Του Απόστολου Κουρουπάκη
Στο Θέατρο Ριάλτο, το Σάββατο 7 Μαΐου, συνεχίζει τη διαδρομή της η μουσική παράσταση «Στην οδό Φρυνίχου», με τον Θοδωρή Βουτσικάκη στην ερμηνεία, μαζί με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο και τον Βασίλη Ραψανιώτη στο βιολί, με τραγούδια που επέλεξε η στιχουργός Λίνα Νικολακοπούλου. Στη συνέντευξή τους στην «Κ» η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Θοδωρής Βουτσικάκης λένε πως τα τραγούδια που θα ακουστούν αγγίζουν τους θεατές κάθε ηλικίας, αφού η αισθητική τους και η ποιότητά τους εγγυώνται τη διαχρονικότητά τους. Η Λίνα Νικολακοπούλου αναφέρει πως θέλησαν τα τραγούδια επελέγησαν να είναι ταιριαστά και σχεδόν μαγικά στο άκουσμα, «σύμφωνα με τον “χειροποίητο” χαρακτήρα αυτής της δίωρης μουσικής παράστασης». Ο δε Θοδωρής Βουτσικάκης λέει πως όταν κάτι κάνει κραδασμό γιατί αφορά, αντέχει. «Στις παραστάσεις μας στο Θέατρο Τέχνης ήρθαν συνομήλικοι μου 30άρηδες, παρέες φίλων, ζευγάρια, γονείς με παιδιά, μεγαλύτεροι, μικρότεροι, άλλοι ήξεραν πού ήρθαν άλλοι γιατί κάπου άκουσαν ότι κάτι γίνεται εκεί». Η συνεργασία του Θοδωρή Βουτσικάκη με τη Λίνα Νικολακοπούλου ξεκίνησε το 2015 και μέχρι σήμερα μετρά πολλές και σημαντικές στιγμές, με κορυφαία τη δισκογραφική σύμπραξη με τον βραβευμένο με Oscar Ιταλό συνθέτη Nicola Piovani, που έκανε όλους τους Έλληνες να τραγουδούν πως «Είναι Όμορφη η Ζωή».
ΛΙΝΑ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η ανθρώπινη πτυχή όπου κι αν βρίσκεται έχει τις ίδιες ανάγκες
«Δεν μου φταίνε ούτε οι στιχουργοί, ούτε οι συνθέτες, ούτε οι ερμηνευτές. Μου φταίει η εποχή και η αποφασισμένη απραξία των εταιρειών στο να υπάρχει πολυφωνία στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι» λέει η Λίνα Νικολακοπούλου για το ελληνικό τραγούδι σήμερα
–Να ξεκινήσουμε, κα Νικολακοπούλου, με την επιλογή των τραγουδιών. Από πού ξεκινάτε και μέχρι πού φτάνετε μουσικά σε αυτή την παράσταση;
–Κατ’ αρχήν η ύπαρξη και η διαθεσιμότητα του θεάτρου Τέχνης στην οδό Φρυνίχου, στην Πλάκα των Αθηνών, μου επέτρεψε, γνωρίζοντας βέβαια τις ερμηνευτικές δυνατότητες του Θοδωρή Βουτσικάκη, να νιώσω μια ελευθερία στην επιλογή των τραγουδιών. Θέλαμε αυτά που θα επιλέγαμε να είναι ταιριαστά και σχεδόν μαγικά στο άκουσμα, σύμφωνα με τον «χειροποίητο» χαρακτήρα αυτής της δίωρης μουσικής παράστασης. Υπάρχει μια πλατιά γκάμα τραγουδιών από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα, Θα ακούσουμε τραγούδια των Γιάννη Παπαϊωάννου, Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, Μάνου Λοΐζου, Απόστολου Καλδάρα, Θάνου Μικρούτσικου, Nicola Piovani, Χρήστου Λεοντή, Νίκου Αντύπα και Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Επίσης, δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια του Αρμένιου συνθέτη Ara Dinkjian με τον οποίο έχω συνεργαστεί πολύ αρμονικά στο παρελθόν, το 1991 και το 1994. Οπουδήποτε βρίσκω εύφορο έδαφος και κατάλληλους συνεργάτες όπως αυτή τη στιγμή, τον Θοδωρή Βουτσικάκη, αλλά και τους δύο πολύ καλούς σολίστες, τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο και τον Βασίλη Ραψανιώτη στο βιολί, αισθάνομαι ασφαλής σε μια απαιτητική επιλογή ρεπερτορίου, γιατί οι τρεις τους έδεσαν σαν μια πολύ γερή ομάδα και φώτισαν με έναν ιδανικό τρόπο αυτό το ρεπερτόριο.
