ΚΥΠΕ
Η απώλεια του Νίκου Χαραλάμπους αφήνει ένα κενό στον κόσμο του θεάτρου και της τέχνης αναφέρει σε ανακοίνωση το Υφυπουργείο Πολιτισμού, που σημειώνε ότι είναι με βαθιά θλίψη και συγκίνηση που ενημερώθηκε για τον θάνατο του σπουδαίου ηθοποιού και σκηνοθέτη.
Ο Νίκος Χαραλάμπους, αναφέρει, είχε μια διακεκριμένη καριέρα που εκτείνεται και εκτός συνόρων, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι στον χώρο του θεάτρου και της τέχνης.
Το Υφυπουργείο Πολιτισμού, εκ μέρους της Κυβέρνησης, εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του.
Αναφέρει ότι η κηδεία του εκλιπόντος θα τελεστεί δημόσια δαπάνη, "εκφράζοντας έτσι τη βαθιά εκτίμηση και το σεβασμό της πολιτείας προς το έργο και τη μνήμη του Νίκου Χαραλάμπους, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ανεκτίμητη συμβολή του στον πολιτισμό και στην τέχνη".
Η ζωή και η καριέρα του
Το Υφυπουργείο αναφέρει ότι από την αρχή της καριέρας του στην Ελλάδα και τη συνεργασία του με τον Καρόλο Κουν, μέχρι τις παραγωγές του στη Γερμανία, την εκπαίδευση νέων ταλέντων στη Ρώμη, το Λονδίνο, το Λος Άντζελες, και φυσικά, την επιστροφή του στην Κύπρο, όπου συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη της θεατρικής τέχνης, "η προσφορά του Χαραλάμπους στον πολιτισμό είναι πλούσια και πολυδιάστατη".
Το 1969, κατά την επιστροφή του στην Κύπρο, ο εκλιπών εντάχθηκε στο Θέατρο ΡΙΚ όπου και διέπρεψε, παρουσιάζοντας εκλεκτά έργα του διεθνούς κλασσικού ρεπερτορίου.
Η συμβολή του στη μετάφραση αυτών των έργων από τη σκηνή στην οθόνη της τηλεόρασης, αποτέλεσε πρωτοποριακό βήμα που ενίσχυσε τη θεατρική ανάπτυξη στην Κύπρο, γεγονός που επισφράγισε την επιτυχία του και στην Ελλάδα.
Η δραστηριοποίησή του στον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου (ΘΟΚ) από το 1971 έως το 1974 και η σκηνοθεσία του «Κύκλωπα» του Ευριπίδη, έδειξαν την πολυμορφία και τη δημιουργική του ικανότητα, ενισχύοντας τη θεατρική σκηνή της Κύπρου με τολμηρές και καινοτόμες παραγωγές.
Η καλλιτεχνική του διαδρομή μετά την τραγωδία του 1974 συνεχίστηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο. Διακρίθηκε για την εμβληματική του παράσταση "Ικέτιδες" του Ευριπίδη το 1978, η πρώτη τραγωδία που ανέβηκε στον ΘΟΚ μετά τα γεγονότα του 1974.
Η μεγάλη επιτυχία της παράστασης και η ταύτισή της με τα γεγονότα του 1974 της άνοιξαν τον δρόμο για την Επίδαυρο, τεράστια επιτυχία για την Κύπρο που ζούσε ακόμη τότε με την πραγματικότητα των καταυλισμών και των τσαντηριών.
Η σκηνοθετική του προσέγγιση τότε συγκλόνισε, η παράσταση του 1980 στην Επίδαυρο διακόπτεται από τα ασταμάτητα χειροκροτήματα του κοινού και τα συνθήματα υπέρ της Κύπρου, ενώνοντας έτσι επί σκηνής, όπως ήθελε, δύο μεγάλες αγάπες του, το θεάτρο και την Κύπρο και παραμένει μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του κυπριακού θεάτρου.
