Του Απόστολου Κουρουπάκη
Παρουσιάζεται στο 23ο Πολιτιστικό Φεστιβάλ του Πανεπιστήμιου Κύπρου το έργο «Μανώλη...!» του Γιώργου Νεοφύτου με τη Μήδεια Χάννα στον μοναδικό ρόλο. Το έργο «Μανώλη…!» έχει παρουσιαστεί σε 15 συνολικά παραγωγές στο θέατρο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, καθώς και σε δύο παραγωγές με τη μορφή όπερας δωματίου. Στην παράσταση ακούγονται ορχηστρικά τμήματα από το παραδοσιακό νανούρισμα «Ύπνε, που παίρνεις τα παιδιά» από τον δίσκο «Νανουρίσματα» του Νίκου Κηπουργού. Για την παράσταση μίλησε στην «Κ» η Μήδεια Χάννα, λέγοντας ότι η Μαρία εκπροσωπεί όλες τις γυναίκες του κόσμου. «Το μεγαλείο της μάνας είναι ότι θέλει να μαρτυρήσει στο δικαστήριο για τον φόνο του γιου της. Ακριβώς για να μην ξανασυμβεί, για να μην ξαναρθούν. Η αδικία για τον φόνο του γιου της να αποκαλυφθεί ούτως ώστε να μην ξανασυμβεί».
– Ποια είναι τελικά αυτή η γυναίκα, η Μαρία;
– Η Μαρία κατά τη γνώμη μου εκπροσωπεί όλες τις γυναίκες του κόσμου. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο πόνος της μάνας που σκοτώνουν το παιδί της ή τα παιδιά της, σε οποιονδήποτε πόλεμο. Αυτή είναι η Μαρία.
– Υπάρχει το αντικειμενικό της δολοφονίας, άραγε γίνεται να υπάρχει απόδοση δικαιοσύνης που να ικανοποιεί τη Μαρία, την κάθε Μαρία, την κάθε μάνα;
– Όχι, δεν υπάρχει δικαιοσύνη που να ικανοποιεί τη μάνα. Η μάνα κατά τη γνώμη μου περνά το μεγαλύτερο μαρτύριο, με τον χαμό του παιδιού της, και αυτό τον καημό θα τον κουβαλά σε όλη της τη ζωή, και θα τον πάρει μαζί της φεύγοντας. Το μεγαλείο της μάνας είναι ότι θέλει να μαρτυρήσει στο δικαστήριο για τον φόνο του γιου της. Ακριβώς για να μην ξανασυμβεί, για να μην ξαναρθούν. Η αδικία για τον φόνο του γιου της να αποκαλυφθεί ούτως ώστε να μην ξανασυμβεί.
– Πόσο κυπριακό είναι αυτό το έργο; Βλέποντας την παράσταση σκέφτηκα τις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους σε άλλους πολέμους, σε άλλες χώρες… αλλά και μανάδες όπως τη Μάγδα Φύσσα…
– Ακριβώς, όπως το σκέφτηκες είναι. Το ίδιο νιώθω και εγώ. Ας μην ξεχνάμε πως ο φασισμός δεν έχει χρώμα. Τα ίδια εγκλήματα έκανε ο Στάλιν και ο Χίτλερ, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Άρα μπορεί το έργο του Γιώργου Νεοφύτου να γράφτηκε για το πραξικόπημα, όμως αυτά συμβαίνουν παντού.
– Αλήθεια, σε σας ποια μάνα έρχεται στο μυαλό;
– Της Χαρίτας Μάντολες.
– Μπορούν νομίζετε να μπουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση;
– Όσο ο κόσμος αναζητά την αλήθεια έξω από την πραγματική της υπόσταση, όχι!
– Ο γάτος τι ρόλο παίζει στην ψυχοσύνθεση της Μαρίας;
– Καταλυτικό. Ο γάτος είναι ο γιος της, ο άντρας της, το μόνο πλάσμα που της έχει απομένει και που έχει αληθινή σχέση μαζί του. Του διηγείται καθημερινά ολόκληρη την ζωή της. Και γι’ αυτό αντέχει. Του μιλά για να έχει την αίσθηση ότι ακόμα μπορώ και μιλώ. Μπορώ και υπάρχω!
– Γιατί νομίζετε ότι το έργο αυτό έχει διανύσει αυτή την επιτυχημένη διαδρομή;
– Το θέατρο είναι πολιτική πράξη και ως τέτοιο, νομίζω αντιμετωπίζεται. Εκτός αυτού είναι ένα υπέροχα γραμμένο κείμενο, που πάντα για τον ηθοποιό είναι πρόκληση. Βασικά ζυμώνεσαι με το έργο αυτό.
– Τι σας γοήτευσε στο κείμενο του Γιώργου Νεοφύτου ώστε να θελήσετε να το παίξετε;
– Ήθελα να αναμετρηθώ με τον ρόλο της Μαρίας. Να προχωρήσω στην καριέρα μου, να ζυμωθώ, με όλο αυτό όπως σας είπα και να προχωρήσω ένα σκαλοπάτι πιο πέρα στην τέχνη μου.
– Πιστεύετε ότι ως κοινωνία λειτουργούμε σωστά, κάνουμε αρκετά για να αποτρέπουμε φαινόμενα όπως ο φασισμός, η αδικία, ο φονταμενταλισμός κ.λπ.;
– Η κοινωνία γενικότερα είναι μια παλαίστρα. Εκεί παλεύεις καθημερινά. Η κοινωνία είμαστε εμείς. Από εμάς εξαρτάται. Άλλοτε τα καταφέρνουμε, άλλοτε όχι. Μόνο όταν πάψουμε, πιστεύω, να κοιτάζουμε μόνο τον εαυτό μας, θα προχωρήσουμε. Όταν το εγώ γίνει εσύ, και τα δύο αυτά γίνουν ένα... Ε, τότε κάτι μπορεί να γίνει.
