Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο Βαλεντίνος Κόκκινος διασκευάζει και σκηνοθετεί την «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη, με την Ειρήνη Ανδρονίκου και Ανδρέα Κούτσουμπα επί σκηνής. Τους τρεις συντελεστές τούς συνάντησα μετά το τέλος μιας από τις παραστάσεις του και κάναμε μία μικρή κουβέντα για την «Παρέλαση», η οποία ανεβαίνει στον πάνω χώρο του Herb Bar, στη καρδιά της παλιάς πόλης της Λευκωσίας. Στην «Παρέλαση» δύο αδέλφια, η Ζωή και ο Άρης, ζουν, εδώ και χρόνια, έγκλειστα σε ένα δωμάτιο και παρακολουθούν από το παράθυρό τους ένα πλήθος ανθρώπων να συγκεντρώνεται υποθέτοντας πως προετοιμάζεται μία παρέλαση. Πρόκειται για ένα δωμάτιο-καταφύγιο ή μία φυλακή. Ό,τι βλέπουν από το παράθυρό τους τους είναι ξένο και τρομαχτικό ή ένα μέλλον και ένα όνειρο που θέλουν να ζήσουν; Αυτά τα ερωτήματα θα σας τα απαντήσει το ίδιο το έργο, οι τρεις συντελεστές εδώ μας δίνουν μία γεύση από τη θέα του παραθύρου τους...
–Βαλεντίνε, πώς έκανες την επιλογή αυτού του έργου;
–Πρώτα ήλθε το έργο και μετά έγιναν όλα τα άλλα... Σε μία συζήτηση που κάναμε με την Ειρήνη τον περασμένο Αύγουστο για την πανδημία, για το ότι περισσότερο τσακωνόμαστε, αντί να συζητάμε, τις διαδηλώσεις γονιών για τα μέτρα στα σχολεία... αλλά και ευρύτερα θέματα, όπως η κλιματική κρίση, οι γυναικοκτονίες, γενικά πως διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδος για να ονειρεύεσαι, αλλά και να συνυπάρχεις με τους άλλους... Έτσι θυμήθηκα αυτό το έργο, αυτός ο εγκλεισμός των δύο αδελφών και αυτή η σχέση που είχαν με την πόλη τους, αυτή την προβολή με το έξω... με έκαναν να σκεφτώ περισσότερο τι λέει αυτό το έργο. Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί που υπάρχουν στο έργο τους βλέπω έντονα να υπάρχουν και σήμερα.
–Μίλησέ μου για την επιλογή του χώρου...
–Αρχικά ήθελα να το κάνω σε ένα σπίτι. Το ένα έφερε το άλλο και τελικά καταλήξαμε σε αυτό τον χώρο , που μοιάζει με σπίτι, είναι ακριβώς πάνω στην Πράσινη Γραμμή, με σημαίες, φυλάκια, εθνικά μνημεία τριγύρω, όλα λοιπόν σημειολογικά ταιριάζανε.
–Η «Παρέλαση» έρχεται μετά τον «Πεδιαίο», τα συσχετίζεις;
–Ο Πεδιαίος ήταν μια ανάγκη να γιορτάσουμε, να περπατήσουμε την πόλη, να τη γνωρίσουμε, να μάθουμε την ιστορία της... Για εμένα λοιπόν είναι ένας αντικατοπτρισμός η «Παρέλαση» του «Πεδίαίου», το μέσα και το έξω...
–Σήμερα, Βαλεντίνε, το έργο αυτό τι έχει να μας πει;
–Πέραν από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την έξαρση των εθνικών φρονημάτων, τους περιορισμούς, κυρίως είναι ότι όλοι φοβόμαστε πραγματικά να ονειρευτούμε... όπως και τα δύο αδέλφια στην παράσταση, πάντα κοιτάνε κάτι πολύ κοντά τους, δεν προβάλλουν κάτι μακρινό, δεν έχουν πραγματικά όνειρα... Απλώς κοιτάνε τη ζωή να περνάει, ενώ η ζωή συνεχίζεται... Το έργο από μόνο του, αν θέλεις, είναι ένα κάλεσμα προς τη ζωή.
«Οι δύο χαρακτήρες προσπαθούν να κρατήσουν την υγεία, μέσα σε όλο τον παραλογισμό που ζουν, είναι πολύ συγκινητική αυτή τους η προσπάθεια» λέει η Ειρήνη Ανδρονίκου.
–Ειρήνη, είναι το παράθυρο από το οποίο κοιτάνε οι χαρακτήρες μία προβολή, μια οθόνη των επιθυμιών τους;
–Το έργο κυμαίνεται σε δύο επίπεδα, τα οποία κινούνται ταυτόχρονα, στο τι γίνεται έξω και στο τι γίνεται έξω. Μέσα παρακολουθούμε την πλοκή, τη διαδικασία των σχέσεων όσων κατοικούν στο σπίτι, τα δύο αδέλφια, των αδελφών με τον πατέρα... και πώς εξελίσσεται η σχέση τους. Ταυτόχρονα υπάρχει και το έξω, που επηρεάζει το μέσα... Οι δύο χαρακτήρες προσπαθούν να κρατήσουν την υγεία, μέσα σε όλο τον παραλογισμό που ζουν, είναι πολύ συγκινητική αυτή τους η προσπάθεια.
«Θα βγούμε ποτέ έξω στον κόσμο πραγματικά, θα γίνουμε ειλικρινείς; Θα μιλήσουμε ποτέ αληθινά... Θα βγούμε ποτέ έξω;» λέει ο Ανδρέας Κούτσουμπας.
–Ανδρέα, τα δύο αδέλφια προσπαθούν να επικοινωνήσουν... τα καταφέρνουν;
–Ο χαρακτήρας που υποδύομαι, ο Άρης, προσπαθεί να επικοινωνήσει με την αδελφή του, αλλά και με τον πατέρα του, αλλά για κάποιον λόγο δεν υπάρχει αποτέλεσμα, είναι σαν να του κόβουν τα φτερά, έχει μονίμως ένα γιατί...
–Ποιοι είναι οι προβληματισμοί που σας γέννησαν οι ρόλοι σας, αλλά και το ίδιο το έργο;
–ΑΝΔΡΕΑΣ: Θα βγούμε ποτέ έξω στον κόσμο πραγματικά, θα γίνουμε ειλικρινείς; Θα μιλήσουμε ποτέ αληθινά... Θα βγούμε ποτέ έξω;
–ΕΙΡΗΝΗ: Εμένα αυτό το έργο μου προκαλεί μόνο θετικά συναισθήματα, διότι σε προκαλεί να ζήσεις, και να ονειρευτείς. Με ξύπνησε, με ταρακούνησε, σκέφτηκα, πως αν σταματήσω να ονειρεύομαι, όλα τελείωσαν. Είναι μια μεγάλη έμπνευση για τη ζωή.
Πληροφορίες/ Κρατήσεις: 99 88 75 69
Παραστάσεις: 8, 9, 10, 15, 16 Μαΐου, ώρα 8:30 στο Herb Bar, οδός Ασκληπιού 36, περιοχή Φανερωμένης, παλιά Λευκωσία, έναντι πρώην Symbols.
