«Επί εικοσιοκτώ τώρα έτη βασανίζεται η τάλαινα γυνή χωρίς να δυνηθή να κοιμίση τον έλεγχον της συνειδήσεώς της, ούτε εν ταις δυστυχίαις ούτε εν ταις ευτυχίαις της!» γράφει ο Γεώργιος Βιζυηνός στο πρώτο του δήγματα «Το Αμάρτημα της Μητρός μου». Η ΕΘΑΛ ανεβάζει από τις 19 Νοεμβρίου το εμβληματικό έργο του Θρακιώτη λογοτέχνη, σε σκηνοθεσία και διασκευή Μαρίνας Βρόντη. Ο Βιζυηνός έγραψε το εν λόγω διήγημα το 1882, μετά από παρότρυνση του Δημήτριου Βικέλα. Το «Αμάρτημα της μητρός» μου είναι το πρώτο διήγημα του Βιζυηνού, ο οποίος ώς τότε έγραφε μόνο ποιήματα (χαρακτηριστικό το ποίημά του «Το πτωχόν της Κύπρου», που γράφτηκε κατά τη διαμονή του στην Κύπρο, την περίοδο 1867-68 – 1872, ως προστατευόμενος του αρχιεπισκόπου Σωφρονίου Β΄), και δημοσιεύθηκε εκείνο το έτος αρχικά στα γαλλικά στη «Nouvelle Revue» και μέσα στην ίδια χρονιά στο περιοδικό «Εστία». Η «Κ» ζήτησε από τη σκηνοθέτρια Μαρίνα Βρόντη να γράψει ένα σύντομο σημείωμα για τον λόγο που επέλεξε το συγκεκριμένο έργο, έχοντας πριν από δύο χρόνια ανεβάσει ένα ακόμη εμβληματικό κείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας, τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, πάλι είχε ως πρωταγωνίστρια μία γυναίκα, η οποία όμως εκούσια «απάλλασσε» τα κορίτσια από το ζοφερό τους μέλλον, σε αντίθεση με την ηρωίδα του Βιζυηνού, η οποία από ατύχημα σκότωσε το παιδί της, μη μπορώντας ποτέ να συγχωρέσει ποτέ τον εαυτό της… ακόμα και όταν ο πατριάρχης τη συγχώρησε: «ο Πατριάρχης είναι σοφός και άγιος άνθρωπος. Γνωρίζει όλαις ταις βουλαίς και τα θελήματα του Θεού, και συγχωρνά ταις αμαρτίαις όλου του κόσμου. Μα, τι να σε πω! Είναι καλόγερος. Δεν έκαμε παιδιά, για να μπορή να γνωρίση, τι πράγμα είναι το να σκοτώση κανείς το ίδιο το παιδί του!». Επί σκηνής βρίσκονται πέντε ηθοποιοί, οι Γιώργος Ευαγόρου, Νεκτάριος Θεοδώρου, Θανάσης Ιωάννου, Κωνσταντίνα Ξενοφώντος, Παναγιώτα Παπαγεωργίου και ο μουσικός Γιώργος Καλογήρου. (Του Απόστολου Κουρουπάκη)
Της ΜΑΡΙΝΑΣ ΒΡΟΝΤΗ
Πριν από δύο χρόνια δημιούργησα για τη σκηνή της ΕΘΑΛ τη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη και τώρα, δύο χρόνια μετά, «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» του που είναι δύο από τα τρία έργα που θέλω να κάνω με βασικό άξονα το τραύμα και τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Είναι δηλαδή το δεύτερο μέρος μιας θεατρικής αφήγησης που ξεκίνησα να μελετώ πρώτα μέσα μου και μετά στο σανίδι. Γενικά, με αφορά το τραύμα και πώς αυτό καθορίζει τις μετά δράσεις μας. Υπάρχει το προσωπικό τραύμα και το συλλογικό. Αυτό δηλαδή που κουβαλάμε, πιθανότατα από την παιδική μας ηλικία, και το οποίο τραυμάτισε τον Γιωργή, αυτό που τραυμάτισε τη Δεσποινιώ τη Μιχαλιέσα, όταν πλάκωσε το παιδί της στον ύπνο της και αυτό που η κοινωνία κουβαλά σαν πολυβόλο και σε τραυματίζει κάθε μέρα. Για να κατανοήσεις –λένε– τι άνθρωπος κατέληξες να γίνεις, είναι καλό να κοιτάξεις πίσω σου και να δεις τι σε έκανε να μιλάς, να δρας και να σκέφτεσαι με αυτό τον τρόπο. Αυτά τα έργα, αναφέρομαι στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη και στο «Αμάρτημα της Μητρός μου» του Βιζυηνού, αν και είναι γραμμένα από άντρες, ασχολούνται με δύο γυναικείες ιστορίες και εγώ επιθυμώ να δώσω τη δική μου ανάγνωση στα έργα τους. Εξηγώ γιατί κατέληξε αυτή η γυναίκα να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο.
Αφορούν το σήμερα
Πιστεύω πως τα έργα αυτά αφορούν πολύ το σήμερα, καθώς η γυναίκα ακόμα προσπαθεί να σταθεί σε μία ανδροκρατούμενη κοινωνία η οποία της επιτρέπει να παίρνει διοικητικές θέσεις, αποφάσεις, αρκεί και μόνο να δρα σαν άντρας. Περιμένω να έρθει η μέρα όπου καμία γυναίκα να μη χρειάζεται να της «επιτρέπει» κανείς οτιδήποτε και να μπορεί να ηγηθεί ενός συνόλου ή μιας ιδέας ούσα γυναίκα με γυναικεία ψυχολογία και όχι γιατί μοιάζει πολύ στο αντρικό πρότυπο. Όπως βλέπουμε στο έργο του Βιζυηνού, ο άντρας της την ώρα που εκείνη πάει να θρηνήσει το παιδί που έχασε της λέει «Τι φωνάζεις, ρε βόδι; Θες να μάθει ο κόσμος πως πλάκωσες το παιδί σου;» Και ξαφνικά το τραύμα δεν δημιουργήθηκε απλώς, αλλά υπάρχει και αυτός που κάθε μέρα θα σου γυρνάει το μαχαίρι να σου θυμίζει τι έκανες. «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» είναι άλλο ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια τη δική μου και αυτής που η κοινωνία θέλει μονίμως να κρύβει.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία/Διασκευή: Μαρίνα Βρόντη, δραματουργία: Κωνσταντίνος Μελίδης, σκηνικά/κοστούμια: Γιώργος Γιάννου, μουσική σύνθεση/σχεδιασμός ηχητικού τοπίου: Γιώργος Καλογήρου, κίνηση/χορογραφίες: Χλόη Μελίδου, σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Πετεινάρης, βοηθός σκηνοθέτη: Γιάννα Γεωργιάδου
Παραστάσεις
Πρεμιέρα: 19 Νοεμβρίου, Θέατρο ΕΘΑΛ, ώρα 8:30 μ.μ.
Λεμεσός - Θέατρο ΕΘΑΛ:
22, 23, 26, 29 και 30 Νοεμβρίου και 7, 10 και 14 Δεκεμβρίου, ώρα 8:30 μ.μ. και 24 Νοεμβρίου και 1, 8 και 15 Δεκεμβρίου, ώρα 6:30 μ.μ.
Λευκωσία – Σατιρικό Θέατρο: 3, 4, 5 και 6 Δεκεμβρίου, ώρα 8:30 μ.μ.
Πληροφορίες: 25877827
