Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Μυρσίνη Χριστοδούλου συμμετέχει στην παράσταση «Ανθισμένες Μανόλιες», που ανεβαίνει στην Πάνω Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Αιμίλιου Χαραλαμπίδη και υποδύεται τη Σέλμπι, τη νεαρότερη της παρέας. Η Μυρσίνη βρίσκεται επί σκηνής με τις Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αννίτα Σαντοριναίου, Πόπη Αβραάμ, Σοφία Καλλή και Παμπίνα Γεωργίου και λέει σχετικά με αυτή της τη θεατρική συνεύρεση: «Ένιωσα πάρα πολύ τυχερή που αυτή τη στιγμή είμαι με αυτές τις γυναίκες και είναι ένα μάθημα κάθε φορά, σε κάθε πρόβα, σε κάθε παράσταση. Είναι υπέροχες, τις βλέπω και μαθαίνω και παίρνω πολλά πράγματα από εκείνες... ελπίζω ότι κι εγώ δίνω κάτι πίσω». Η Μυρσίνη μιλώντας για τον ρόλο της μου λέει πως «Κι εγώ θέλω να ζω με αυτό τον τρόπο, με αυτή την ένταση στη ζωή, δηλαδή να μην περνάνε τα πράγματα και να περνάει η ζωή και να φεύγει...».
–Κατ’ αρχάς να πούμε τι σημαίνει να είσαι επί σκηνής με δύο προηγούμενες γενιές ηθοποιών που η καθεμιά τους έχει διαγράψει τη δική της σημαντική πορεία στο θέατρο;
–Ναι, είναι πολλές γενιές μαζί, διαφορετικές, και είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου και τιμή μου και τύχη για το πώς έγινε αυτό το πάντρεμα. Είμαστε από διαφορετικές γενιές και διαφορετικές σχολές, οπότε είναι φυσιολογικό ότι θα δεις διαφορετικά υποκριτικά τερτίπια, αλλά θεωρώ ότι ταιριάξαμε τόσο πολύ η καθεμία στον ρόλο της και μεταξύ μας και αυτό γίνεται έδωσε ωραίο πάντρεμα. Ένιωσα πάρα πολύ τυχερή που αυτή τη στιγμή είμαι με αυτές τις γυναίκες και είναι ένα μάθημα κάθε φορά, σε κάθε πρόβα, σε κάθε παράσταση. Είναι υπέροχες, τις βλέπω και μαθαίνω και παίρνω πολλά πράγματα από εκείνες... ελπίζω ότι κι εγώ δίνω κάτι πίσω. Υπήρχε ένα πάντρεμα και ένα δέσιμο το οποίο με βοήθησε. Θεωρώ πολύ ωραίο που ο ρόλος μου ενώνει τους χαρακτήρες και αισθάνομαι ότι έχω την τύχη να μπορώ να το κάνω στη σκηνή αυτό, να είμαι κοντά σε όλες αυτές.
–Μίλησέ μου, λοιπόν, για τον ρόλο σου;
–Υποδύομαι τη Σέλμπι. Είναι από τις νεαρότερες της παρέας, μέσα της όμως είναι σαν ένα μικρό παιδί. Θέλει να ζήσει τη ζωή της, αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας, τα οποία όμως τα αντιμετωπίζει με χιούμορ και με θετική ματιά και θέλει να ζήσει και μπορεί να την αντιμετωπίζουν ως έναν φυσιολογικό άνθρωπο που δεν έχει μια ασθένεια και είναι δυνατή μέσα στην αδυναμία της. Ίσως να υπερεκτιμά λίγο τις δυνάμεις της. Θεωρεί ότι είναι ατσαλένια, αλλά είναι λίγο περισσότερο μανόλια απ’ ό,τι νομίζει. Η Σέλμπι θα έλεγα είναι η κόλλα που φέρνει και τις άλλες μαζί και χαίρομαι γιατί υπήρξε επικοινωνία με όλες στη σκηνή και μοίρασμα και εμένα με βοήθησε κιόλας και ο ρόλος μου στο να έλθω πιο κοντά τους. Στην προσπάθεια να επικοινωνήσουμε στη σκηνή επικοινωνούσαμε και εκτός σκηνής. Αυτό που ήθελα περισσότερο να βγει είναι η αλήθεια της ζωής και να βγει αυτή η ζωντάνια που έχει και η θέληση για ζωή. Η ίδια λέει: «Θα προτιμούσα να έχω τριάντα λεπτά ευτυχίας παρά μια ολόκληρη ζωή αδιάφορη και νομίζω ότι αυτή η ατάκα της είναι και η πιο αληθινή της. Κι εγώ θέλω να ζω με αυτό τον τρόπο, με αυτή την ένταση στη ζωή, δηλαδή να μην περνάνε τα πράγματα και να περνάει η ζωή και να φεύγει...
