Αναζητώντας διέξοδο

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΛΕΣΚΗΣ
«Ανοικτός ουρανός»
εκδ. Βακχικόν, 2022, σελ. 95

Ο Γιώργος Μολέσκης αναζητεί μία διέξοδο και από το πρώτο ποίημα της τελευταίας του ποιητικής συλλογής με τον τίτλο «Ανοικτός ουρανός» (εκδ. Βακχικόν 2022) φαίνεται να τη βρίσκει, το ομολογεί ο ίδιος στο ομότιτλο ποίημά του: «Γιατί το φως κι ο ανοικτός ουρανός | είναι πάντα μια διέξοδος». Σε 53 ποιήματα ο Γιώργος Μολέσκης διαγράφει μια διαδρομή, κοιτώντας πάντοτε μπροστά, αφήνοντας το βλέμμα του να πετάξει προς τον ορίζοντα, το αύριο, που θα φέρει την άνοιξη και την ανάσταση!

Η συλλογή του αυτή μιλάει για το σήμερα, ή αν θέλετε για το πολύ πρόσφατο χθες, το χθες της καραντίνας και του εγκλεισμού, που μοιάζει όμως να το συνυφαίνει με το χθες πολλών καλοκαιριών πίσω... Δες το ποίημα Μνήμη Αδαμάντιου Διαμαντή «Ο Κόσμος της Κύπρου», εκεί ο Μολέσκης στρέφει το βλέμμα στον Τομπούλα και με τη γνώση του σήμερα βέβαια, γράφει πως γύριζαν ξυπόλυτοι στους δρόμους χωρίς να ξέρουν, χωρίς καν να προβλέπουν την αυριανή τους μέρα... και εδώ πάλι ο ποιητής μοιάζει να κοιτάζει μπροστά, «σε ένα άγνωστό μας κόσμο | που είναι το δικό μας μέλλον!».

Ενδιαφέροντα τα όσα γράφει για τους ποιητές και τα ποιήματα και πώς αυτά γεννιούνται, άλλωστε και ο ίδιος δεν είναι σημερινός στην ποίηση, έχει καταλάβει πώς φτιάχνεται ένα ποίημα... «Μπορείς ν’ αρμέξεις απ’ το στήθος της μέρας | την πρώτη λέξη, που θα γεννήσει | ένα καινούριο ποίημα» [«Πρωτομαγιά»] και αυτό το γάλα, αυτό το δώρο της φύσης πάντοτε είναι αιτία για μια αρχή, αλλά και μια ανάσταση, ένθεη, ποικιλοτρόπως ένθεη. Αυτή ακριβώς η ανάσταση είναι νιώθω ένα ζητούμενο που διατρέχει ολόκληρη τη συλλογή, μια ελπίδα για το αύριο του ανθρώπου, του Μίσια του ίδιου, που φαίνεται ότι το ένστικτό του τον οδηγεί σε άνοιξες που οι άνθρωποι χωρίς κόπο μετέτρεψαν σε βαριούς χειμώνες και να ένα παράπονο ή μία τοποθέτηση για τους ποιητές «Οι ποιητές σιωπούν, δυσοίωνα τ’ αστέρια | βιασμός ο έρωτας, αίμα το κρασί».

Είναι ένθεη η συλλογή, έχει αρώματα της άνοιξης, και μοιάζει να παραπονιέται ο Μολέσκης γιατί παρά τα πολλά αρώματα, του γιασεμιού, του πακιστανού, σαν να αποδιώχνουμε την Ανατολή μας και κυνηγάμε τη Δύση... [Άρωμα γιασεμιού].

