Του Απόστολου Κουρουπάκη
Συνάντησα τα κορίτσια που συμμετέχουν στην παράσταση «Girls Like That», σε σκηνοθεσία Μαρίας Ιόλης Καρολίδου, από την Anyhow Theatre Ensemble, λίγο πριν από κάποια παράσταση, στο φουαγιέ του Σατιρικού Θεάτρου, και ήταν πραγματικά, μία από τις πιο απολαυστικές συνεντεύξεις που έχω πάρει. Επτά κορίτσια που εκτός από το να μάθουν τα λόγια τους, σκέφτηκαν τι άλλο μπορούν να αποκομίσουν από το θεατρικό έργο που ανεβάζουν.
Η Άννα Χριστίνα Γκρόζα, η Κάλια Γρηγορίου, η Άννα Θεοδώρου, η Θεοδώρα Καχριμάνη, η Διαμάντω Ηλέκτρα Κωνσταντίνου, η Γεωργία Χάσικου και η Ελίνα Χρυσάνθου, μού μίλησαν χωρίς φίλτρο στη σκέψη τους, όχι όμως χωρίς να σκέφτονται τις απαντήσεις τους. Η νεανική τους ορμή, η καθαρότητα στη ματιά τους, με έκανε να σκέφτομαι, μακάρι να μην αλλάξουν ποτέ ματιά. Τις ρώτησα ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν όταν η σκηνοθέτρια τούς πρότεινε να συμμετάσχουν στην παράσταση, και αφού διάβασαν το κείμενο: «Στην εποχή που ζούμε, δυστυχώς, η κοινωνία μας δεν καταφέρνει να ξεπεράσει θέματα που συμβαίνουν κυρίως στα σχολεία και ήταν κάτι που μας άγγιξε» απάντησε η Γεωργία, συνεχίζοντας:« Κάθε μέρα τυχαίνει να ακούσουμε ένα παιδί που ξέρει κάποια τέτοια ιστορία».
Δεν χρειαζόμαστε μόνο παραμυθένια έργα στο σχολείο, αλλά και τέτοια έργα, που είναι σκληρά, αλλά μας εκφράζουν και είναι πραγματικά, μου λένε τα κορίτσια.
Η Γεωργία λέει με τη σειρά της: «και μέσα από τις επαναλήψεις και από τις αναλύσεις που κάναμε του κειμένου νομίζω καταλάβαμε τη σοβαρότητα του θέματος και μπήκαμε και παραπάνω στο νόημα καταλάβαμε παραπάνω με τι έχουμε να κάνουμε». Η Θεοδώρα είπε: «Καλύπτει πολλά θέματα το έργο και ήθελε σκέψη για να το καταλάβουμε και έπρεπε να το διαβάσουμε ξανά και ξανά για να ανακαλύψουμε τι μπορούμε να βγάλουμε μέσα από το κείμενο». Η Κάλια μού είπε: «Ένιωσα ότι το κείμενο ήταν πολύ κοντά μας, είχε φράσεις που τις ξανακούσαμε πολλές φορές. Μου άρεσε ότι βλέπαμε πώς σκέπτονταν οι άνθρωποι πιο παλιά».
Στα σχολεία σας, ρώτησα τα κορίτσια, έχετε δει να συμβαίνουν όσα θίγει το έργο; Η Γεωργία μού είπε πως ο κόσμος πάντα θέλει να βρίσκει ένα στοιχείο για να κάνει τον άλλο να νιώσει άσχημα για να βάλει στον εαυτό του πιο μπροστά και να θίξει τον άλλο «και μέσα από το έργο φαίνεται ότι οι κοπέλες, όπως είναι και το νόημα του έργου, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα». Χείμαρρος η Γεωργία και τα άλλα κορίτσια, θίγουν ζητήματα σοβαρά, χωρίς να μασάνε τα λόγια τους «στα σχολεία μας οι κοπέλες κράζουν άλλα κορίτσια με το παραμικρό, με μια λέξη που έχουν πει, με το τι φορούν με τα παπούτσια, αν δεν είναι μάρκα... Πάντα βρίσκουν το παραμικρό να σχολιάζουν».