–Μέσα από τον ρόλο σου, αλλά και μέσα από το έργο το ίδιο ποιο νομίζεις ότι είναι το κυρίαρχο συναίσθημα που βγαίνει από τις «Ανθισμένες Μανόλιες» της, είναι η γυναικεία δύναμη, είναι η συμπόνια, είναι η φιλία, είναι η αγάπη;
–Νομίζω ότι είναι η δύναμη μέσα από τις δυσκολίες και ο χαρακτήρας της Σοφίας Καλλή λέει κάτι πολύ ωραίο: «Το γέλιο μέσα από το κλάμα είναι το αγαπημένο μου συναίσθημα» και είναι μια τέτοια παράσταση, δηλαδή έχει πολύ χιούμορ, έχει και πολλές συγκινητικές στιγμές. Έχουν πολλά διαφορετικά στοιχεία οι γυναίκες στην παράσταση, αλλά το κοινό που έχουν είναι ότι αντιμετωπίζουν ένα διαφορετικό είδος μοναξιάς, συναντιόνται σ’ ένα κομμωτήριο και μοιράζονται αυτή τη μοναξιά με ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ.
«Έχουν πολλά διαφορετικά στοιχεία οι γυναίκες στην παράσταση, αλλά το κοινό που έχουν είναι ότι αντιμετωπίζουν ένα διαφορετικό είδος μοναξιάς, συναντιόνται σ’ ένα κομμωτήριο και μοιράζονται αυτή τη μοναξιά με ένα πολύ ιδιαίτερο χιούμορ»
–Η παράστασή σας είναι γυναικεία υπόθεση, οι άνδρες ωστόσο τι ρόλο έχουν, έστω και αφανείς; Θα συγκινήσει νομίζεις η παράσταση και το ανδρικό κοινό;
–Να πούμε ότι έργο έχει γραφτεί από άντρα, οπότε υπάρχει και η ανδρική πλευρά στα πράγματα. Οι άντρες γενικότερα μέσα στην παράσταση, μέσα στο κείμενο είναι αυτοί που δημιουργούν αυτά τα μικρά προβληματάκια στις γυναίκες. Δεν κατηγορούνται απλώς είναι μια καθημερινή τριβή αντρών και γυναικών και το πώς αντιμετωπίζουν οι άντρες κάποιες καταστάσεις και πώς οι γυναίκες. Αλλά βλέπεις ότι υπάρχει μια ρωγμή στις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών μέσα στο κείμενό του. Νομίζω ότι και οι άντρες μπορούν να συγκινηθούν. Έχει να κάνει με πράγματα που αφορούν τον άνθρωπο γενικότερα, οπότε θεωρώ ότι και οι άντρες που θα έλθουν επίσης θα απολαύσουν τη γυναίκα στη σκηνή.
–Στην πρώτη ανάγνωση τι σε κέντρισε περισσότερο;
–Αυτό που μου αρέσει να βλέπω στους χαρακτήρες και είτε να το «κλέβω» για μένα στη ζωή μου ας πούμε είτε βρίσκω κάτι και λέω αχ, αυτό είναι μια ρωγμή, είναι αυτή τη θέληση για ζωή που καμιά φορά εμείς που έχουμε την υγεία μας δεν το συνειδητοποιούμε πόσο σημαντικό είναι. Βλέπω λοιπόν τη Σέλμπι, με τις μύριες δυσκολίες που περνάει με την ασθένειά της, πόσο ζωντανή είναι και πόσο βλέπει τα πράγματα με μια απλότητα και μια θετική ματιά...
