Η γυναίκα σήμερα πρέπει να ανασχεδιάζει συνεχώς τον εαυτό της, να προσαρμόζεται, να εξελίσσεται. Το γνωρίζω καλά ως σύγχρονη γυναίκα που διεκδίκησε και συνεχίζει να διεκδικεί τον χώρο και τον λόγο της σε έναν απαιτητικό κλάδο, όπως αυτός της επικοινωνίας. Είναι κι ένας από τους λόγους που αποφάσισα να συμμετάσχω στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΔΕΚ. Όχι μόνο για να προσφέρω την εμπειρία και τη γνώση μου, αλλά και γιατί θέλω να είμαι ενεργό μέρος μιας κοινότητας που ενισχύει τον διάλογο, θέτει πρότυπα, δημιουργεί ευκαιρίες και προχωρά τον κλάδο μπροστά με εξωστρέφεια, στρατηγική και ουσιαστική στήριξη. Αυτή θέλω να είναι και η κοινωνία μας.
Να είσαι γυναίκα σήμερα σημαίνει να κουβαλάς πολλαπλές έννοιες, ρόλους και ευθύνες ταυτόχρονα και να το κάνεις με τρόπο σχεδόν αόρατο, φυσικό, αναμενόμενο. Στη δική μου καθημερινότητα μέσα από το πρίσμα της επικοινωνίας, βλέπω καθαρά πως η γυναίκα του σήμερα δεν επικοινωνεί απλώς για να πει κάτι∙ επικοινωνεί για να αλλάξει κάτι. Για να αφήσει στίγμα.
Η μάχη για την ισότητα δεν είναι μία, ούτε γραμμική. Είναι πολλές, παράλληλες και διαρκείς. Κάποιες δίνονται φανερά - στους χώρους εργασίας, στα διοικητικά συμβούλια, στα πολιτικά αξιώματα. Κάποιες άλλες, ίσως οι πιο καθοριστικές, δίνονται σιωπηλά: στο οικογενειακό τραπέζι, στις άτυπες προσδοκίες, στη νοοτροπία που ακόμα θεωρεί τη γυναίκα ‘πιο κατάλληλη’ για κάποιους ρόλους και ‘λιγότερο ικανή’ για άλλους.
«Να φτιάξουμε μία κοινωνία που δεν χειροκροτεί τις γυναίκες επειδή 'τα καταφέρνουν παρά τα εμπόδια', αλλά που φροντίζει να μην υπάρχουν εμπόδια».
Ίση κατανομή της ευθύνης
Έχουμε σημειώσει πρόοδο. Οι γυναίκες έχουν πλέον μεγαλύτερη εκπροσώπηση, πρόσβαση σε εκπαίδευση και ευκαιρίες. Οι κοινωνίες είναι πιο ευαισθητοποιημένες, οι επιχειρήσεις πιο δεσμευμένες, και τα πρότυπα πιο πολυδιάστατα. Παλαιότερα, υπήρχε ένας προκαθορισμένος κοινωνικός ρόλος, οριοθετημένος και σχεδόν αδιαπραγμάτευτος. Αυτό πλέον έχει αλλάξει, και αυτό είναι πρόοδος.
Όμως η αλλαγή αυτή ήρθε με κόστος. Αν θέλουμε να μιλήσουμε πραγματικά για ισότητα, τότε πρέπει να μιλήσουμε και για ίση κατανομή της ευθύνης. Η γυναίκα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι ‘τα πάντα για όλους’ και ταυτόχρονα να το διαχειρίζεται με χαμόγελο, σαν να είναι αυτονόητο. Δεν είναι. Ως κράτος και κοινωνία εξακολουθούμε να υστερούμε σε κρίσιμα σημεία. Η εκπροσώπηση των γυναικών σε θέσεις εξουσίας και λήψης αποφάσεων εξακολουθεί να είναι δυσανάλογα χαμηλή. Τα φαινόμενα έμφυλης βίας και καθημερινής μικροανισότητας επιμένουν, ενώ η φροντίδα -του σπιτιού, των παιδιών, των ηλικιωμένων- εξακολουθεί να θεωρείται, σιωπηρά, ‘γυναικεία υπόθεση’.
Η μεγαλύτερη μάχη, όμως, ίσως δεν είναι θεσμική, αλλά πολιτισμική: να αλλάξουμε νοοτροπίες και αντιλήψεις που έχουν ριζώσει βαθιά. Να πάψουμε να βλέπουμε την ισότητα ως παραχώρηση, και να την αναγνωρίσουμε ως αυτονόητο. Να φτιάξουμε μία κοινωνία που δεν χειροκροτεί τις γυναίκες επειδή ‘τα καταφέρνουν παρά τα εμπόδια’, αλλά που φροντίζει να μην υπάρχουν εμπόδια. Μόνο τότε θα μιλάμε για πραγματική ισότητα.
*Η κα Αναστασία Γρούτα είναι General Manager της Hub&Spoke.
