Της Μαρίνας Οικονομίδου
Μία βδομάδα περίπου πριν την μεγάλη φυγή των πέντε από το ΔΗΚΟ ο αγχωμένος υποψήφιος για τη δημαρχία Αγλαντζιάς Κώστα Κόρτα, προσπαθούσε να διασφαλίσει τουλάχιστον πως η αποχώρησή τους θα ακολουθήσει των δημαρχιακών εκλογών. Κάπως έτσι, όταν τα πέντε στελέχη έκαναν την σχετική δήλωση, δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία, αλλά μια προδιαγεγραμμένη πορεία της ρήξης τους, με ΔΗΚΟίκά στελέχη να υπενθυμίζουν ότι το κόμμα είναι γεμάτο ιστορίες αποχωρήσεων που τελικώς δεν άγγιξαν ούτε τα ποσοστά ούτε τον ρυθμιστικό ρόλο που κατέχει το κόμμα. Και είναι γεγονός πως από το κόμμα του Κέντρου είδαμε να δημιουργείται η ΝΕΔΗΠΑ του Αλέκου Μιχαηλίδη, οι Φιλελεύθεροι του Νίκου Ρολάνδη, στη συνέχεια το ΚΕΑ του Αλέξη Γαλανού και η ΑΔΗΚ του Ντίνου Μιχαηλίδη. Κανένα δεν στάθηκε στο χρόνο, όμως στην περίπτωση της Δημοκρατικής Παράταξης με την Πλατφόρμα που στήνεται τα δεδομένα είναι αρκετά διαφορετικά, όσο κι αν τα στελέχη προσπάθησαν αρχικά να ελαφρύνουν αρχικά το κλίμα. Γιατί ένα είναι να υποψιάζεται ο Νικόλας Παπαδόπουλος κάποιες αποχωρήσεις, άλλο να παρακολουθεί τρεις δραστήριους και βουλευτές που το όνομά τους συνδέεται άρρηκτα με την ιστορία του κόμματος να αποχωρούν καταγγέλλοντάς τον για ακραία ρητορική και για μετατροπή του κόμματος σε κλειστή ομάδα που αποφασίζει και διατάζει αγνοώντας τα συλλογικά όργανα. Το τι ακολουθεί της ηχηρής αποχώρησης είναι ερώτημα που παραμένει αναπάντητο. Το σίγουρο είναι πως μαζί με τα εν λόγω στελέχη, κλείνει η πόρτα σε ό,τι συνδέει το νυν ΔΗΚΟ με το παλιό και ανοίγει η συζήτηση για το κατά πόσο διακυβεύεται πλέον και ο ρυθμιστικό ρόλος του κόμματος. Ανοίγει παράλληλα η συζήτηση για το ποιες είναι οι εναλλακτικές του Νικόλα Παπαδόπουλου στα νέα δεδομένα. Έχει απομακρυνθεί από το κάδρο η δημιουργία τρίτου πόλου, έχει καεί η όποια γέφυρα με τον ΔΗΣΥ, με δεδομένο ότι καταγγέλλεται ο Αβέρωφ Νεοφύτου και το Προεδρικό ως οι ενορχηστρωτές της διάσπασης και πλέον η μόνη ανοικτή πόρτα επικοινωνίας είναι εν μέρει με το ΑΚΕΛ. Πόσο όμως εύκολη είναι η συνύπαρξη με το ΑΚΕΛ δεδομένου ότι εκτός από τις αντιδράσεις εντός του ΑΚΕΛ, εντός του ΔΗΚΟ πληθαίνουν και ενισχύονται νεόφερτα στελέχη που κάθε άλλο από θετικά βλέπουν την συνεργασία με την Αριστερά.
Το αποτύπωμα του Καρογιάν
Όσο όμως κι αν στο ΔΗΚΟ, θεωρούν την κατάσταση ελεγχόμενοι, η ηγεσία αντιλαμβάνεται το καθόλου αμελητέο ακροατήριο που φέρουν οι πέντε, τη σημειολογία της αποχώρησης καθαρά ΔΗΚΟϊκών ονομάτων όπως Βότσης - Μουσιούττας, αλλά και το ότι με αυτό τον τρόπο ενισχύεται επικίνδυνα η ΔΗΠΑ. Ο Μάριος Καρογιάν ξέρει να οργανώνει ένα κόμμα διακριτικά και με την προσχώρηση τελικώς των εν λόγω στελεχών που αποτελούν το παραδοσιακό ΔΗΚΟ, τίθεται εν αμφιβόλω ο ρυθμιστικός ρόλος του κόμματος. Όπως λένε αξιόπιστες πηγές, αναμένεται να ακολουθήσουν κι άλλες αποχωρήσεις δευτεροκλασάτων στελεχών, αλλά και κάποιων αδρανοποιημένων δηκοϊκών στελεχών, που έστω και επικοινωνιακά θα στοιχίσουν στο ΔΗΚΟ. Ήδη στελέχη άλλων κομμάτων βρίσκονται σε διαβουλεύσεις με τη ΔΗΠΑ και μικρότερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου βλέπουν με ενδιαφέρον το πώς στήνεται πλέον ο κομματικός χάρτης.
