Kathimerini.com.cy
Γιώργος Σκαφιδάς
Από τον Απρίλιο του 2021 και έπειτα, οι Βούλγαροι επιστρέφουν στις κάλπες κάθε… επτά μήνες, κατά μέσο όρο.
Οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις μέσα σε μόλις τρία χρόνια (ή έξι εκ των οποίων οι δύο διπλές): τόσες θα έχουν διεξαχθεί στη γειτονική μας Βουλγαρία έως τον Ιούνιο που έρχεται.
Για την ιστορία, το χρονοδιάγραμμα είχε/έχει ως εξής:
Απρίλιος 2021 (βουλευτικές)
Ιούλιος 2021 (βουλευτικές)
Νοέμβριος 2021 (βουλευτικές – προεδρικές)
Οκτώβριος 2022 (βουλευτικές)
Απρίλιος 2023 (βουλευτικές)
Ιούνιος 2024 (βουλευτικές – ευρωεκλογές)
«Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», λένε. Η Βουλγαρία δείχνει, ωστόσο, να έχει τα τελευταία χρόνια εγκλωβιστεί σε έναν (αδιέξοδο;) κύκλο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων που με τη σειρά τους οδηγούν κάθε φορά σε νέες πρόωρες κάλπες.
Ο μόνος που έχει καταφέρει να μείνει στη θέση του είναι ο πρόεδρος Ρούμεν Ράντεφ, ο οποίος έχει όμως περάσει τα τελευταία χρόνια… μοιράζοντας εντολές σχηματισμού κυβέρνησης.
«Η Βουλγαρία είναι το φτωχότερο από τα 27 μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παλεύει με φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς. Περιήλθε σε πολιτική αστάθεια μετά τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της διαφθοράς το 2020», έγραφε σε ανάλυσή του το πρακτορείο Reuters στα τέλη Μαρτίου.
Για τους FT από την άλλη πλευρά, η Βουλγαρία είναι μια χώρα που «υποφέρει από επίμονο πληθωρισμό, δυσκολίες στην αποσύνδεση του ενεργειακού της δικτύου από τη Ρωσία και οπισθοδρομήσεις στην καταπολέμηση της διαφθοράς και του οργανωμένου εγκλήματος».
Ο Νικολάι Ντένκοφ. (Wolfgang Rattay/Pool via AP)
Πώς φθάσαμε ως εδώ;
Τον περασμένο Μάιο (2023), δύο κόμματα ή μάλλον δύο ομάδες κομμάτων: το κεντροδεξιό/συντηρητικό Gerb από τη μία πλευρά (η παράταξη δηλαδή του πρώην πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ) και τα κεντρώα/φιλελεύθερα PP και DB από την άλλη, συμφώνησαν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, μια κυβέρνηση η ηγεσία/πρωθυπουργία της οποίας θα άλλαζε κάθε εννέα μήνες. Σύμφωνα με εκείνη τη συμφωνία, ο (πρώην υπουργός Παιδείας) Νικολάι Ντένκοφ της παράταξης PP θα γινόταν πρωθυπουργός για ένα διάστημα εννέα μηνών, έχοντας στο πλευρό του ως αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Εξωτερικών την (πρώην Ευρωπαία επίτροπο) Μαρίγια Γκαμπριέλ του Gerb, η οποία θα αναλάμβανε την πρωθυπουργία μετά το πέρας αυτών των εννέα μηνών. Οταν ήρθε, ωστόσο, η ώρα να γίνει αυτή η πρώτη αλλαγή σκυτάλης στην πρωθυπουργία, η κυβέρνηση κατέρρευσε.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μάλλον σύντομης κυβερνητικής τους συνύπαρξης, Gerb και PP πρόλαβαν να συγκρουστούν, μεταξύ άλλων, για τους διορισμούς υψηλά ιστάμενων γραφειοκρατών και τις (απαιτούμενες στο πλαίσιο της περαιτέρω ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης) μεταρρυθμίσεις του δικαστικού συστήματος, των μυστικών υπηρεσιών, των θεσμών κατά της διαφθοράς κ.ά.
