ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΖΕΡΟΦΣΚΙ / THE NEW YORK TIMES
Τον τελευταίο καιρό, οι οπαδοί της Μαρίν Λεπέν, της ακροδεξιάς υποψήφιας στις σημερινές προεδρικές εκλογές, «φυλλορροούν» προς τον ομοϊδεάτη και μεγάλο αντίπαλό της Ερίκ Ζεμούρ. Η μεγάλη προδοσία, ωστόσο, ήλθε εκ των έσω, από την ίδια την ανιψιά της, Μαριόν Μαρεσάλ, η οποία πλέον συντάσσεται και υποστηρίζει τον Ζεμούρ. Η συστράτευσή τους και η υποδαύλιση του λαϊκού αισθήματος κατά των μεταναστών «γέννησε» μια ρεβανσιστική πολιτική, η οποία έχει απήχηση στους ψηφοφόρους και υποδεικνύει τη μεταστροφή της γαλλικής Ακροδεξιάς. Σήμερα, αυτό το άκρο του πολιτικού φάσματος απολαμβάνει τη μεγαλύτερη «πολιτισμική» επικράτηση των τελευταίων 75 ετών. Το μέλλον του το καθορίζει ο Ζεμούρ και οι οπαδοί του και όχι η Μαρίν Λεπέν. Ακόμα και έτσι, βέβαια, ουδείς πείθεται ότι ο Ζεμούρ θα αποστερήσει από τον Εμανουέλ Μακρόν την επανεκλογή στον προεδρικό θώκο.
Η Μαρεσάλ, με τη σειρά της, απέκτησε φήμη όχι μόνο ως εκφραστής της ακροδεξιάς πολιτικής, αλλά και ως ευσεβής ρωμαιοκαθολική. Με ζέση, άλλωστε, υιοθέτησε την ατζέντα των συντηρητικών καθολικών, όπως η αντίθεση στο δικαίωμα γάμου των ομοφυλοφίλων. Οπως και ο Ζεμούρ δεν χάνει ευκαιρία να καταγγείλει τον φιλελευθερισμό των ΜΜΕ και της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Σήμερα, η ακροδεξιά στη χώρα απολαμβάνει τη μεγαλύτερη «πολιτισμική» επικράτηση των τελευταίων 75 ετών.
Σε αυτό το πλαίσιο, δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι απήχηση σε όλους τους συντηρητικούς ψηφοφόρους της αστικής, μεσοαστικής και εργατικής τάξης έχουν οι αναφορές στο μεταναστευτικό και κυρίως η εναντίωση στους μετανάστες. Αυτό ακριβώς έκανε ο Ζεμούρ. Πρόκειται, άλλωστε, για έναν ιδεολόγο που οικοδόμησε τη σταδιοδρομία του πάνω στο εμμονικό αντιμεταναστευτικό του μένος. Αυτό είναι κοινό του σημείο με τη Μαρεσάλ, η οποία επανειλημμένως έχει εκφράσει την ανησυχία της ότι «οι Γάλλοι, στο εγγύς μέλλον, θα αποτελούν μειονότητα στη χώρα των προγόνων τους».
Παρότι είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε ο Ζεμούρ ούτε κανένας άλλος υποψήφιος της Ακροδεξιάς θα κερδίσει τις εκλογές, η υποψηφιότητά του στοχεύει αλλού: στη δημιουργία γερών θεμελίων ενός μελλοντικού κινήματος. Η Ρωσία του Πούτιν θα μπορούσε να θεωρηθεί το πρότυπο για τη Γαλλία που ο Ζεμούρ και η Μαρεσάλ οραματίζονται: ένα δηλαδή συντηρητικό, ένθερμα χριστιανικό κράτος, το οποίο θα καθοδηγείται από έναν ισχυρό ηγέτη, με στενή σχέση με την Εκκλησία. Αυτός θα επιβάλλει τις παραδοσιακές αξίες και θα αντικρούει κάθε είδους προοδευτισμό που θα βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ενα ακόμα πρότυπο της «Γαλλίας του μέλλοντος» είναι για τη Μαρεσάλ και τον Ζεμούρ ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν, οι εκκλήσεις του στην Ε.Ε. για διάσωση της ευρωπαϊκής «χριστιανικής κληρονομιάς» και η αντίθεσή του στην υπεροχή του ευρωπαϊκού δίκαιου, έναντι του εθνικού, σε θέματα ασύλου και μετανάστευσης.
