Του Απόστολου Κουρουπάκη
Από την πρώτη ανάγνωση της πρώτης ποιητικής δουλειάς του ηθοποιού Λευτέρη Ζαμπετάκη «Ψυχής μου κύματα» (εκδ. Διόπτρα 2022) είναι διάχυτη μία διάθεση μελαγχολίας, η οποία όμως δίνει χώρο στην ελπίδα, σε χαραμάδες φωτός. Ο τίτλος της συλλογής είναι ενδεικτικός τόσο για την ιδιοσυστασία των ποιημάτων, όσο και για τη διαδικασία συγγραφής τους από τον Λευτέρη Ζαμπετάκη. Ο ίδιος λέει πως ο τίτλος ταιριάζει ακριβώς στην κυκλοθυμία του, αλλά και το πόσο διαφορετικά βιώνουν γενικά οι άνθρωποι το ίδιο πράγμα σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους... «σκέψου ότι ένα κύμα άλλοτε φαντάζει ως ένα κυμματάκι, με το οποίο παίζουμε και άλλοτε το ίδιο κύμα, όταν δεν είμαστε καλά, σκεφτόμαστε ως βράχοι που μας χτυπούν τα κύματα. Σαφώς και τα κύματα του τίτλου αφορούν τις ψυχολογικές μας διακυμάνσεις, όπως στο ποίημα “Κρατάω, Στέλλα”».
Σίγουρα δεν είναι περίεργο ένας ηθοποιός να γράφει ποίηση, και το ερώτημα εδώ είναι τι πυροδότησε τη συγγραφή της συλλογής. Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης μού λέει κατ’ αρχάς πως έγραφε ποίηση, εν είδει ημερολογίου, αλλά θεωρούσε ότι πρόκειται για μία άκρως προσωπική υπόθεση, και ότι δεν θα αφορούσε κανέναν άλλο, ωστόσο φίλοι του που γνώριζαν ότι γράφει έδειξαν μερικά ποιήματα στον εκδοτικό οίκο, «μετά επικοινώνησαν μαζί μου, και μου είπαν “αυτά πρέπει να εκδοθούν και έχεις έναν χρόνο να ολοκληρώσεις μια ποιητική συλλογή”. Σκέφτηκα λοιπόν ότι ίσως να ενδιαφέρει πολύ περισσότερο κόσμο απ’ ό,τι πίστευα! Αυτό όλο μου έδωσε ζωή, με κινητοποίησε».
Σχετικά με τη μελαγχολική, αλλά συνάμα φερέλπιδα διάθεση της συλλογής ο Λευτέρης Ζαμπετάκης μού λέει πως έχοντας ανατρέξει σε διάφορους συγγραφείς και κείμενα, που τον βοήθησαν πάρα πολύ μέσα στα σκοτάδια του, όπως για παράδειγμα το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ «Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου», το οποίο περιγράφει πως μέσα στο σκοτάδι, μπορεί κανείς να βρει το φως, αρκεί να αποδεχθεί μία δύσκολη κατάσταση και να πάει παρακάτω. «Ακριβώς έτσι είναι και τα ποιήματά μου, όταν τα έγραφα θεωρούσα ότι είναι πολύ σκοτεινά και σκεφτόμουν πως δεν ενδιαφέρει κανέναν να διαβάσει κάτι τόσο μελαγχολικό. Στην πορεία και στη λαχτάρα μου να ανακαλύψω το φως, την ελπίδα, την αισιοδοξία σκεφτόμουν πως θα ήθελα να δουν και τα ποιήματά μου το φως, που, όμως, όπως σου είπα έγινε μετά από πρωτοβουλία φίλων, αφού εγώ θεωρούσα πως δεν αφορούσαν κανέναν άλλο, εκτός από εμένα».
Η συγγραφή των ποιημάτων, όπως μου λέει ο Λευτέρης Ζαμπετάκης, απαντώντας στην ερώτησή μου αν η συγγραφή των ποιημάτων λειτούργησε και σαν μία ιδιωτική ψυχοθεραπεία, «απόλυτα, είχα πάντα μια δυσκολία στο να επικοινωνήσω στο τι περνούσα. Ξεκίνησα ως προσωπικό ημερολόγιο, αλλά με τη μορφή ποίησης, γιατί πάντα έτσι εκφραζόμουν από παιδί, με βοήθησε πάρα πολύ. Μάλιστα, όταν τα διάβαζα, συνειδητοποιούσα και εγώ πράγματα για μένα, το χέρι έγραφε ό,τι βίωνα, και μετά το έβλεπα όταν ανέτρεχα πίσω, και καταλάβαινα πράγματι ό,τι είχε συμβεί και είχα βιώσει».
Η δουλειά σου ως ηθοποιού σε βοήθησε με κάποιον τρόπο στη συγγραφή; Ένιωσες ότι αυτό είναι το έργο πρωτίστως ενός ηθοποιού; «Χωρίς να το καταλάβω ναι! Όντας ηθοποιός και έχοντας εκπαιδευτεί να διαβάζω πάρα πολλά κείμενα, και διαβάζοντας αρκετά μεταφέρω σίγουρα κάτι από τα διαβάσματά μου. Οπωσδήποτε τα ποιήματά μου φέρουν στον τρόπο γραφής τους μια θεατρικότητα» μού λέει.
Μέσα από την πρώτη συλλογή του ο Λευτέρης Ζαμπετάκης με τη λέξη «Προσεχώς» να εγκαινιάζει το δεύτερο μέρος της συλλογής προϊδεάζει για μια δεύτερη ποιητική συλλογή, η οποία θα είναι αφιερωμένη στον έρωτα αφού αναφέρεται: «Συλλογή Νο. 2: Περί έρωτος ο λόγος τούτος». Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης λέει σχετικά για το δεύτερο μέρος πως ο έρωτας είναι αρχή και το τέλος όλων... φέρνει μια σύγχυση, αν θέλεις, στην καθημερινότητά μας, και ταράζει πολλές φορές τις ισορροπίες μας, νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη συλλογή τέτοια. Αλλά περισσότερα θα έλθουν για τον έρωτα στην επόμενη συλλογή...
Ο Λευτέρης Ζαμπετάκης μού επαναλαμβάνει, κλείνοντας τη συζήτησή μας πως αυτά τα ποιήματα που νόμιζε ότι αφορούν μόνο εκείνον, μάλλον αφορούν και πολύ άλλο κόσμο... «και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό, που όσοι τα διαβάζουν βρίσκουν το φως, διότι και εγώ έχω βρει βοήθεια από γραπτά άλλων ανθρώπων... Θεωρώ πως τα ποιήματα της συλλογής τελικά είναι αισιόδοξα και δίνουν το φως...». Μακάρι ο κόσμος όλος να έγραφε, αντί να έκανε άλλα πράγματα, συμφωνούμε με τον Λευτέρη Ζαμπετάκη, αφού πραγματικά η συγγραφή και η ενασχόληση γενικά με τις τέχνες είναι μια ειλικρινής καταφυγή.
