Kathimerini.gr
Ηλίας Μαγκλίνης
«Ολοι θυµούνται τον Μπρένταν Φρέιζερ για τη “Μούμια”», λέει ο κύριος Γκρι παρακολουθώντας τον 55χρονο Αμερικανό ηθοποιό να παραλαμβάνει το Οσκαρ για τη «Φάλαινα» του Αρονόφσκι. «Ποιος όμως τον θυμάται σ’ εκείνη την απίστευτη ταινία, το “Θεοί και δαίμονες” του Μπιλ Κόντον;».
Ποιος θυμάται τον Μπρένταν Φρέιζερ σ’ εκείνη την απίστευτη ταινία, το «Θεοί και δαίμονες»;
Το έτος είναι 1998. Ο Φρέιζερ, στα τριάντα του, ένα χρόνο προτού γυρίσει τη «Μούμια», υποδύεται τον Κλέιτον, ένα ελαφρώς χαμένο κορμί που ήταν στους πεζοναύτες (η ταινία διαδραματίζεται το 1957).
Ο Κλέιτον μένει σε τροχόσπιτο, είναι αδαής, γυμνασμένος και κάνει ευκαιριακό σεξ με γυναίκες πίσω από μπαρ. Τον χωρίζουν αστρονομικές αποστάσεις από τον παχύσαρκο, καλλιεργημένο ομοφυλόφιλο Τσάρλι της «Φάλαινας».
Τον Κλέιτον σταμπάρει ο γηραιός Αγγλος σκηνοθέτης Τζέιμς Γουέιλ (υπαρκτό πρόσωπο), δημιουργός του θρυλικού «Φράνκενσταϊν» και της «Νύφης του Φράνκενσταϊν». Ο Γουέιλ (τον υποδύεται ένας εκπληκτικός, όπως πάντοτε, Ιαν Μακέλεν) ζει μόνος σε βίλα με πισίνα στο Λος Αντζελες με το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στους γυμνούς νεαρούς που βούτηξαν στην πισίνα του, στα γυρίσματα με τον Μπορίς Καρλόφ, φαντασιώνεται την αυτοκτονία του και ζωγραφίζει.
Η μόνη εικόνα απ’ το μέλλον είναι ο Κλέιτον, ο νέος του κηπουρός. Ο Γουέιλ πείθει τον Κλέιτον να του ποζάρει, αλλά ο τελευταίος αντιδρά βίαια στις αφηγήσεις για τις ομοφυλοφιλικές του εμπειρίες. Ωστόσο, επιστρέφει σε αυτόν.
Η δραματική κορύφωση είναι όταν ο Γουέιλ πείθει τον Κλέιτον να ποζάρει γυμνός φορώντας την αντιασφυξιογόνα μάσκα από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξαναμμένος ο Γουέιλ, ρίχνεται στον Κλέιτον. Παλεύουν σώμα με σώμα, με τον Γουέιλ να ξαναζεί, όχι χωρίς κάποια ηδονή, τον πόλεμο των χαρακωμάτων. Επέρχεται όμως μια κάθαρση και για τους δύο εκείνη τη νύχτα: ο Κλέιτον βάζει τον εξουθενωμένο Γουέιλ να κοιμηθεί. Χωρίς να το ξέρει, τον οδηγεί στον τάφο του, τρυφερά, προστατευτικά. Την επομένη, ο Γουέιλ βρίσκεται πνιγμένος στην πισίνα των ερώτων του, αφήνοντας πίσω του σημείωμα αυτοκτονίας.
Ο κύριος Γκρι θυμάται την έξοχη μουσική υπόκρουση της ταινίας από τον Κάρτερ Μπέρνγουελ και την τελική της σεκάνς: δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα, ο Κλέιτον, παντρεμένος πια και με γιο, βλέπουν μαζί στην τηλεόραση τον «Φράνκενσταϊν». Πετώντας μόνος τα σκουπίδια μετά, ο Κλέιτον βηματίζει τρικλίζοντας, όπως ο Μπορίς Καρλόφ στον «Φράνκενσταϊν».
Οι αστρονομικές αποστάσεις που χωρίζουν τον Φρέιζερ του «Θεοί και δαίμονες» από τον Φρέιζερ της «Φάλαινας» εξανεμίζονται εδώ: το απωθητικό, καλοκάθαγο μα και σκοτεινό, απελπισμένο, παραμορφωμένο τέρας ψάχνει για ένα φίλο, ακόμα μια φορά.
