Του Απόστολου Κουρουπάκη
Με πολύ ενδιαφέρον παρακολούθησα το πρώτο καλλιτεχνικό εγχείρημα της νεοσύστατης AUDERE PRODUCTIONS, που παρουσίασε το έργο «Σκακιστική Νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Άντρης Ηρακλέους και της Σοφίας Μαυρομιχάλη, στο Flea Theatre. Επί σκηνής βρέθηκε ο ηθοποιός Αντρέας Κουτσόφτας.
Δεν θα υπεισέλθω στη φιλοσοφική και όχι μόνο διάσταση του κειμένου του Τσβάιχ και στην ανατρεπτική του ιστορία, η οποία ακροβατεί μεταξύ λογικής και παραλόγου, με τον κεντρικό ήρωα να μετεωρίζεται ανάμεσα σε δύο κόσμους, ίσως και περισσότερους, εγκλωβισμένος σε ένα ταμπλό σκακιού και σε μια παγκόσμια κατάσταση που αλλάζει τόσο γρήγορα, όσο και οι σκακιστικές συνάψεις του νου του.
Δεν γνωρίζω τις δύο σκηνοθέτριες (Άντρη Ηρακλέους και Σοφία Μαυρομιχάλη), δεν έχω δει άλλη δουλειά τους, δεν ξέρω τον τρόπο δουλειάς τους και πώς εργάστηκαν πάνω στη νουβέλα του Τσβάιχ, αυτό που είδα πάντως διασκέδασε οποιαδήποτε ανασφάλεια είχα πριν να δω την παράσταση. Οι δύο σκηνοθέτριες κατάφεραν στη σχεδόν μία ώρα να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Δεν φόρτωσαν την παράστασή τους με περιττά σκηνοθετικά ευρήματα, ενσωμάτωσαν θεατρικές πρακτικές, όπως χρήση μικρο-αντικειμένων με φειδώ, έσπασαν τον τέταρτο τοίχο τόσο όσο έπρεπε, άφησαν τον ηχογραφημένο λόγο του ήρωα να ακούγεται ως πίσω σκέψη του ήρωα, ενόσω εκείνος στροβιλιζόταν στις αλγοριθμικές του σκέψεις, χωρίς να φαίνεται αυτή η επιλογή ως εύκολη λύση, αλλά απολύτως λογική. Κατάφεραν θεωρώ να εμβυθίσουν το κοινό στο μυαλό ενός ανθρώπου που έχει ήδη βυθιστεί στον δικό του κόσμο.
Εξαιρετικός ο Αντρέας Κουτσόφτας, ο οποίος έδειξε με καθαρότητα τον ήρωα ή τους ήρωες που έπρεπε να ενσαρκώσει επί σκηνής. Επέδειξε μια πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική ωριμότητα, έχοντας να διαχειριστεί ένα δύσκολο και απαιτητικό κείμενο. Κατάφερε ο Κουτσόφτας να ακούσουμε το κείμενο, να δούμε την πάλη του, να κρυφοκοιτάξουμε στο μυαλό του και όλα αυτά χωρίς φλυαρίες υποκριτικές. Δεν γνωρίζω αν αυτή είναι η πρώτη φορά που ο ηθοποιός συνεργάζεται με τις Ηρακλέους και Μαυρομιχάλη, αυτό που κατάλαβα πάντως είναι ότι βρήκαν τον κώδικα επικοινωνίας που χρειαζόταν ώστε το εγχείρημά τους να βρει τον δρόμο του και να φτάσει στο κοινό.
Στην όλη προσπάθεια του ηθοποιού συνέβαλαν τα μέγιστα και η πολύ μελετημένη κίνηση που δίδαξε ο Παναγιώτης Τοφή, η οποία με τρόπο χειρουργικό μετέφερε τις εγκεφαλικές συνάψεις στο σώμα του Κουτσόφτα. Εξαιρετική δουλειά έγινε και από τον Κωνσταντίνο Λεμέσιο, στη μουσική σύνθεση, καθώς και στον φωτισμό, από τον Παναγιώτη Μανούση. Να σημειώσουμε πως τη σκηνογραφία – ενδυματολογία υπέγραφε η Σοφία Μαυρομιχάλη, με επιλογές που εξυπηρετούσαν την ιδέα της παράστασης.
Διαβάζοντας εκ των υστέρων το δελτίο Τύπου τής παράστασης δεν έχω παρά να συμφωνήσω με τη φράση: «[…] η παράσταση μεταμορφώνει το έργο με τους πολλαπλούς χαρακτήρες σε έναν ανατρεπτικό μονόλογο, γεμάτο φρεσκάδα, βαθιά νοήματα και, φυσικά, αμέτρητες παρτίδες σκακιού».
Η θεατρική εταιρεία AUDERE PRODUCTIONS μπήκε στα θεατρικά πράγματα με το δεξί και ελπίζω να καταφέρει να παραμείνει φρέσκια και με σωφροσύνη να δοκιμάζει πράγματα, ανανεώνοντας το θεατρικό τοπίο της χώρας, με συνεργασίες και προτάσεις, που έχουν κάτι να πουν στο κοινό.
