Η Κύπρια εικαστικός Ανθή Πάφιου μίλησε στην «Κ» για το καινούργιο της έργο, την τοιχογραφία που φιλοτέχνησε στην περίβολο του Δημοτικού Γηπέδου Λάτσιων. Η Ανθή είναι μια δημιουργός που έχει μεράκι και αγάπη για τις τοιχογραφίες και όπως μού λέει, όταν τη συνάντησα, νιώθει σαν είναι ένα παιδάκι μέσα σ' ένα παιχνιδότοπο, την ώρα της δημιουργίας.
Το έργο ξεκίνησε στις 3 Αυγούστου και τέλειωσε μέσα του Σεπτέμβρη, είναι μαυρόασπρο εκτός από το μπλε και το κόκκινο, που προστέθηκαν μετά. Στην αρχή, μού λέει η Ανθή πως έφτιαξε μόνο ΄τεσσερις φιγούρες, «το υπόλοιπο είναι free style καθαρά, χωρίς προτζεκτορες», ΄όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Τη δημιουργό της τοιχογραφίας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η ανθρωποκεντρική σκοπιά της θεματικής.
Όπως μου εξήγησε η Ανθή, αυτό που την ενδιάφερε περισσότερο από τη θεματική είναι η ανθρωποκεντρική σκοπιά και η σύνθεση του έργου, «αυτό που παρουσιάζω και στο οποίο θα ήθελα να δώσω έμφαση είναι και αυτό που πάντα μ' ενδιαφέρει, η ανθρωποκεντρική σκοπιά και οι συνθέσεις, όσο πιο πολύπλοκες είναι, τόσο πιο πολύ ενδιαφέρουσες τις βρισκω. Δηλαδή οι σχέσεις των ατόμων που απεικονίζονται και πώς κινούνται». Όπως μού εξηγεί υπάρχουν δύο διαφορετικές προοπτικές στην τοιχογραφία που αυτό ήταν η πιο μεγάλη πρόκληση για να μπορέσει να δείξει το βάθος σε δύο διαφορετικά σημεία της σύνθεσης.
Στη συνέχεια η Ανθή μού είπε ότι πάντα τη ενδιαφέρουν τέτοιους είδους θεματικές: «Ανέκαθεν με ενδιάφερε -και πέρυσι που έκανα την άλλη τοιχογραφία-, όταν προβάλλεις θέματα για πόλεμο, ή για την προσφυγιά δεν αφορούν, για εμένα τουλάχιστον, τη συγκεκριμένη εποχή, είναι μια διαχρονική θεματική», άρα προσπάθειά της είναι να προσπαθήσει να δείξει πώς απεικονίζεται ο πόνος... «προσπαθούσα να αφουγκραστώ ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι βίωνα εκείνη τη στιγμή».
«Μόνο δέος, νιώθω γι' αυτές τις γυναίκες. Έχουν απίστευτη δύναμη και ας ξέρουν ότι μπορεί να μην αλλάξει κάτι γιατί έχουν ισχυρό καθεστώς», λέει η εικαστικός για αυτό που συμβαίνει στο Ιράν.
Λόγω του ότι είναι μια τοιχογραφία σε δημόσιο χώρο η Ανθή ήλθε σε επαφή με αρκετό κόσμο, περίοικους, περαστικούς, κτίστες που εργαζόντουσαν κοντά της ώστε να μάθει περισσότερα για το γεγονός που φιλοτεχνούσε: «Πάντα έχει ενδιαφέρον με τις τοιχογραφίες σε δημόσιο χώρο αυτέςοι συζητήσεις και με βοήθησαν πολύ ο κόσμος που ερχόταν και μου έλεγε ιστορικά γεγονότα, συζητούσαμε, μου έδωσαν πάρα πολλές πληροφορίες». Ως πα΄ράδειγμα μου είπε μια ιστορία που της διηγήθηκε ένας γείτονας, «οι γυναίκες τότε έβαζαν κάρβουνο στο πρόσωπό τους για να φαίνονται πιο μεγάλες, πέρα από τις μαντήλες κτλ., ή επίσης λόγω του ότι έτρεχαν όλοι να μπουν μέσα στις βάρκες τους έκοβαν τα χέρια τους με τσεκούρι. Γιατί βυθίζονταν οι βάρκες από τον κόσμο που ήθελε να μπει μέσα και να φύγει».
«Νιώθω ότι έχω την ευθύνη»
Η Ανθή Πάφιου είπε στην «Κ», ότι λόγω του τι συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία, στο Ιράν αλλά και παγκόσμια, νιώθει το αίσθημα της ευθύνης, αναλαμβάνοντας τέτοιου είδους έργα, «Οταν το έργο μου προβάλλει μια δραματική κατάσταση, όπως αυτή του πολέμου και προφυγιας, προσπαθώ να αφουγκραστω τον πόνο όλων των ανθρώπων σε παγκόσμιο επίπεδο που διανύουν την ζωή τους βιώνοντας αυτές τις απανθρωπες συνθήκες. Νιώθω ότι έχω την ευθύνη, να με κουντήσω πολύ περισσότερο από τα όριά μου. Είναι η ευθύνη μου».
Ζήτησα, κλείνοντας, από την Ανθή να μου σχολιάσει αυτό που γίνεται τώρα στο Ιράν, «Μόνο δέος νιώθω γι' αυτές τις γυναίκες. Έχουν απίστευτη δύναμη και ας ξέρουν ότι μπορεί να μην αλλάξει κάτι γιατί έχουν ισχυρό καθεστώς. Αυτό μας βοηθά και εμάς, δίνει δύναμη σε όλες τις γυναίκες που γνωρίζουν το τι συμβαίνει, γιατί ναι μεν είμαστε Ευρώπη, δεν φοράμε μαντήλες αλλά υπάρχουν αλλά σοβαρά θέματα σε σχέση με το καθεστώς με την πατριαρχία και ελπίζω στο να συμβάλλει ν' αποκαλυφθούν και εδώ διαφορά ζητήματα. Αυτό που ευελπιστώ είναι να υπάρχει είναι αλληλεγγύη».
