Του Απόστολου Κουρουπάκη
ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
«Μύθοι για το τέλος του κόσμου»
εκδ. Κέδρος 2023, σελ. 74
Η Ευτυχία Παναγιώτου στην τέταρτη ποιητική της συλλογή «Μύθοι για το τέλος του κόσμου» μιλάει για την πραγματικότητα που δεν είναι πάντα εύληπτη, την πραγματικότητα που πολλές φορές κρύβεται σε λέξεις μη οικείες, όπως και οι πράξεις, τις οποίες στηλιτεύει, πράξεις ανοίκειες. Στα 33 ποιήματα της συλλογής η Παναγιώτου, με ερμητικό τρόπο τις περισσότερες φορές, τοποθετείται για ζητήματα ζωής και θανάτου, προσπαθεί να εξοικειωθεί με έννοιες δύσκολες και να τις φέρει σε ένα λογαριασμό. Χρησιμοποιεί τα εκδοτικά σύμβολα και θεωρώ πως με αυτόν τον ευρηματικό τρόπο εμπλέκει ενεργά τον αναγνώστη στη «λύση» του ποιητικού αινίγματος, γεφυρώνει τον κόσμο του χειρογράφου με τη βούληση του σύγχρονου ματιού και νου. Μέσω των συμβόλων αυτών ενισχύει την έννοια και της μνήμης, αλλά και της φθοράς.
Η ποιήτρια συνομιλεί με τρίτα πρόσωπα, της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα, δεν μεταγράφει μόνο αποσπάσματα, μεταπλάθει ρήσεις και θέσεις, δημιουργεί ένα ιδιότυπο λογοτεχνικό σημείωμα, που συμφωνεί με την ιδέα της χρήσης εκδοτικών συμβόλων. Καταφέρνει η Παναγιώτου να φτιάχνει περάσματα από τον κόσμο του τώρα στον κόσμο του άγνωστου αύριο, αλλά και του αναζητούμενου τόπου του χθες. Ξεχωρίζω τον στίχο «[[Μα εγώ]] βαδίζω με την ακρίβεια του ενστίκτου / σε λαβύρινθους ξένων αναμνήσεων / σε συνάψεις ευαίσθητων μηχανισμών» από το ποίημα «Το DNA της Ιστορίας».
Η συλλογή «Μύθοι για το τέλος του κόσμου» της Ευτυχίας Παναγιώτου μιλάει για τόπους και σημεία και ταυτόχρονα για μη-τόπους, «χρόνια πίσω, χρόνια μπροστά, όταν υπήρχε χρόνος και τόπος», ο στίχος από το «Συζυγία», και φτάνει ώς «την άκρη του κόσμου» όπου «κάποιος από εμάς είναι ζωντανός», στο «Μυστική διαδρομή».
