Kathimerini.gr
Αιμιλία Καλογεράκη
Είχε προηγηθεί η σύζυγός του Λίντα, που κατέγραψε με τον φωτογραφικό φακό της τα τελευταία χρόνια της μπάντας. Τώρα είναι η σειρά του Πολ Μακάρτνεϊ να φέρει στο φως φωτογραφίες της πιο σημαντικής περιόδου των Μπιτλς, όταν από ένα βρετανικό συγκρότημα εκτοξεύθηκαν σε παγκόσμιο φαινόμενο.
Περισσότερες από 250 εικόνες του διάσημου «σκαθαριού» εκτίθενται για πρώτη φορά στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
Περισσότερες από 250 εικόνες περιλαμβάνει η έκθεση «Eyes of the storm» που εκτίθενται για πρώτη φορά. Είναι και η πρώτη που διοργανώνει η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου μετά τη μεγάλη ανακαίνιση που έκανε, η πρώτη σε τέτοια κλίμακα από τη δημιουργία της το 1896. Στο άνοιγμά της, στις 22 Ιουνίου, παρούσα ήταν η πριγκίπισσα Κέιτ ως προστάτις της Πινακοθήκης αλλά και η σπουδαία Βρετανίδα καλλιτέχνις Τρέισι Εμιν, που δημιούργησε τις νέες εισόδους της με 45 πορτρέτα γυναικών σε μπρούντζο, απεικονίζοντας «κάθε γυναίκα, σε κάθε ηλικία, με κάθε κουλτούρα στη διάρκεια των ετών», όπως ανέφερε η ίδια.
Τα πορτρέτα των «σκαθαριών». Αποψη από την πρώτη μεγάλη έκθεση μετά την ανακαίνιση της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου. Φωτ. NATIONAL PORTRAIT GALLERY LONDON
Η έκθεση «Paul McCartney, Photographs 1963-64: Eyes of the storm» εγκαινιάστηκε στις 28 Ιουνίου και θα διαρκέσει μέχρι την 1η Οκτωβρίου. Οι φωτογραφίες καλύπτουν μια πολύ συγκεκριμένη χρονική περίοδο, από τον Νοέμβριο του 1963 έως τον Φεβρουάριο του 1964. Μόνο τέσσερις μήνες, αλλά είναι η στιγμή που οι Μπιτλς, τα τέσσερα παιδιά από το Λίβερπουλ, πραγματοποίησαν τη λεγόμενη «βρετανική εισβολή» στη μουσική αγορά των ΗΠΑ και η Beatlmania είχε εξαπλωθεί παντού. Οπως λέει ο Πολ Μακάρτνεϊ, «εκατομμύρια μάτια ήταν ξαφνικά επάνω μας, δημιουργώντας μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου».
Μια Pentax 35mm ήταν η φωτογραφική μηχανή που χρησιμοποίησε για να αποτυπώσει τις πρόβες στο Λίβερπουλ ή τη διάρκεια της πρόβας σε στούντιο στο Παρίσι ή τους ουρανοξύστες της Αμερικής. Ο Μακάρτνεϊ ήταν πάντα λάτρης της φωτογραφίας από τότε που ήταν παιδί και χρησιμοποιούσε την Brownie της οικογένειάς του, έχοντας εξοικειωθεί να φορτώνει τα ρολά φιλμ Κodak στη μηχανή. Σε φιλμ, χωρίς εκτυπώσεις, ήταν και η πλειονότητα αυτών των φωτογραφιών που ξέθαψε ο Μακάρτνεϊ το 2020 ή στην καλύτερη περίπτωση εκτυπωμένες σε κόντακτ (εκτυπώσεις απευθείας από το αρνητικό φιλμ και στο μέγεθός του). Ετσι είναι η πρώτη φορά που και ο ίδιος βλέπει αυτές τις φωτογραφίες τυπωμένες σε μεγάλο μέγεθος. Ασπρόμαυρες στην αρχή αυτών των μηνών και έγχρωμες στο τέλος τους, δίπλα στην πισίνα στο Μαϊάμι. Οι φωτογραφίες δίνουν μια άλλη οπτική αυτού του κομματιού της μουσικής ιστορίας, από μέσα, από τους πρωταγωνιστές. Παίρνει στιγμιότυπα της μπάντας, του Λένον, του Ρίνγκο Σταρ, του Χάρισον, μέσα σε αεροπλάνα, τις στιγμές της ξεκούρασης, αλλά συχνά, πολύ συχνά γυρίζει την κάμερα σε αυτούς που τους ακολουθούν, που ουρλιάζουν στη θέα τους κυνηγώντας το αυτοκίνητό τους στις λεωφόρους της Νέας Υόρκης, στους φωτογράφους και ρεπόρτερ που καταγράφουν κάθε βήμα τους. Σε αυτά τα πλάνα υπάρχει η «μετάβαση», η εκτίναξη της μπάντας-φαινομένου σε ένα από τα επιδραστικότερα γκρουπ της σύγχρονης μουσικής σε όλο τον κόσμο.
