Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο τρομπετίστας Αντρέας Πολυζωγόπουλος επιστρέφει στο Windcraft Festival, στα Κατύδατα, που ανοίγει τις πύλες του αυτό το Σάββατο 13 Ιουλίου, αν και τα εργαστήρια του φεστιβάλ θα έχουν ξεκινήσει από την Πέμπτη, και με την ευκαιρία αυτή μιλήσαμε μαζί του, για τον νέο του δίσκο, «Petrichor», τον οποίο θα παρουσιάσει στο φεστιβάλ. Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος λέει πως τα κομμάτια του άλμπουμ είναι εμπνευσμένα από διάφορους τόπους, ανθρώπους και καταστάσεις, «κάποιος μπορεί να πει ότι είναι ένα μελαγχολικό άλμπουμ, αλλά εγώ δεν το βλέπω ακριβώς έτσι. Υπάρχουν κομμάτια με ενέργεια, με διαφωνίες, με ένταση […] φυσικά, υπάρχουν και κομμάτια πιο ονειρικά… όπως το βιώνει ο καθένας». Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος θα εμφανιστεί στο Περιβόλι μαζί με τον πιανίστα Γιάννη Παπαδόπουλο και τον κοντραμπασίστα Γρηγόρη Θεοδωρίδη.
–Επιστρέφεις στο Windcraft μετά από εννέα χρόνια... τι έχει αλλάξει στον τρόπο με τον οποίο δημιουργείς μουσική;
–Αυτό που έχει αλλάξει εκτελεστικά είναι ότι δίνω πολύ μεγαλύτερη σημασία στις μελωδίες,. Παλαιότερα ήθελα να αυτοσχεδιάζω όλη την ώρα και να κάνω σόλο. Τώρα απολαμβάνω πολύ περισσότερο το να παίξω απλώς μία μελωδία –μπορεί να είναι και σημάδι ωριμότητας. Αλλά αυτό είναι μία μεγάλη αλλαγή, μου αρέσει φυσικά να παίζω σόλο, αλλά έχει έρθει και με την εμπειρία, αυτή η αλλαγή. Αυτό το διάστημα έχω ηχογραφήσει σε πολλά καινούργια άλμπουμ και έχω παίξει προφανώς και σε αρκετές συναυλίες με καινούργια πρότζεκτ και σε κάποια από αυτά, ενώ ήταν αυτοσχεδιαστικά, έπαιζα απλώς τις μελωδίες, ή πιο συμμετοχικά σόλο με τους άλλους μουσικούς και σχεδόν καθόλου σόλο. Πάντα μου άρεσε η ποπ μουσική και έτσι ένιωσα ότι περνάω εξίσου όμορφα, παίζοντας τις μελωδίες. Συνθετικά αυτό που ίσως έχει αλλάξει στο διάστημα αυτό έχει να κάνει με κάποιές σπουδές όπου ασχολήθηκα με τη σύνθεση αρκετά, αποκτώντας κάποιες γνώσεις στο πώς να εξελίσσω τις ιδέες που έχω και πώς να ολοκληρώνεται πιο γρήγορα μια σύνθεση. Για παράδειγμα το κομμάτι «Petit Sablon» στον δίσκο «Petrichor» ήταν σαν μια άσκηση, έπρεπε να ολοκληρώσω μία σύνθεση σε μία ώρα. Έβαζα τέτοιες προκλήσεις στον εαυτό μου για να εξελιχθώ στο κομμάτι της σύνθεσης.
–Θα παρουσιάσεις στο φεστιβάλ τον τελευταίο σου δίσκο «Petrichor», ποια είναι η μουσική γραμμή σε αυτή σου τη δουλειά;
–Το «ιδιαίτερο» που διακρίνει κάποιος στο «Petrichor» είναι η έλλειψη των τυμπάνων. Πρόκειται δηλαδή για ένα τρίο χωρίς ντραμς και κρουστά, και αυτό κάνει και τους τρεις μας να είμαστε πιο alert ρυθμικά. Χρησιμοποιούμε όλοι κάποια ηχοχρώματα από τα όργανά μας, από το πιάνο, το κοντραμπάσο και την τρομπέτα, για να δημιουργήσουμε τον ήχο των κρουστών, για παράδειγμα εγώ σε κάποια κομμάτια χρησιμοποιώ πολύ κάποια φυσήματα που στο μυαλό μου προσπαθώ να τα κάνω να ακουστούν όπως τα σκουπάκια στα τύμπανα, ο πιανίστας, Wajdi Riahi, αντίστοιχα χρησιμοποιεί το πιάνο ως κρουστό και ο Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο κάνει το ίδιο. Νομίζω πως όλο αυτό δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα στον συγκεκριμένο δίσκο. Βέβαια, υπάρχουν πάρα πολλοί δίσκοι χωρίς τύμπανα, οι οποίοι με έχουν εμπνεύσει, δεν θεωρώ δηλαδή πως έχουμε κάνει κάποια καινοτομία, αλλά ψάχνοντας τέτοια ηχοχρώματα στο όργανο, πάμε λίγο παραπέρα. Η έλλειψη τυμπάνων μάς κάνει εμάς να ανακαλύψουμε καινούργια ηχοχρώματα στα όργανά μας και αυτό είναι που δίνει κάτι το ιδιαίτερο.