«Πιστεύω ότι ακόμα και στην ποπ σκηνή αλλά και στη σύγχρονη μουσική παραγωγή, οι στιχουργοί και οι συνθέτες προσπαθούν να αποτυπώσουν ένα λαϊκό αίσθημα».
–Θελήσατε ίσως να επιστρέψετε μουσικά σε μία πιο αγνή εποχή, όπως αυτή της μπουάτ, σήμερα έχουμε χώρο για αυτές τις επιστροφές;
–Εγώ την περίοδο των μπουάτ τη βίωσα προσωπικά και με στιγμάτισε. Τώρα καλά ρωτάτε, δεν έχουμε χώρο για τέτοιες ατμόσφαιρες αλλά είμαι βέβαιη πως έχουμε ακόμα χώρο στις καρδιές μας. Εμένα αυτό μου αρκεί, για να ξέρω ότι οι θεατές που θα έρθουν, θα συγκινηθούν και θα επικοινωνήσουν με μια ποιότητα αισθήματος που έχουμε όλοι πολλά βιώματα από αυτήν και είναι κρίμα να μένει στην αφάνεια και να βομβαρδιζόμαστε μονάχα από νευρικές επιδιώξεις επιτυχίας τραγουδιών. Το συγκινητικό στις συναυλίες της οδού Φρυνίχου ήταν η προσέλευση νέων ανθρώπων σε κάθε παράσταση στο θέατρο, εν μέσω covid και διάφορων άλλων δυσκολιών.
–Οι ποιητικές παύσεις που γίνονται λειτουργούν ως παράβαση ή στάσιμο της κύριας παράστασης;
–Οι ποιητικές παρεμβάσεις είναι παράθυρα που ανοίγουν για να μπαίνει ο ήχος και οι αγωνίες της σύγχρονης ζωής μέσα στη ροή του ρόλου του τραγουδιού και να αποδεικνύει ότι η ανθρώπινη πτυχή, σε όποια στιγμή του πολιτισμού και του χρόνου κι αν βρίσκεται, έχει τις ίδιες ανάγκες.
–Γνωρίζω πως δεν είναι εύκολο να απαντηθεί σε μερικές γραμμές η ερώτησή μου... Πώς αντικρίζετε το ελληνικό τραγούδι σήμερα και πώς βλέπετε τη στιχουργική του;
–Πιστεύω ότι ακόμα και στην ποπ σκηνή αλλά και στη σύγχρονη μουσική παραγωγή, οι στιχουργοί και οι συνθέτες προσπαθούν να αποτυπώσουν ένα λαϊκό αίσθημα. Ενημερώνομαι για τα τραγούδια που τώρα είναι αγαπητά και επιτυχημένα για τον κόσμο, συνήθως μέσα στα ταξί με τα οποία μετακινούμαι, γιατί δεν βλέπω γενικά τηλεόραση και δεν ακούω ραδιόφωνο. Από τους σταθμούς που τυχαία ακούω στις διαδρομές μου με τα ταξί, οι φωνές, οι στίχοι και οι μουσικές θεωρώ ότι προσπαθούν να αποτυπώσουν το αίσθημα της πλειοψηφίας της κοινωνίας και του τρόπου που αυτή διασκεδάζει στα νυχτερινά κέντρα. Δεν μου φταίνε ούτε οι στιχουργοί, ούτε οι συνθέτες, ούτε οι ερμηνευτές. Μου φταίει η εποχή και η αποφασισμένη απραξία των εταιρειών στο να υπάρχει πολυφωνία στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ
Είναι ωραίο να βρίσκεις αιτία να έρθεις κοντά με τον κόσμο
«Προσπαθώ να είμαι ένα άξιο όργανο για τις ανάγκες που έχει η μελωδία και ο στίχος αλλά ταυτόχρονα και προσωπικός. Εννοώ να στερεώνω με τον τρόπο μου, με την ερμηνεία μου, αυτό που νιώθω εκείνη τη στιγμή» αναφέρει στην «Κ» ο Θοδωρής Βουτσικάκης
–Ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημά σας σε αυτή τη μουσική παράσταση;
–Στην Οδό Φρυνίχου νιώθω ότι ακουμπάω στον πυρήνα μου. Νιώθω σαν καταδύτης που επιστρέφει στην επιφάνεια μόνο όταν ανασύρει τον θησαυρό. Είναι κάτι βαθύ που με εξέλιξε. Περάσαμε δύσκολα με την πανδημία και συνεχίζουμε με ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας. Είναι ωραίο να βρίσκεις αιτία να έρθεις κοντά με τον κόσμο, να συναντηθείς. Το είχα ανάγκη και είναι συγκινητικό γιατί αυτή η ανάγκη βρήκε σημείο επαφής.