Κάπως έτσι η περίπτωση ΔΗΠΑ φέρεται να είναι διαφορετική από τα προηγούμενα εγχειρήματα. Δεν αποτελείται από ένα μόνο πρωτοκλασάτο στέλεχος, αλλά αρκετά που ξέρουν να κάνουν εκλογές και να βρίσκονται κοντά στην εξουσία. Το γεγονός ότι πρόσωπα που βρίσκονται στο καρογιανικό στρατόπεδο βρίσκονται στο Προεδρικό και κοντά στην κυβέρνηση (Πάλμας, Φωτίου, Κενεβέζος, Λακκοτρύπης ενισχύουν τις προοπτικές και την προσέλκυση ψηφοφόρων. Και λέμε στην προσέλκυση ψηφοφόρων καθώς το ΔΗΚΟ ανέκαθεν είχε ως μέρος της ταυτότητάς του την προοπτική εξουσίας. Μία προοπτική που επί του παρόντος δεν διαφαίνεται επί προεδρίας Νικόλα Παπαδόπουλου, αλλά φαίνεται να υπάρχει μεταξύ Προεδρικού-ΔΗΠΑ.
Η αλλαγή ταυτότητας
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος ουδέποτε είδε θετικά την δηκοϊκή κουλτούρα που ήταν βασισμένη πάνω στην μακαριακή νουθεσία περί προσκόλλησης του ΔΗΚΟ διαχρονικά στην εξουσία. Ήθελε να ολοκληρώσει το όραμα του Τάσσου Παπαδόπουλου για δημιουργία ενός τρίτου πόλου που δεν θα βασίζεται στα δεκανίκια είτε του ΔΗΣΥ είτε του ΑΚΕΛ. Κάπως έτσι, μετά την σκληρή εσωκομματική κόντρα και την επικράτησή του, δεν φάνηκε όπως λέγεται από στελέχη του κόμματος, μεγαλόψυχος με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, ούτε φρόντισε να κρατήσει κάποιους κοντά, όπως έκανε άλλωστε ακόμα και ο Τάσσος Παπαδόπουλος όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΔΗΚΟ. Και η αλήθεια είναι πως αν και η καρογιανική τάση δεν ήταν διατεθειμένη να μείνει κοντά μετά τον εσωκομματικό πόλεμο του 14 και όσα εκτυλίχθηκαν υπήρξε επιπλέον δυσφορία και για τα στελέχη που βγήκαν μπροστά αλλά και για το ότι παραγκωνίστηκαν.
Ο τρίτος πόλος ξεθώριασε
Σε αυτό το πλάνο η παλιά τάξη πραγμάτων και στελεχών μπήκε σε δεύτερο πλάνο και βγήκαν μπροστά στελέχη που κινούνταν πιο κοντά στην τασσική σχολή σκέψης παρά την κυπριανική, επιδιώκοντας γέφυρες με τον ενδιάμεσο χώρο και γκρεμίζοντας αυτές με ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος θέλησε να καλύψει το «κενό» των Καρογιανικών με νέα στελέχη κυρίως από τη Συμμαχία Πολιτών πρώην ΔΡΑΣΙΣ ΚΕΣ, με γνωστότερο τον Παύλο Μυλωνά, την ΕΔΕΚ και την Αλληλεγγύη, που έστελναν το μήνυμα πως η όποια συνεργασία είτε με τον ΔΗΣΥ αλλά κυρίως με το ΑΚΕΛ δεν αποτελεί επιλογή και αλλάζοντας εν μέρει το ύφος και την εικόνα του κόμματος. Βεβαίως το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών κατέδειξε πως ο ενδιάμεσος χώρος δεν μπορεί να εκλέξει πρόεδρο. Είναι οι προσωπικές ατζέντες, είναι οι διαφωνίες σε σημαντικά και σε επιμέρους ζητήματα που προκαλούν επιπλέον σύγχυση αλλά και η απουσία μιας επαρκούς οργανωτικής δομής που μπορεί να οδηγήσει σε νίκη. Το αντιλήφθηκε ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο στενός του περίγυρος την πρώτη Κυριακή και από τότε άρχισε να υπάρχει αλλαγή πλεύσης. Η αλλαγή πλεύσης σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα εν λόγω κόμματα παρακολουθούσαν διαρροές στελεχών και ψήφων προς το ΔΗΚΟ διέρρηξαν τις καλές σχέσεις και ενίσχυσαν τον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Το έχει πει και ο Άγγελος Βότσης στην «Κ» πως κάθε άλλο από αγαστές είναι οι σχέσεις με ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών και Αλληλεγγύη, ενώ ο Γιώργος Περδίκης σε συνέντευξή του στη «Κ» δεν αποκρύβει πλέον την δυσαρέσκειά του για τη στήριξη Οικολόγων στην υποψηφιότητα Νικόλα Παπαδόπουλου.
Οι αποστάτες, οι απειλές και οι διαρροές...