Ο Γιώργος Μολέσκης στον «Ανοικτό ουρανό» αναστοχάζεται το αύριο, αντικρίζοντας το αρχαίο ελληνικό παρελθόν, «Ανεβαίνοντας στην Ακρόπολη», «Πρωτοχρονιά στον Κεραμεικό», «Το Ταξίδι του Αρτεμίδωρου», «Μια ηλιόλουστη μέρα του χειμώνα στο Σούνιο»... ποιήματα των οποίων η κοινή συνισταμένη είναι το σήμερα, το αύριο, η αιωνιότητα, και ξάφνου η συλλογή γίνεται ταξιδιωτική, δημιουργώντας μια ανισορροπία, με ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολουθεί «Ισλανδία», «Εκκλησιαστικό όργανο στο Ρεϊκιαβίκ», «Δύο αιωνόβια ορυχεία», «Στην Ινδία με τους θεούς».

Το δεύτερο μέρος της συλλογής του Μολέσκη πιάνει το νήμα του πρώτου μέρους και οδηγεί ολόκληρο τον «Ανοικτό ουρανό» σε συγκεκριμένα μονοπάτια, που θα καταλήξουν στο τρίτο μέρος και το πιο ενδιαφέρον. Από το γενικό στο ειδικό, οι σκόρπιοι στίχοι ποιητικής τώρα γίνονται ποιητής Γιώργος Μολέσκης, χαρακτηριστικό παράδειγμα το ποίημα «Τούτες οι λέξεις», ενώ και το αγαπητικό «Όταν πεθαίνουν οι ποιητές» που γράφτηκε στη μνήμη του Μιχάλη Πασιαρδή, το οποίο αμέσως με επέστρεψε στο ποίημα «Τα παλιά βιβλία», όχι για τη συγγένειά τους στο περιεχόμενο αυτό καθαυτό, αλλά γιατί μνημονεύουν τον ίδιο τον άνθρωπο, είτε ως δημιουργό στίχων που οι στίχοι τους βγαίνουν από τις σελίδες σκονισμένων βιβλίων και κατεβαίνουν από τα ράφια των βιβλιοθηκών «Όταν πεθαίνουν οι ποιητές», είτε ως απλό αναγνώστη που έγραψε χειρόγραφα μία επιγραφή ενάμιση αιώνα πριν. Την ίδια αίσθηση έχω με το «Θυμούνται...» και τον «Κόσμο της Κύπρου». Στο τρίτο μέρος, ο Μολέσκης μιλάει ξεκάθαρα για τον τόπο του, την καθημαγμένη Κύπρο, με μαεστρία, ένας ποιητής της γενιάς της εισβολής, αφού μας συστηθεί, σε πόλεμο γεννήθηκε «Όταν γεννήθηκα...!» γράφει για την Κύπρο, στην οποία ο πόλεμος ήρθε κάποια καλοκαίρια αργότερα και έκτοτε ποτέ δεν έφυγε και μάλιστα έγινε σχεδόν κανονικότητα ο στρατιωτικός αέρας, άλλους τους βολεύει και άλλους, όπως ο Μολέσκης εν προκειμένω, τους καίει, τους πνίγει, όπως ξεκάθαρα φαίνεται στο ποίημα «Η σκόνη», αλλά και το «Γράμμα στον Φικρέτ Ντεμιράγ», «Η Νεκρή μας Ζώνη».

Η συλλογή του Γιώργου Μολέσκη είναι προσωπική, και ταυτόχρονα αφορά τον συλλογικό, διαπνέεται από τον άνθρωπο, τον ανέστιο, τον τσακισμένο, τον ματαιωμένο, αλλά και από τη φύση, που ο ίδιος ο άνθρωπος-θεός δεν ξέρει πώς να της φερθεί, αφού η φθορά του είναι τέτοια, χαρακτηριστικά τα ποιήματα «Τι μας έφερε η Βροχή» και «50 Βαθμοί Κελσίου». Είναι μία συλλογή βιωματική, μία δημιουργική ποιητική ανακούφιση, που αρχίζει με την ελπίδα, γιατί αυτή χρειάζεται ο κόσμος της Κύπρου.