Τα κορίτσια αυτά συνεχίζουν να μού δίνουν μαθήματα, λέγοντάς μου πώς αν υπάρχει πληροφόρηση, από την οικογένεια, από τα σχολεία, από την κοινωνία, πολλά από τα θέματα που τους απασχολούν θα μπορούσαν να έχουν λυθεί. «Πολλές φορές αντί να είμαστε ενωμένες, χωριζόμαστε σε ομάδες, σε κλίκες και κατηγορούμε η μία την άλλη και πολλές φορές αντί να μαλώνουν τα αγόρια, μαλώνουν παραπάνω οι κοπέλες μεταξύ τους. Είμαστε γυναίκες, πρέπει να είμαστε ενωμένες» λένε όλα τα κορίτσια. Ρώτησα τα κορίτσια τι τα σόκαρε, διαβάζοντας το έργο, συμφώνησαν όλες τη διαφορετική αντιμετώπιση και αντίδραση που έχει κάποιος/α στη φωτογραφία ενός αγοριού και στη φωτογραφία ενός κοριτσιού, που στέλνεται σε κάποια εφαρμογή: «Την κοπέλα πρέπει να την ονομάσουμε, ενώ το αγόρι είναι cool».
Η Διαμάντω μού είπε ότι πολλά από όσα αναφέρονται στο έργο τα άκουσε για πρώτη φορά, νόμιζε ότι δεν συμβαίνουν στην Κύπρο, «και όταν ήλθα σε επαφή με τα άλλα κορίτσια κατάλαβα ότι συμβαίνουν και σε εμάς εδώ». Η Ελίνα και η Άννα Χριστίνα με τη σειρά τους μού είπαν ότι διαβάζοντας τους ρόλους τους κατάλαβαν τι μπορεί να συμβαίνει με όσα βλέπουν στην καθημερινότητά τους. «Με το να αντιμετωπίζεις όσους/ες κάνουν μπούλινγκ με την ίδια δύναμη, λέγοντας το αντίθετο, ίσως να καταφέρεις να τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν είναι τόσο δυνατοί και ότι το δίκιο είναι με το μέρος σου».
Θα θέλατε να χάνατε δύο ώρες μαθηματικά ή γλώσσα ή ιστορία ή και να ερχόταν αυτό το έργο στα σχολεία σας; Ρώτησα τα κορίτσια, συμφώνησαν όλες: Η Διαμάντω είπε με δύναμη: «Θα ήθελα να έρθει το έργο στο σχολείο μας, θα μπορούσαν ίσως οι διάσημοι του κάθε σχολείου να καταλάβουν ότι δεν είναι ανώτεροι» και η Ελίνα με τη σειρά της λέει: «να το δουν και καθηγητές μαζί με τους μαθητές γιατί ο καθηγητής είναι ένας από τους πιο κοντινούς ανθρώπους που έχει μια μαθήτρια λόγω των ωρών που περνάμε στο σχολείο, και εκείνος θα καταλάβει, αν δεν το έχει καταλάβει, ότι δεν έχει να κάνει μόνο με αθώα μωρά και ίσως να μπορεί να βοηθήσει και είναι από τους λίγους που μπορούν να το κάνουν». Δεν χρειαζόμαστε μόνο παραμυθένια έργα στο σχολείο, αλλά και τέτοια έργα, που είναι σκληρά, αλλά μας εκφράζουν και είναι πραγματικά, μου λένε τα κορίτσια και η Άννα λέει πως αφορά τον καθένα και την καθεμία ένα τέτοιο έργο, γιατί διότι μπορεί το ίδιο πράγμα να συμβεί σε ένα άλλο περιβάλλον, στη δουλειά π.χ. Σημαντικό, εκτός από την ουσία του ίδιου του έργου, είναι αυτό που μου είπαν όλα τα κορίτσια ότι με τέτοια έργα, αλλά γενικότερα με την επιλογή διαφορετικών ειδών έργων από τα κλασικά ή τις τραγωδίες, μπορεί να καλλιεργηθεί μία θεατρική κουλτούρα στα νέα παιδιά, που εν πολλοίς σήμερα δεν έχουν.
Πληροφορίες
«Girls like that» του Evan Placey, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ιόλης Καρολίδου. Επιπλέον παραστάσεις 25, 26 και 27 Μαρτίου, Εγκώμιο Πολιτιστικό Κέντρο, Νέας Έγκωμης 8 Έγκωμη, Λευκωσία. Εισιτήρια: SoldOut Tickets. Πληροφορίες: 99407862
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Νάγια Αναστασιάδου, Άννα Χριστίνα Γκρόζα, Κάλια Γρηγορίου, Άννα Θεοδώρου, Θεοδώρα Καχριμάνη, Ιωάννα Κορδάτου, Διαμάντω Ηλέκτρα Κωνσταντίνου, Λουκία Πιερίδου, Γεωργία Χάσικου, Ελίνα Χρυσάνθου.