Τώρα το κατά πόσο μπορεί ο Νικόλας Παπαδόπουλος να κερδίσει από το αφήγημα των αποστατών, είναι βεβαίως ανοικτό. Δεν βοηθά το γεγονός οτι η ιστορία του ΔΗΚΟ βρίθει από παραδείγματα "αποστατών" με τελευταίο αυτό του Παύλου Μυλωνά. Αίσθηση προκαλούν οι καταγγελίες του Άγγελου Βότση σε συνέντευξή του στην Κ, οτι όταν παρεβρέθηκε στη σύνθεση της επαρχιακής επιτροπής Λεμεσού ο Πανίκος Λεωνίδου του ζήτησε να φύγει διαφορετικά θα καλούσε την αστυνομία. Βεβαίως πέραν της παραγκώνισης το δικό του ρόλο έπαιξε και το γεγονός οτι κάποιοι είδαν με δυσφορία την υποψηφιότητα Χρύση Παντελίδη στη Λευκωσία. Κίνηση που δημιούργησε μουρμούρα εντός του κόμματος για το ποιοί και πόσο συχνά θα πρέπει να εμφανίζονται στην τηλεόραση.
Ούτε ο Αβέρωφ κερδίζει
Βοηθά όμως η πλήρης ρήξη με τον ΔΗΣΥ με αφορμή την αποχώρηση των πέντε; Στο ΔΗΚΟ θεωρούν πως η όποια διασύνδεση των εν λόγω στελεχών με ΔΗΣΥ και Προεδρικό, μπορεί να ελέγξει τις όποιες διαρροές στελεχών από το ΔΗΚΟ στη ΔΗΠΑ. Και η αλήθεια είναι πως θεωρούν πως ενορχηστρωτής της όλης κατάστασης είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου μαζί με τον Πρόεδρο, σε μία προσπάθεια να χαλάσουν το φλερτ ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ. Βλέπουν και την εμπλοκή παλαιότερου στελέχους της Αριστεράς. Η ρήξη αυτή με τον ΔΗΣΥ κλείνει μια και καλή την όποια σκέψη κάποιων ότι μπορεί ο Νικόλας Παπαδόπουλος να κάνει συνεργασία με τον Δημοκρατικό Συναγερμό, τόσο για την προεδρία της Βουλής όσο και για τη συνέχεια. Βεβαίως, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί μόνο πρόβλημα για τον Νικόλα Παπαδόπουλο αλλά και για τον Αβέρωφ Νεοφύτου. Ο Συναγερμικός Πρόεδρος ανέκαθεν φρόντιζε να κρατά καλές σχέσεις με τον ΔΗΚΟϊκό Πρόεδρο. Δεν είναι τυχαίο που πάντοτε πρόσεχε στο πώς θα απαντούσε στις τελευταίες μετωπικές επιθέσεις του Νικόλα Παπαδόπουλου. Ο Αβέρωφ Νεοφύτου όχι μόνο δεν έχει καθόλου καλή χημεία με τον Μάριο Καρογιάν και τον περίγυρο (στη μάχη Νικόλα –Καρογιάν με την αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση στήριξε τον πρώτο), αλλά έχει και σοβαρό πρόβλημα σε ένα ενδεχόμενο ενδυνάμωσης ΔΗΠΑ. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η καλή επικοινωνία ΔΗΠΑ-Προεδρικού τον αφήνει εκτός από τις όποιες διαβουλεύσεις ακόμα και για τις προεδρικές του 2023, αλλά και το γεγονός ότι ο Συναγερμός βλέπει να έχει διαρροές από την Δημοκρατική Παράταξη καθώς συγκεκριμένοι πολιτικοί αξιωματούχοι δουλεύουν σθεναρά στο παρασκήνιο για τη ΔΗΠΑ.
Όλο αυτό το σκηνικό βεβαίως, των κακών σχέσεων με τον ενδιάμεσο χώρο, της καμένες γέφυρες με τον ΔΗΣΥ, μειώνουν τις όποιες εναλλακτικές επιλογές του Νικόλα Παπαδόπουλου. Η μόνη επιλογή στην ουσία είναι η πλεύση με το ΑΚΕΛ. Το ερώτημα είναι κατά πόσο το νέο προφίλ του κόμματος (με τη συμμετοχή στελεχών της Συμμαχίας Πολιτών και του δεξιότερου ΔΗΚΟ) ευνοεί μία τέτοια συνεργασία, ή αν θα υπάρξει ένα déjà vu των αντιδράσεων που είχε ο Γιώργος Λιλλήκας, μόλις βγήκε στο προσκήνιο το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΑΚΕΛ το 2017. Ανοικτό είναι και το κατά πόσο ευνοεί το ΑΚΕΛ μία συνεργασία με το «δεξιότερο» ΔΗΚΟ, δεδομένου ότι ήδη υπάρχουν εσωκομματικές αντιδράσεις ή αν αυτό θα λειτουργήσει θετικά για το κόμμα της Αριστεράς, θέτοντας τους δικούς του όρους σε μία μελλοντική συνεργασία, κλείνοντας έτσι συνοπτικά και τις όποιες βλέψεις του -πιεσμένου πλέον- Νικόλα Παπαδόπουλου για τις προεδρικές του 2023.
