Της Μαρίνας Οικονομίδου
Ένα απρόσμενο δώρο σε μία πολύ δύσκολη στιγμή ήταν για την Εζεκία Παπαϊωάννου η κίνηση του Αχιλλέα Δημητριάδη να εξαπολύσει δριμεία επίθεση προς τον Ανδρέα Μαυρογιάννη λίγες ώρες αφότου ο τελευταίος πήρε το πράσινο φως από την Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ –και όχι ακόμα από τις κομματικές ομάδες βάσης- για θέματα μισθοδοσίας. Δώρο, καθώς έδειχνε πικρία σε μία κακή χρονική συγκυρία. Έστελνε δηλαδή το μήνυμα σε μία μερίδα των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων που τον έβλεπε ιδιαίτερα θετικά ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την ήττα, ιδιαίτερα όταν ο διπλωμάτης εξέφρασε λύπη και κάλεσε τη γενική λογίστρια να δώσει στη δημοσιότητα τον μισθό του. Ήδη η ηγεσία του κόμματος ξεκίνησε αγώνα αποκατάστασης του προφίλ του Ανδρέα Μαυρογιάννη προς το ΑΚΕΛικό ακροατήριο από την επόμενη μέρα. Πέραν του Στέφανου Στεφάνου που στη μεσημβρινή εκπομπή του SPORT FM «ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» ανέφερε στην Οριάνα Παπαντωνίου ότι πλέον θα στρωθούν στη δουλειά για την υποψηφιότητά του κ. Μαυρογιάννη, τη δική της σημασία είχε και η έντονη παρουσία του Άντρου Κυπριανού στα ΜΜΕ λόγω και του ρόλου του στο Κραν Μοντανά, όπου εξήρε τη δράση του κ. Μαυρογιάννη στο Κυπριακό αλλά και την προσωπικότητά του.
Το ερώτημα βεβαίως είναι για ποιο λόγο ξεκίνησε μία τέτοια κρίση στο κόμμα και αν μπορεί να τύχει πλέον διαχείρισης. «Ενθάδε κείται ένα κόμμα» ήταν ένα από τα σχόλια ΑΚΕΛικού ψηφοφόρου κάτω από την ανάρτηση του Στέφανου Στεφάνου, όταν ο τελευταίος επικύρωσε μέσω ανάρτησής του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το πράσινο φως της Κεντρικής Επιτροπής προς την υποψηφιότητα Ανδρέα Μαυρογιάννη. Ένα από τα πολλά σχόλια που εξέφραζαν την ανησυχία τους για τον δρόμο που έπαιρνε ιδεολογικά το κόμμα, τον κίνδυνο του αποκλεισμού στον β΄ γύρο αλλά κυρίως για το ποιο είναι το μέλλον της Αριστεράς , καθώς θεωρούσαν την υποψηφιότητα Ανδρέα Μαυρογιάννη, καθαρά δεξιά που δεν αντιπροσωπεύει όλα όσα εκπροσωπούσε όλο αυτό το διάστημα το ΑΚΕΛ στο Κυπριακό. Είναι συνεπώς ένα βήμα πριν από την εσωστρέφεια το ΑΚΕΛ; Και είναι ένα βήμα πριν από την εσωστρέφεια λίγο πριν από την κρισιμότερη μάχη που έχει να δώσει;
Ο εκφυλισμός της διαδικασίας
Μεγάλο πλήγμα στην όποια ονοματολογία προκάλεσε η διαδικασία που ακολουθείται στο ΑΚΕΛ. Το κόμμα βεβαίως μπορεί να υπερηφανεύεται για τις εσωκομματικές του διαδικασίες που όπως λέει είναι οι πιο δημοκρατικές και δίνουν στο κάθε μέλος την ευχέρεια να τοποθετηθεί. Και ίσως όλο αυτό να είχε νόημα μέχρι και τη δεκαετία του '90, όταν τα ονόματα δεν διαρρέονταν και σίγουρα όταν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν υπήρχαν. Σήμερα, οι ίδιες οι διαδικασίες εκφύλισαν την κατάσταση, καίγοντας όλους του πιθανούς υποψηφίους. Είχαμε για παράδειγμα ξεκινήσει με το όνομα του Γιώργου Παμπορίδη ως φαβορί για την κοινή υποψηφιότητα ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ, όμως με τη δημοσιοποίησή του φρόντισε να καεί από τη βουλεύτρια του ΑΚΕΛ Ειρήνη Χαραλαμπίδου, η οποία περιφερόμενη στα ΜΜΕ είχε ξεκαθαρίσει αφενός πως δεν πρόκειται να δεχτεί συναγερμική υποψηφιότητα και αφετέρου να ξεσηκώσει το ΑΚΕΛικό ακροατήριο εναντίον του. Η ονοματολογία έδινε και έπαιρνε όλο αυτό το διάστημα. Από την Ερατώ Κοζάκου Μαρκουλλή, στον Μάρκο Κυπριανού, τη Χριστιάνα Ερωτοκρίτου και τον Στέλιο Πλατή. Ο Αχιλλέας Δημητριάδης βρισκόταν πάντοτε στο βάθος των συζητήσεων ως μία εναλλακτική πρόταση, μέχρι που πήρε τη δική της δυναμική η υποψηφιότητα Ανδρέα Μαυρογιάννη.
