε μικρά αεροπλάνα ή snowmobiles (που κινούνται στα παγωμένα ποτάμια που λειτουργούν ως αυτοσχέδιοι δρόμοι) για να μετακινηθούν.
Oταν η Κέιμ μεγάλωνε η ίδια σε ένα κτήμα στην Αλάσκα, ένας οικογενειακός φίλος έριχνε από αέρος γαλοπούλες στην οικογένειά της και σε άλλους κατοίκους για τις γιορτές. Aλλες φορές, ο πιλότος παρέδιδε εφημερίδες, έχοντας συχνά στα πακέτα τσίχλες για την (τότε) μικρή Εσθερ.
Πριν από περίπου 25 χρόνια, η οικογένειά της μετακόμισε σε μια πιο αστική τοποθεσία της περιοχής, διατηρώντας, όμως, πάντα την αγροικία τους στην «εξοχή».
Χρησιμοποιώντας ένα μικρό αεροπλάνο που είχε μαστορέψει μαζί με τον πατέρα της, η Κέιμ ξεκίνησε τις από αέρος παραδόσεις γαλοπούλας πριν από μερικά χρόνια, όταν άκουσε για μια οικογένεια που αδυνατούσε να προμηθευτεί τα των Ευχαριστιών.
«Μου έλεγαν πως είχαν σκίουρο για δείπνο, που μετά βίας έφτανε για τρία άτομα», θυμάται η ίδια. «Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως θα τους παραδόσω από αέρος μια γαλοπούλα».
Σύντομα, αποφάσισε να μην περιοριστεί μόνο στη συγκεκριμένη οικογένεια.
Οι εθελοντικές «υπηρεσίες» της έγιναν γνωστές από στόμα σε στόμα και μέσω social media, και έτσι φέτος έχει να παραδώσει 32 κατεψυγμένες γαλοπούλες σε ανθρώπους που ζουν όλο τον χρόνο σε περιοχές χωρίς οδικό δίκτυο.
Μεταξύ των «δικαιούχων» είναι ο Ντέιβιντ και η Κριστίνα Λους, οι οποίοι ζουν στον ποταμό Yentna, περίπου 72 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Ανκορέιτζ. Εχουν εξωπραγματική θέα στην άγρια φύση της Αλάσκας, ωστόσο τον χειμώνα χρειάζονται 90 λεπτά με το snowmobile για να φτάσουν στην πλησιέστερη πόλη, κάτι που κάνουν περίπου μία φορά τον μήνα.
«Είμαι 80 χρόνων τώρα, οπότε έχουμε περιορίσει αρκετά τα ταξίδια. Η περιπέτεια έχει κάπως χαθεί», λέει ο Ντέιβ, που με τη σύζυγό του γνωρίζουν την Κέιμ από μικρή. Οπως λένε, η γαλοπούλα των 5,5 κιλών που τους παρέδωσε, τους είναι υπεραρκετή.
«Μας κάνει την ημέρα των Ευχαριστιών υπέροχη. Είναι πολύ γλυκιά και πολύ καλή φίλη», λέει ο Ντέιβ.
Η Κέιμ κάνει 30 με 40 παραδόσεις γαλοπούλας ετησίως, πετώντας μέχρι και 161 χιλιόμετρα από τη βάση της, βορείως του Ανκορέιτζ, προς τους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των ΗΠΑ, του Ντενάλι.
Αγοράζει τις γαλοπούλες με την οικονομική στήριξη των ντόπιων, επικοινωνεί με τις οικογένειες μέσω social media για να τις ενημερώσει για την επικείμενη παράδοση και στη συνέχεια περιμένει να τους δει να βγαίνουν από το σπίτι για ρίξει το επίδοξο γιορτινό τους δείπνο.
«Ευτυχώς κάνει κρύο στην Αλάσκα, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχώ για την κατάσταση ψύξης του κρέατος. Δεν τη ρίχνουμε τη γαλοπούλα μέχρι να δούμε τους ανθρώπους να βγαίνουν από τα σπίτια τους, γιατί, αν δεν τη δουν να πέφτει, δεν ξέρουν πού να ψάξουν να τη βρουν», λέει η ίδια.
Μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά δύσκολος ο… εντοπισμός μιας γαλοπούλας όταν το χιόνι είναι πυκνό. Κάποτε μία γαλοπούλα αγνοείτο για πέντε ημέρες!
Η Κέιμ προτιμά να ρίχνει το παραδοσιακό έδεσμα των Ευχαριστιών σε παγωμένες λίμνες, ώστε να είναι εύκολα ορατό και προσβάσιμο.
«Ως προς την ακρίβεια με την οποία ρίχνω τις γαλοπούλες, δεν είμαι και η καλύτερη. Ωστόσο, ποτέ δεν έχω χτυπήσει σπίτι, άνθρωπο ή σκύλο», παραδέχεται η ίδια.
Η ανταμοιβή της; Οι αντιδράσεις των ντόπιων που τη χαιρετούν και της στέλνουν μηνύματα ευγνωμοσύνης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η Κέιμ σκέφτεται να ιδρύσει έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για να συγκεντρώσει περισσότερες δωρεές και να ενισχύσει την εμβέλεια και την ποικιλία των παραδόσεων.
