Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης έρχεται στην Κύπρο για δύο συναυλίες στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, με τίτλο «Για τον Αλέξανδρο», μαζί με τον Βασίλη Σαλέα με το κλαρίνο του. Ερωτώμενος ο κ. Σπανουδάκης αν υπάρχει η απόλυτη μουσική απαντάει πως απόλυτη μουσική είναι αυτή που αγαπάει, υπηρετεί και συνεχίζει να μαθαίνει: «Ενώπιος ενωπίω, ο συνθέτης και οι ήχοι του». Όσο για τι ενέπνευσε τη συναυλία που γέμισε ασφυκτικά το Ωδείο Ηρώδου Αττικού στην Αθήνα τον περασμένο μήνα λέει πως είναι τρεις, ο Μακεδόνας παππούς του, από τη πλευρά της μητέρα του, το αίμα που κυλάει στις φλέβες του, και η αγάπη του στον Χριστό και στην Ορθοδοξία.
–«Για τον Αλέξανδρο», ποιες είναι οι καταβολές αυτής της συναυλίας και της έμπνευσης;
–Είναι τρεις, νομίζω. Η πρώτη ο παππούς μου, από τη μητέρα μου, Μακεδόνας από το Μοναστήρι, που μας μεγάλωσε με τους ήρωες, τους αγωνιστές κ.λπ. Η δεύτερη, το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου, που πάντα αφουγκράζομαι με προσοχή και αγώνα. Και η τρίτη, η αγάπη μου στον Χριστό και την Ορθοδοξία, που μ’ έκαναν να βλέπω την Ελλάδα του πριν, του τώρα και του ερχόμενου σαν μια αδιάσπαστη αλυσίδα ελπίδας, περηφάνειας αλλά και αστείρευτη πηγή εμπνεύσεως.
–Υπάρχει ένα νήμα που ενώνει την ελληνική μουσική… από το χθες έως το σήμερα;
–Ίσως. Αλλά πολύ υπόγεια. Απόδειξη είναι η ύπαρξή μου στη σημερινή μουσικοστιχουργική πραγματικότητα. Δεν προέρχομαι από τις προηγούμενες «σχολές» ελληνικού τραγουδιού, αλλά είμαι κάτι σαν «έθνος ανάδελφον» μέσα σ’ αυτές. Οι επιρροές μου είναι γενικά τρεις: η ροκ μουσική, η κλασική και η βυζαντινή. Θα τις βρείτε και τις τρεις στα διάφορα ήδη μουσικής μου, άλλοτε αγκαλιασμένες και άλλοτε πολεμώντας υπόγεια για επικράτηση.
–Τι σημαίνει να είναι κάποιος συνθέτης ή στιχουργός; Είναι μια μοναχική πορεία, σε αντίθεση με αυτή του ερμηνευτή;
–Εννοείται. Ο συνθέτης, ο στιχουργός, πρέπει ιδανικά να αποζητά τη μοναξιά και όχι τον κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ο τραγουδιστής, το αντίθετο. Δύο διαφορετικοί κόσμοι, απαραίτητοι, όμως, και οι δύο για ένα επιτυχημένο τραγούδι. Ευτυχώς, όμως, καθόλου χρήσιμοι στη σκέτη μουσική, που εγώ αγαπάω.
–Υπάρχει η απόλυτη μουσική και αν ναι ποια είναι αυτή;
–Αυτή που αγαπάω, υπηρετώ και συνεχίζω να μαθαίνω. Ενώπιος ενωπίω, ο συνθέτης και οι ήχοι του. Ή: «Ένα όνειρο γεμάτο φως, μια γαλανόλευκη σε ήχο, / μια θάλασσα σε νότες και το ύψιστο, ίσως, / μια ακρόπολη σε ένα απλό, παιδικό / και όμως μεγαλειώδες μειδίαμα.».
–Αισθάνεστε πως κάνετε μουσική που έχει πρόσημο πολιτικό;
–Αν πολιτικό εννοείτε την πίστη στον Χριστό, στην πατρίδα και την οικογένειά μου, ναι. Αλλιώς, όχι.
–Τι σημαίνει μουσική αλήθεια για τον Σταμάτη Σπανουδάκη;
–Λόγος υπάρξεως, λόγος επαφής με τον Θεό και γιατρικό της μοναξιάς και της μελαγχολίας
–Τι σημαίνει τελικά ελληνικότητα, κύριε Σπανουδάκη;
–Το ποθούμενον
–Μαζί σας και ο Βασίλης Σαλέας με το κλαρίνο του, υπάρχουν όρια στις μουσικές συναντήσεις;
–Απολύτως κανένα. Μόνο η λογική και οι κανόνες βάζουν όρια. Και τα δύο πολύ ανεπαρκείς σύμβουλοι σε θέματα υπέρλογα.
Πληροφορίες
Σταμάτης Σπανουδάκης «Για τον Αλέξανδρο»: Σάββατο 11 & Κυριακή 12 Νοεμβρίου, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, ώρα 8:30 μ.μ.
