Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που καινούρια Λειτουργός στην παραδοσιακά ανδροκρατούμενη Cyta, ζήτησα να συμμετέχω σε ένα πανευρωπαϊκό συνέδριο το οποίο θεωρούσα ότι θα με βοηθούσε σημαντικά στη δουλειά μου. Αντιλήφθηκα ότι για να εγκρίνει ο Διευθυντής μου τη συμμετοχή μου, χρειάστηκε πρώτα να ρωτήσει τον άνδρα μηχανικό που θα συμμετείχε -για τεχνικά θέματα- στο ίδιο συνέδριο, αν συμφωνεί να πάει και μία κοπέλα «εμπορικός» μαζί του.
Σήμερα, ως Διευθύντρια Βιώσιμης Ανάπτυξης και Επικεφαλής της Ομάδας Ποικιλομορφίας, Ισότητας και Συμπερίληψης (ΠΙΣ), το περιστατικό αυτό λειτουργεί ως υπενθύμιση για το πόσο βαθιά ριζωμένες είναι οι προκαταλήψεις που περιορίζουν τις γυναίκες. Και είναι αυτή η υπενθύμιση που με κάνει περήφανη για τις αλλαγές που πετύχαμε στη Cyta τα τελευταία χρόνια.
Στη Cyta, με θάρρος και καινοτομία, υιοθετήσαμε πολιτικές και συστήματα που «αφαιρούν» τις παθογένειες των παραδοσιακών συστημάτων που διαχρονικά προωθούσαν σε θέσεις ηγεσίας κυρίως άντρες. Αλλάξαμε τις διαδικασίες αξιολόγησης και προαγωγών, βάζοντας διαφάνεια και αντικειμενικότητα εκεί που άλλοτε υπήρχαν άτυπα κριτήρια. Είμαστε ο πρώτος δημόσιος οργανισμός που χρησιμοποιεί αντικειμενικά κέντρα αξιολόγησης για την ανέλιξη των ανθρώπων του. Ενισχύσαμε τη γονική τηλεργασία για άνδρες και γυναίκες, φέραμε ευέλικτες μορφές εργασίας και δημιουργήσαμε την Ομάδα ΠΙΣ, έναν ζωντανό μηχανισμό που ακούει και παρεμβαίνει.
Το αποτέλεσμα; επτά γυναίκες, ανάμεσά τους κι εγώ, προχωρήσαμε σε διευθυντικές θέσεις. Όχι γιατί «έπρεπε» αλλά γιατί οι διαδικασίες μάς αναγνώρισαν για αυτό που πραγματικά είμαστε: ικανές, έμπειρες, έτοιμες. Η ισότητα, όμως, δεν ζει μόνο στις προαγωγές και τις πολιτικές. Ζει και στις μικρές στιγμές: στο ποιος μιλάει πρώτος στις συσκέψεις, στο ποιος διακόπτει ποιον. Στο ποιος φτιάχνει τον καφέ, ποιος κρατάει τα πρακτικά, ποιος οργανώνει τη γιορτή του γραφείου. Για χρόνια, όλα αυτά ήταν «δουλειές των γυναικών» ανεξαρτήτου ιεραρχίας.
Η ισότητα δεν είναι ένας στόχος που κάποτε θα φτάσουμε. Είναι μια διαδρομή που χτίζουμε κάθε μέρα.
Έχουμε ακόμα δρόμο
Ως κοινωνία, έχουμε ακόμα δρόμο. Εξακολουθούμε να μεγαλώνουμε τα κορίτσια μας με την προσδοκία ότι κάποια στιγμή θα κάνουν «παύση» στην καριέρα τους για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Θεωρούμε τη φιλοδοξία στις γυναίκες ως κάτι που χρειάζεται να επεξηγηθεί. Ως κράτος, υπολειπόμαστε σε πολιτικές που διευκολύνουν τη γυναικεία συμμετοχή στην εργασία και την ηγεσία: από τη φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, μέχρι την ενσωμάτωση της διάστασης του φύλου σε κάθε πτυχή της δημόσιας πολιτικής.
Για εμένα προσωπικά, η ισότητα στην εργασία δεν είναι απλώς εταιρική πολιτική. Είναι η δική μου διαδρομή και η διαδρομή των άλλων εφτά γυναικών που προάχθηκαν μαζί μου. Είναι και η διαδρομή εκείνων που θα έρθουν μετά από εμάς. Και ελπίζω πως όταν αυτές οι γυναίκες φτάσουν μπροστά σε μια ευκαιρία, κανείς να μην αναρωτηθεί αν μπορούν να τα καταφέρουν. Φυσικά και μπορούν.
Η ισότητα δεν είναι ένας στόχος που κάποτε θα φτάσουμε. Είναι μια διαδρομή που χτίζουμε κάθε μέρα. Για αυτή τη διαδρομή, λέω σε κάθε κορίτσι ότι «μπορείς να γράψεις τη δική σου ιστορία, φτάνει να το πιστεύεις εσύ!».
*H κα Αλίκη Δράκου είναι Διευθύντρια Βιώσιμης Ανάπτυξης & Υπεύθυνη Ποικιλομορφίας, Ισότητας και Συμπερίληψης της Cyta.