–Φαντάζομαι έχουν επιλεγεί κομμάτια που είναι πάνω στη φωνή του Θοδωρή Βουτσικάκη... πώς τα αντιμετωπίσατε ως ερμηνευτής;
–Έχουμε επιλέξει με τη Λίνα Νικολακοπούλου τραγούδια με βάση το αίσθημα αλλά και την αισθητική, θα μπορούσα να πω. Τραγούδια που ταιριάζουν στη φωνή μου και έχουν κάτι ξεχωριστό. Ορισμένες επιλογές είναι απρόσμενες, τουλάχιστον σε σχέση με τα δείγματα που έχω δώσει αυτά τα χρόνια είτε από τη συνεργασία μας με τον Nicola Piovani, είτε από την παρουσία μου στο μουσικό θέατρο. Προσπαθώ να είμαι ένα άξιο όργανο για τις ανάγκες που έχει η μελωδία και ο στίχος αλλά ταυτόχρονα και προσωπικός. Εννοώ να στερεώνω με τον τρόπο μου, με την ερμηνεία μου, αυτό που νιώθω εκείνη τη στιγμή.
–Νομίζετε ότι αυτά τα τραγούδια ή ακόμα και αυτή η ατμόσφαιρα σήμερα αφορούν τις νεότερες γενιές;
–Έβλεπα πριν από λίγο καιρό ένα βιντεάκι στο Youtube που τραγουδάει ένας 14χρονος το «Διθέσιο». Δεν θα σας πω για την απήχηση του βίντεο που είχε κάποιες χιλιάδες views και comments, αλλά για το πόσο «καιγόταν» το αγόρι αυτό που έπαιζε με την κιθάρα του και τραγουδούσε ένα τραγούδι που γράφτηκε πριν καν γεννηθεί. Όταν κάτι κάνει κραδασμό γιατί αφορά, αντέχει. Στις παραστάσεις μας στο Θέατρο Τέχνης ήρθαν συνομήλικοι μου 30άρηδες, παρέες φίλων, ζευγάρια, γονείς με παιδιά, μεγαλύτεροι, μικρότεροι, άλλοι ήξεραν πού ήρθαν άλλοι γιατί κάπου άκουσαν ότι κάτι γίνεται εκεί. Έβλεπα την αντίδραση και τη συμμετοχή τους σε τραγούδια δεκαετιών πίσω ή στην Όμορφη Ζωή και τα καινούργια μας. Είμαι νέος για να βγάζω συμπεράσματα, αλλά πιστεύω στη διαχρονικότητα των τραγουδιών αυτών και στο ότι πάντα θα αφορούν, γιατί είναι αληθινό το αίσθημά τους.
«Η Λίνα μέσα από τη φωτεινή της σκέψη, την εγρήγορση, την παρατηρητικότητα, την ιδιαίτερη ματιά και φυσικά το ταλέντο της, μου έχει ανοίξει δρόμους που δεν μπορούσα πριν να φανταστώ».
–Παρέα με ένα πιάνο και ένα βιολί...σε μία θεατρική σκηνή αυτό σας περιορίζει ή αφήνει μεγαλύτερα περιθώρια στο ίδιο το τραγούδι να διαχυθεί;
–Η συνθήκη αυτή με γοητεύει. Δεν είναι εύκολο, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά το βρίσκω δημιουργικό και ουσιαστικό. Πάντα επιδιώκω να είμαι ειλικρινής, παρών, στη σκηνή αλλά όσο πιο απογυμνωμένος τόσο μεγαλύτερη είναι η απαίτηση. Σαν να συνδέομαι με τους ακροατές περισσότερο. Και το τραγούδι όμως είναι σαν να διαχέεται στην πρώτη ύλη του. Ακούς τη μουσική και τον λόγο με μια σαρωτική λιτότητα.
–Συνεργαζόμενος με τη Λίνα Νικολακοπούλου ποιο θα λέγατε ότι είναι το πρώτο πράγμα που πήρατε από την εμπειρία της;
–Η έμπνευση. Η Λίνα μέσα από τη φωτεινή της σκέψη, την εγρήγορση, την παρατηρητικότητα, την ιδιαίτερη ματιά και φυσικά το ταλέντο της, μου έχει ανοίξει δρόμους που δεν μπορούσα πριν να φανταστώ.
Πληροφορίες
«Στην οδό Φρυνίχου», Θοδωρής Βουτσικάκης. Καλλιτεχνική επιμέλεια: Λίνα Νικολακοπούλου. Θέατρο Ριάλτο, Σάββατο 7 Μαΐου, ώρα 8:30 μ.μ. Εισιτήρια: www.rialto.com.cy, Rialto App, ταμείο: 77777745 (Δευτ. – Παρ. 10:00-15:00 και 2 ώρες πριν από την έναρξη των παραστάσεων)
