Της Μαρίνας Οικονομίδου
«Δεν αποτελούσε προεκλογική ρητορική η θέση πως σε μια τελευταία θητεία κανένας δεν θα είναι αντίπαλος, γιατί είμαι βέβαιος πως και εσείς υιοθετείτε τη θέση πως αντίπαλος όλων είναι τα προβλήματα που ο λαός και η πατρίδα μας αντιμετωπίζει» ανέφερε ο Νίκος Αναστασιάδης κατά την τελετή διαβεβαίωσής του στη βουλή. Και αυτό ακριβώς ήταν το προεκλογικό αφήγημα του Νίκου Αναστασιάδη.
Ποιος όμως θα μπορούσε να είναι αντίπαλος του Νίκου Αναστασιάδη και για ποιο λόγο αρέσκεται στο να το επαναλαμβάνει; Θα πρέπει να είμαστε δίκαιοι και να παραδεχτούμε πως ναι μεν είχε δεχτεί σφοδρή κριτική κατά τη διάρκεια της θητείας του, ωστόσο η αντιπολίτευση που είχε δεν ήταν ισοπεδωτική.
Χαρακτηριστικό ότι στην περίοδο του μνημονίου, το Κέντρο και δη το ΔΗΚΟ, είχε στηρίξει σε πολλά σημεία την κυβέρνηση. Ενώ ο Νικόλας Παπαδόπουλος έκτιζε το προεδρικό του προφίλ, δεν παρέλειψε από το να στηρίξει κρίσιμα μνημονιακά νομοσχέδια. Νομοσχέδια που βοήθησαν στο να σταθεροποιηθεί η οικονομία και να βγει η Κύπρος νωρίτερα από το μνημόνιο.
Με τον ίδιο τρόπο και το ΑΚΕΛ. Ήταν σίγουρα δύσκολο για την αξιωματική αντιπολίτευση, με το ιδεολογικό χάσμα που την διακρίνει με την παράταξη της Δεξιάς να σταθεί δίπλα στον Νίκο Αναστασιάδη. Και όμως, παρά το όποιο πολιτικό κόστος που είχε το κόμμα στη δύσκολη περίοδο που διήγε, η ηγεσία στήριξε τον Νίκο Αναστασιάδη στις διαπραγματεύσεις,
Εξαιτίας και της στάσης του ΑΚΕΛ άλλωστε, ο Πρόεδρος μπορούσε προεκλογικά να υπερηφανεύεται, πως κανένας άλλος πρόεδρος δεν έφτασε τόσο κοντά στη λύση. Εξαιτίας του ΔΗΚΟ και άλλων δυνάμεων του Κέντρου, ο Νίκος Αναστασιάδης και το κυβερνών κόμμα μπορούσαν να υπερηφανεύονται προεκλογικά, ότι κατάφεραν να βγουν από το μνημόνιο γρηγορότερα από ότι πολλοί προέβλεπαν και ότι η Κύπρος απέφυγε ένα δεύτερο ή τρίτο μνημόνιο κάτι που πολλοί προεξοφλούσαν. Και κάπως έτσι διεκδίκησαν και πέτυχαν μία δεύτερη και τελευταία θητεία.
Σε αυτή τη δεύτερη και τελευταία θητεία συνεπώς, ο Νίκος Αναστασιάδης θα πρέπει να αφήσει πίσω του την αντιπολίτευση. Πλέον δεν θα έχει δικαιολογία την «καμένη γη» που ανέλαβε από τη διακυβέρνηση Χριστόφια. Ούτε την κριτική του Ενδιάμεσου στο να μη λύσει το κυπριακό. Ο κόσμος του έδωσε μία δεύτερη θητεία. Και μάλιστα κατάφερε να εκλεγεί χωρίς καμία συνεργασία που να δικαιολογεί τις όποιες συνδιαλλαγές αλλά και πισωγυρίσματα στην πολιτική που θέλει να χαράξει.
Είναι αποκλειστικά δικό του στοίχημα αν θα υλοποιήσει τις φιλόδοξες προεκλογικές του δεσμεύσεις και όχι ζήτημα της αντιπολίτευσης. Ο ίδιος θα πρέπει να επικεντρωθεί στον εκσυγχρονισμό του κράτους όπως άλλωστε έχει δεσμευθεί, στη μεταρρύθμιση της δημόσιας υπηρεσίας, στην υλοποίηση του ΓεΣΥ, στην αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος. Στην πάταξη της διαφθοράς. Και πρωτίστως, στην προσήλωσή του για επίλυση του κυπριακού. Πλέον δεν υπάρχουν ούτε δικαιολογίες ούτε και υπεκφυγές.
Ο ίδιος έχει ανεβάσει ψηλά τον πήχη. Και αν την προηγούμενη θητεία, είχαν παραβλεφθεί πολλά λόγω της έκτακτης περιόδου που περνούσε η Κύπρος, αυτή τη φορά η κοινωνία θα είναι ιδιαίτερα επικριτική μαζί του. Άλλωστε ο ίδιος έχει παραδεχτεί με την εκλογή του, πως μας αξίζουν τα καλύτερα αυτή τη δεύτερη και τελευταία θητεία του. Από τον ίδιο εξαρτάται συνεπώς αν θα τα καταφέρει.