Μέχρι εκείνον τον Νοέμβριο η πορεία τους σκαρφαλώνει προς τα πάνω. Το πρώτο τους χιτ, το «Love me do», έχει κυκλοφορήσει στο τέλος του 1962, και το πρώτο τους άλμπουμ «Please Please me» με το ομώνυμο single κυκλοφορεί τον Ιανουάριο του 1963, ενώ το άλμπουμ τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς. Το «She loves you» έκανε ρεκόρ πωλήσεων ενώ η μπάντα περιόδευε σε όλη τη Βρετανία. Τον Οκτώβριο τους παρακολουθούν στο BBC 15 εκατομμύρια τηλεθεατές. Τον Νοέμβριο βγαίνει το άλμπουμ «With the Beatles» που περιέχει το «I want to hold your hand», με μισό εκατομμύριο άλμπουμ να πωλούνται μέσα σε μία εβδομάδα. Φεύγοντας για την Αμερική, τουλάχιστον 4.000 άτομα τους ξεπροβόδισαν ουρλιάζοντας στο «Χίθροου» και κατά χίλιοι λιγότεροι τους υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης με τη φρενίτιδα των θαυμαστών να ακολουθεί κάθε βήμα τους και στην εμφάνισή τους στο «The Ed Sullivan Show» να τους παρακολουθούν 73 εκατ. θεατές.
Ιανουάριος του 1964 στο Παρίσι. Ο Τζον Λένον ποζάρει χαμογελαστός στον φακό με φόντο –τι άλλο;– φωτογράφους. Φωτ. Paul McCartney.
Ανέμελες στιγμές
Αυτή είναι η περίοδος που φωτογραφίζει ο Μακάρτνεϊ και παρότι δεν είναι φωτογράφος –η γυναίκα του, Λίντα Ιστμαν, ήταν επαγγελματίας και η μια κόρη του ασχολήθηκε επίσης επαγγελματικά– οι φωτογραφίες του έχουν την αξία προσωπικής μαρτυρίας. Οπως λέει και ο δρ Νίκολας Κάλιναν, διευθυντής της Πινακοθήκης, «οι φωτογραφίες μοιάζουν περισσότερο με οικογενειακό άλμπουμ, καταγράφοντας ανθρώπους σε στιγμές ανεμελιάς και γέλιου». Αλλωστε αυτή είναι και η μεγάλη αξία τους. Γνωρίζοντας οι περισσότεροι το φαινόμενο της μπάντας και έχοντας ισχυρές εικόνες που αποτυπώνουν εκείνη την εποχή, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε τα γεγονότα από τη ματιά ενός από τους πρωταγωνιστές και τα άλλα μέλη του γκρουπ να καταγράφονται από έναν δικό τους άνθρωπο, χωρίς το άγχος της εικόνας τους και της δημοσιότητας.
Δοκιμές του Μακάρτνεϊ για πορτρέτο σε έναν καθρέπτη στο Παρίσι το 1964. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του φωτογράφο, παρότι τραβούσε συχνά με τη μηχανή του. Ισως αυτός είναι ο λόγος που τα συγκεκριμένα αρνητικά δεν βγήκαν στη δημοσιότητα για σχεδόν 60 χρόνια.
Ο Τζορτζ Χάρισον στην πισίνα. Τα μοναδικά έγχρωμα στιγμιότυπα από το Μαϊάμι, που μοιάζουν με οικογενειακό άλμπουμ διακοπών. Φωτ. Paul McCartney
Φωτογράφοι και οπερατέρ τούς ακολουθούν σε κάθε βήμα τους στην περιοδεία τους στην Αμερική. Η φωτογραφία είναι από το Σέντραλ Παρκ. Φωτ. Paul McCartney
Οπως λέει και ο Μακάρτνεϊ, «βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες τώρα, δεκαετίες μετά τη λήψη τους, νομίζω ότι υπήρχε μια αθωότητα σε αυτές. Ολα ήταν καινούργια για εμάς εκείνη τη στιγμή».
