Kathimerini.gr
Μέσα σε λίγες ώρες το περασμένο Σάββατο, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν προχώρησε σε δύο, μάλλον ανακόλουθες, κινήσεις: Αρχικά αποκήρυξε τον επικεφαλής των μισθοφόρων της Wagner, Γεβγκένι Πριγκόζιν, ως «προδότη» που πρέπει να συντριβεί, και εν συνεχεία τον αμνήστευσε επιτρέποντάς του να βρει καταφύγιο στη Λευκορωσία του «διαμεσολαβητή» Λουκασένκο.
Για τον Πούτιν, έναν ηγέτη που έχει επενδύσει παλαιόθεν στη σκληρή ισχύ χτίζοντας προφίλ άκαμπτου προστάτη της ρωσικής τάξης και ασφάλειας, η «ανταρσία» του άλλοτε εκλεκτού του, «σεφ του Κρεμλίνου», συνιστά προσβολή και, κατά κάποιους, ταπείνωση.
Τα πράγματα θα μπορούσαν, βέβαια, να είχαν εξελιχθεί κατά τρόπο χειρότερο για τον ίδιο τον Πούτιν. Οι μισθοφόροι του Πριγκόζιν θα μπορούσαν να είχαν αρχίσει να ανταλλάσσουν πυρά, στους δρόμους των ρωσικών πόλεων, με τον τακτικό στρατό των Σεργκέι Σοϊγκού και Βαλέρι Γκερασίμοφ αλλά και με τους άνδρες του Ραμζάν Καντίροφ. Θα ήταν βαθιά διχαστική ωστόσο, ειδικά για τους πολίτες στον ρωσικό νότο που θυμούνται τους δύο πολέμους της Τσετσενίας, μια εικόνα συγκρούσεων μεταξύ των Τσετσένων του Καντίροφ και των Ρώσων του Πριγκόζιν. Αυτό το ενδεχόμενο, τελικώς, αποφεύχθηκε.
Στη Ρωσία ωστόσο πλέον, έπειτα από την κρίση των τελευταίων 24ωρων, δεν υπάρχουν νικητές, όπως σημειώνει σε ανάλυσή της η Wall Street Journal.
«Ο Πριγκόζιν έκανε τον Πούτιν πιο επικίνδυνο από ποτέ», σχολιάζει, μέσα από τον ιστοχώρο του βρετανικού περιοδικού Spectator, ο Οουεν Μάθιουζ, συγγραφέας του βιβλίου «Overreach: The Inside Story of Putin’s War Against Ukraine».
Ο Πούτιν επικράτησε στην κόντρα του με τον Πριγκόζιν, εάν δεχθούμε βέβαια ότι όντως υπήρξε κόντρα και όχι κάποια άλλου τύπου σκοτεινή μεταξύ τους συνωμοσία. Το κόστος που θα έχει ωστόσο αυτή η επικράτηση για τον ίδιο Ρώσο πρόεδρο και το πολιτικό του μέλλον είναι κάτι που μένει να αξιολογηθεί με βάση τις από εδώ και πέρα εξελίξεις.
Οι Σεργκέι Σοϊγκού και Βαλέρι Γκερασίμοφ δεν έχουν αποδώσει μέχρι στιγμής τα προσδοκώμενα στο ουκρανικό μέτωπο. Ωστόσο, ο Πούτιν δεν μπορεί να τους αντικαταστήσει. Εάν το έκανε, θα ήταν σαν να υποκύπτει στους εκβιασμούς του Πριγκόζιν ο οποίος ήταν «στα μαχαίρια» με την ηγεσία του ρωσικού υπουργείου Αμυνας και των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων.
Από την άλλη πλευρά ωστόσο, εξαιρετικά ανησυχητική είναι για το Κρεμλίνο και η εικόνα των μισθοφόρων της Wagner, του ιδίου του Πριγκόζιν συμπεριλαμβανομένου, που αποχώρησαν από το Ροστόφ εν μέσω επευφημιών, με τον τοπικό πληθυσμό να τους σφίγγει το χέρι και να φωνάζει συνθήματα υπέρ τους.
«Ένοπλοι αντάρτες κατέλαβαν μια μεγάλη ρωσική πόλη και αντιμετωπίστηκαν αμέσως ως ήρωες πολέμου από τον τοπικό πληθυσμό», σημειώνει ο Οουεν Μάθιουζ στην ανάλυσή του, βλέποντας τα σύννεφα να πυκνώνουν πάνω από το Κρεμλίνο.
Πώς θα μπορούσε, όμως, να αντιδράσει ο Πούτιν; Βάσει ενστίκτου, ο Ρώσος πρόεδρος το πιο πιθανό είναι ότι θα επιχειρήσει να πατάξει τις όποιες αποκλίνουσες τάσεις στις τάξεις των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων αλλά και της ρωσικής κοινωνίας ευρύτερα. Ωστόσο, το πληγωμένο θηρίο καθίσταται περισσότερο επικίνδυνο, όπως λέγεται. Η ανταρσία του Πριγκόζιν δείχνει όμως στις ρωσικές ελίτ και κάτι άλλο: ότι η ασφάλεια της Ρωσίας εν καιρώ πολέμου είναι εξαιρετικά εύθραυστη και ότι βίαιες υπερεθνικιστικές δυνάμεις που δεν υπάγονται στον έλεγχο του Κρεμλίνου περιμένουν να επωφεληθούν από το χάος.
Με πληροφορίες από the Spectator, WSJ