Χωρίς αριστερές εφεδρείες
Όμως η διαδικασία είναι κάτι τεχνικό. Το κύριο ζήτημα είναι η ουσία. Το ΑΚΕΛ, δέκα χρόνια στην αντιπολίτευση, με την «πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση» απέναντί της, δεν κατάφερε να βρει το αντίπαλο δέος. Μία υποψηφιότητα προοδευτική και εναλλακτική, η οποία να συσπειρώνει το κόμμα αλλά να μπορεί να φέρει κοντά και ψηφοφόρους από άλλες δεξαμενές. Αυτό αποτελεί τη μεγάλη ήττα της αντιπολίτευσης. Και σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο λήφθηκε η απόφαση για συνεργασίες με άλλα κόμματα. Οι συνεργασίες ωστόσο με άλλα κόμματα προϋποθέτουν, ιδιαίτερα με τον ενδιάμεσο χώρο ότι το κόμμα θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί του και να κάνει τους απαραίτητους συμβιβασμούς ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, αν ληφθεί υπόψη πως η θέση του ΑΚΕΛ ιδιαίτερα για τις ευθύνες στο Κραν Μοντανά, δεν υιοθετείται από άλλα κόμματα. Το πρόβλημα βεβαίως είναι ότι όσο κι αν η ηγεσία συζητούσε δεξιές υποψηφιότητες και έκανε επαφές με κόμματα του Κέντρου, δεν προετοίμασε αρκετά το ακροατήριό του για κάτι τέτοιο. Καθόλου τυχαίες και οι αντιδράσεις, όταν αποκαλύφθηκε το όνομα του Ανδρέα Μαυρογιάννη.
Οι κύριες αντιδράσεις για την υποψηφιότητα Ανδρέα Μαυρογιάννη είναι αφενός πως δεν αποτελεί αριστερή υποψηφιότητα και αφετέρου πως βρισκόταν δίπλα στον Νίκο Αναστασιάδη. Αυτή ακριβώς η συνεργασία ενισχύει το επιχείρημα πολλών ότι το κόμμα της Αριστεράς αυτοαναιρείται στο Κυπριακό και πως ο Νίκος Αναστασιάδης θα μείνει στο απυρόβλητο κατά τη διάρκεια του προεκλογικού.
Αυτό που θα πρέπει να απαντηθεί βεβαίως τις επόμενες μέρες είναι τι υποψήφιος θα είναι τελικά ο Ανδρέας Μαυρογιάννης. Θα επιχειρήσει να εφαρμόσει μία προοδευτική διακυβέρνηση με έμφαση στην επίλυση του Κυπριακού την αμέσως επόμενη μέρα ή με τις δηλώσεις του θα ενισχύσει τους φόβους μερίδας των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων ότι δεν επιθυμεί λύση; Αυτό θα διαφανεί στην πορεία, όμως το σίγουρο είναι πως η ηγεσία του ΑΚΕΛ αποφάσισε πως η προτεραιότητα σε αυτές τις εκλογές είναι –έστω και με ρίσκο- η εκλεξιμότητα. Αν αυτό επιτευχθεί, ίσως να μπορέσουν στη συνέχεια να μπουν οι βάσεις για μία καθαρά προοδευτική, ίσως και αριστερή υποψηφιότητα για το μέλλον.
