Δημήτρης Αθηνάκης
«Φεύγουμε από τον θάνατο αυτή τη στιγμή, σίγουρα. Στα νοσοκομεία χαμός, βγάζουν τους ασθενείς έξω (σ.σ.: για να χωρέσουν τα θύματα). Η εύρεση ψωμιού και καθαρού νερού είναι δύσκολη. Ολα τα καταστήματα είναι κλειστά».
Αυτά είναι τα πρώτα λόγια του 36χρονου Ιμπραΐμ Πολάτ, κατοίκου του χτυπημένου από τον άγριο Εγκέλαδο Γκαζιαντέπ, που μίλησε στην «Κ» από ένα ασφαλές προσώρας καταφύγιο που βρήκε σε διπλανό χωριό.
«Είμαστε τώρα στο χωριό (σ.σ.: στο Nizip, έξω από το Γκαζιαντέπ). Οπότε δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Τα περισσότερα χωριά ισοπεδώθηκαν στην πλευρά των Islahiye και Nurdağı (σ.σ.: δυτικά του Γκαζιαντέπ). Πεταχτήκαμε μες στη νύχτα από το κρεβάτι και κουνιόμασταν συνεχώς δεξιά και αριστερά, δεν τελείωνε. Δεν τελείωσε, βασικά, κουνιόμαστε συνέχεια. Τώρα έχω τα παιδιά κάτω από την αγκαλιά μου, παρακαλώντας τον Θεό να μην καταρρεύσει το κτίριο. Κλαίω ακόμα και τώρα που γράφω. Ενας άλλος μεγάλος σεισμός έγινε γύρω στο μεσημέρι. Πριν από μισή ώρα κατέρρευσε άλλο ένα κτίριο στο Antep. Βιώνουμε απίστευτα πράγματα», προσθέτει ο ίδιος.
«Σαν να έπεσε αεροπλάνο». «Σαν το πλοίο που το δέρνουν τα κύματα». «Σαν μετεωρίτης που χτύπησε τη γη». Αυτές είναι οι περιγραφές των ανθρώπων από το Γκαζιαντέπ που κατάφεραν να επιβιώσουν του φονικού σεισμού που ξύπνησε λίγο μετά τις 3 τα ξημερώματα την Τουρκία και αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες. Κι ακόμα περισσότερους σοκαρισμένους, απελπισμένους, φοβισμένους.
Ο Γιουσούφ Ερτουγκρούλ περιγράφει τη στιγμή του συμβάντος: «Ολοι ξυπνήσαμε από τον τεράστιο θόρυβο και είδαμε τα ντουλάπια να ανοιγοκλείνουν μόνα τους, όπως και οι πόρτες και τα παράθυρα. Πολλοί άνθρωποι έμειναν με το σοκ του γεγονότος και τη βιαιότητα του σεισμού, χωρίς να μπορούν να κάνουν τίποτα», μας μεταφέρει.
«Ορισμένοι πήδηξαν από τα παράθυρα από τα μπαλκόνια επειδή βρίσκονταν στον πρώτο όροφο, αλλά άλλοι δεν είχαν την ίδια τύχη και παγιδεύτηκαν κάτω από τα διαμερίσματα τα οποία είχαν περάσει μια ζωή δουλεύοντας προσπαθώντας να αγοράσουν», λέει ο Γιουσούφ Ερτουγκρούλ.
«Στις 3:15 το πρωί το έδαφος άρχισε να τρέμει. Εμοιαζε σαν να ήμασταν σε πλοίο, σαν να μας έδερναν τα κύματα. Ξύπνησα από ένα βουητό. Μετά τον δυνατό θόρυβο, δεν πέρασαν περισσότερα από 5 λεπτά και έγινε ο σεισμός. Αμέσως τρέξαμε όλοι έξω. Υπήρχαν πολλά κτίρια που κατέρρευσαν από τους μετασεισμούς», μας αφηγείται ο Ασίμ Γιασάρ, 74 ετών, συνταξιούχος οδηγός φορτηγού, που έχει ταξιδέψει πολλές φορές στην Ελλάδα. Μάλιστα, η κόρη του, λόγω της αγάπης της για τη χώρα μας, όχι μόνο έχει μάθει τη γλώσσα, αλλά έχει ονομαστεί «Ευαγγελία».
Το σπίτι του, όπως λέει, ένα διαμέρισμα σε πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης, δεν έχει ευτυχώς καταρρεύσει. Τώρα βρίσκεται με την αδελφή του σε ένα χωριό έξω από το Γκαζιαντέπ. Βρήκαν καταφύγιο στον χώρο εργασίας ενός συγγενούς τους.
Η Αϊσέ Κεσιτσίογλου, 21 ετών, φοιτήτρια γερμανικής γλώσσας και φιλολογίας, μιλώντας στην «Κ» περιγράφει όσα έζησε όταν τα Ρίχτερ έπληξαν βάναυσα την πόλη της, το Γκαζιαντέπ: «Νόμιζα ότι ένας μετεωρίτης χτύπησε το κτίριο ή ένα αεροπλάνο συνετρίβη. Ηταν τόσο βίαιο. Πολλά σπίτια κατέρρευσαν. Ακόμα και τώρα που σου στέλνω μηνύματα, συνεχίζουμε να ταρακουνιόμαστε».
Η αδελφή της Αϊσέ, μάλιστα, παγιδεύτηκε για πολλές ώρες στο μπαλκόνι του διαμερίσματός της, στο κέντρο της πόλης επίσης, επειδή κατέρρευσαν οι σκάλες της πολυκατοικίας, αλλά τελικά οι πυροσβέστες έσωσαν την ίδια, το παιδί και τον σύζυγό της.
Το ίδιο συνέβη με τους συγγενείς και τους φίλους όσων μίλησαν στην «Κ». Πολλοί εξ αυτών εγκλωβίστηκαν στα συντρίμμια, αλλά τώρα έχουν διασωθεί. Οι περισσότεροι βρίσκονται σε σπίτια φίλων και συγγενών, όπου αναζήτησαν καταφύγιο. Οπως μας μεταφέρουν, όμως, όλοι, όπου κι αν καταφύγουν νιώθουν ακόμη τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους· νιώθουν τον φόβο να πηγαινοέρχεται…
Οπως λέει ο Γιουσούφ, «οι δρόμοι μυρίζουν σεισμό… και οι μετασεισμοί που γίνονται προκαλούν στους ανθρώπους μεγαλύτερο φόβο κάθε φορά, δεν μπορούμε να μπούμε στα σπίτια και υπάρχει παγωνιά, σε συνδυασμό με βροχή ή χιόνι. Δεν υπάρχει αρκετή βοήθεια. Τώρα οι άνθρωποι θα πεθάνουν από το κρύο αν δεν πεθάνουν από τον σεισμό».