–Διάβασα πολύ τη λέξη «σιωπή» γι’ αυτή σου τη δουλειά, πώς επιτυγχάνεται «σιωπή» διά της μουσικής;
–Πολύ ωραία ερώτηση… έχει ενδιαφέρον πώς με συνοδεύει αυτή η σιωπή… ούτε και εγώ θυμάμαι, κάποιος το έγραψε, σε ένα δελτίο Τύπου, ή σε κάποια κριτική, δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησε αλλά νομίζω ότι με εκφράζει. Τώρα πως αντιλαμβάνομαι εγώ τη σιωπή στη μουσική… ο Miles Davis, του οποίου είμαι μεγάλος φαν, έλεγε πως όταν παίζεις μια μεγάλη φράση, μετά πρέπει να σταματήσεις να παίζεις, έτσι ώστε να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου και στον ακροατή να συνειδητοποιήσει τι άκουσε μόλις, διαφορετικά δεν έχει τον καιρό να το βιώσει. Κάπως έτσι βλέπω και εγώ τη σιωπή. Δεν θα παίζω συνέχεια, θα κάνω παύσεις, αλλά και η έλλειψη των τυμπάνων, στο συγκεκριμένο τρίο, εμπεριέχει μία σιωπή, γιατί τα τύμπανα συνήθως κρατάνε ένα χαλί συνέχεια –εννοείται πως είναι ωραίο– αλλά σε κάποιες φάσεις μπορεί να γίνει και κουραστικό. Τη σιωπή λοιπόν στη μουσική εγώ τη βιώνω με τις παύσεις.
–Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί στο «Petrichor»;
–Ελπίζω να μην κυριαρχεί μόνο ένα συναίσθημα, γιατί αυτό θα το έκανε βαρετό το άλμπουμ. Τα κομμάτια είναι εμπνευσμένα από διάφορους τόπους, ανθρώπους και καταστάσεις, κάποιος μπορεί να πει ότι είναι ένα μελαγχολικό άλμπουμ, αλλά εγώ δεν το βλέπω ακριβώς έτσι. Υπάρχουν κομμάτια με ενέργεια, με διαφωνίες, με ένταση, για παράδειγμα στο «Ariadne’s Scent» κάνουμε έναν αυτοσχεδιασμό, σχεδόν ελεύθερο σε κάποια σημεία, στο «First Time in Times Square» παίζουμε με πολύ ενέργεια… φυσικά, υπάρχουν και κομμάτια πιο ονειρικά… όπως το βιώνει ο καθένας.
–Ποιο είναι το ζητούμενό σου όταν παίζεις μουσική, να συγκινήσεις, να ταξιδέψεις το κοινό...;
–Ακριβώς αυτό είναι το ζητούμενο για μένα, το ταξίδι. Το να είμαστε 100% στη στιγμή, να κλείνουμε τα μάτια και να πηγαίνουμε σε μέρη που μονάχα με τη μουσική μπορούμε να πάμε. Για χρόνια με ταλαιπωρούσε το ποσοστό με το οποίο θα είμαι εγώ ικανοποιημένος και εκείνο με το οποίο το κοινό μου, δηλαδή σκεφτόμουν μερικές φορές ότι μπορεί εγώ να θέλω να παίξω κάτι, αλλά για το κοινό μου να είναι too much… και μού έλυσε τα χέρια ο Wynton Marsalis, ο οποίος σε κάποιο από τα σεμινάρια που κάνει ερωτήθηκε από κάποιον αν η τζαζ είναι περισσότερο για τους μουσικούς ή τους ακροατές. Ο Wynton απάντησε κατευθείαν πως είναι για τους ακροατές, αλλά ο πρώτος είναι ο μουσικός. Οπότε κοιτάζω να είμαι εγώ ικανοποιημένος με αυτό που κάνω και από εκεί και πέρα αν είναι ειλικρινές θα το βιώσουν και οι ακροατές.
Πληροφορίες
Κύρια Σκηνή, Περιβόλι, Windcraft Music Fest, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος Τρίο, Σάββατο, 13 Ιουλίου, ώρα 8:45 μ.μ.
