Ωριμάζοντας, προτιμώ το Παρίσι από το Λονδίνο. Βρίσκω μεγαλύτερη ανακούφιση στην ομορφιά παρά στη ζωτικότητα. Μια ήσυχη μικρή πλατεία με κλαδεμένους, à la française, θάμνους, περιποιημένα άνθη και παγκάκια μετράνε μέσα μου περισσότερο από τα σμήνη με τα κινητά ανά χείρας στην Oxford Street. Πήγα στην Πόλη του Φωτός να δω το μεγάλο αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του κινήματος των σουρεαλιστών που φιλοξενεί το Κέντρο Πομπιντού. Ο ευχάριστος περιβάλλων χώρος (έως εκεί έφθαναν οι ουρές των θεατών) είχε και αυτός μια δόση υπερρεαλισμού: ένας μουσικός κατάφερνε με ένα τρικ να βγάζει ολοζώντανες φλόγες από την τούμπα του για να μαζεύει τα προς το ζην λίγο πριν από το κατώφλι του Μπομπούρ. Τα γαλλικά μουσεία, βλέπετε, έχουν την ιδιότητα να μεταμορφώνουν περισσότερο τη γειτονιά τους από τα βρετανικά, σαν να μπαίνεις στην αύρα τους πριν περάσεις την πόρτα τους....
