Kathimerini.gr
«Ποιος σκότωσε την Ντάρια Ντούγκινα;», διερωτάται ο ανταποκριτής της γερμανικής εφημερίδας Die Ζeit στη Ρωσία, Μαξίμ Κίρεφ. «Για τους συγκεντρωμένους στην κηδεία της, αυτό δεν φαίνεται να παίζει σχεδόν κανέναν ρόλο. Έχουν μεγαλύτερα πράγματα να σκεφτούν». Ο Κίρεφ περιγράφει μια περίεργη ατμόσφαιρα στην εξόδιο ακολουθία της 30χρονης, που δολοφονήθηκε στη Μόσχα με βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο τζιπ στο οποίο επέβαινε.
Η φωνή του θεωρητικού του ρωσικού εθνικισμού, Αλεξάντερ Ντούγκιν, έτρεμε όταν μίλησε για την αγάπη της κόρης του προς «τη ρωσική αυτοκρατορία».
«Η κόρη μου πέθανε για τη Ρωσία και για τη νίκη», είπε. «Μία χώρα, ένας πρόεδρος, μία νίκη» προσέθεσε ως κορωνίδα του δικού του επικήδειου ο βουλευτής Λεονίντ Σλούκι. Ο υπερσυντηρητικός πολυεκατομμυριούχος και χρηματοδότης του πολέμου Κονσταντίν Μαλοφέγιεφ ήταν επίσης παρών. «Το αίμα των μαρτύρων μάς κάνει πιο δυνατούς», είπε μιλώντας λίγα μέτρα μακριά από τη σορό.
Η τελετή έγινε σε μια αίθουσα συναυλιών του διάσημου πύργου Οστανκίνο, όπου βρίσκονται τα στούντιο της τηλεόρασης της Μόσχας – στο μέρος από το οποίο εκπέμπεται προπαγάνδα προς όλη τη χώρα.
Η έκρηξη που στέρησε τη ζωή στην ακροδεξιά σχολιάστρια συγκλόνισε ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα της ρωσικής κοινής γνώμης, τους κύκλους που δίνουν μια δική τους, μυστικιστική ερμηνεία στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Με βάση τη συλλογιστική αυτή, που δεν αγγίζει την πλειονότητα των Ρώσων, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι σχεδόν μετριοπαθής.
Μικρή η επιρροή της
Μέχρι τη στιγμή της δολοφονίας της Ντάρια Ντούγκινα, το περασμένο Σάββατο, οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας δεν είχαν ακούσει καν το όνομά της. Αντίθετα είναι πασίγνωστοι όσοι στελεχώνουν τα γρανάζια του προπαγανδιστικού μηχανισμού των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών, οι οποίοι κερδίζουν πολύ περισσότερα χρήματα από όσους κινούνται στους περιθωριακούς κύκλους γύρω από τον Ντούγκιν.
Η Ντάρια Ντούγκινα, που πρόσφατα είχε μιλήσει σε στρατιωτικό ακροατήριο με θέμα τη δήθεν «σκηνοθετημένη» σφαγή της Μπούτσα, είχε 20.000 ακολούθους στο telegram. Ο πατέρας της, που θεωρείται από κάποιους ως ιδεολογικός καθοδηγητής του Πούτιν, 50.000. Συγκριτικά, η διευθύντρια του καναλιού RT Μαργκαρίτα Σιμονιάν έχει εξαπλάσιο αριθμό ακολούθων.
Οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι εκλαμβάνουν τη δολοφονία της Ντούγκινα ως το συμβάν που επιτέλους μεταφέρει τον πόλεμο στη Μόσχα. Πράγματι, η σχεδόν άγνωστη ώς τώρα Ντούγκινα μετατράπηκε από την ατελείωτη ειδησεογραφική κάλυψη των τελευταίων ημερών σε υποδειγματική πατριώτισσα. Ο Ρώσος πρόεδρος της απένειμε μετά θάνατον παράσημο και έστειλε συλλυπητήριο τηλεγράφημα, ενώ η κρατική τηλεόραση έκανε απευθείας συνδέσεις με την κηδεία.
Ευκαιρία για τους ακραίους
Ένα από τα προβλήματα των υπερεθνικιστικών κύκλων γύρω από τον Ντούγκιν είναι ότι στη Μόσχα η ζωή κυλάει με τους φυσιολογικούς της ρυθμούς και ο πόλεμος φαίνεται πολύ μακρινός. Τώρα, τόσο αυτοί όσο και οι κατεστημένοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί μπορούν, με αφορμή τη δολοφονία της Ντούγκινα, να χαρακτηρίσουν την Ουκρανία κράτος – τρομοκράτη.
Οι ρωσικές υπηρεσίες έδωσαν στη δημοσιότητα βίντεο γυναίκας που αναχώρησε από την Ουκρανία με ένα αυτοκίνητο Mini Cooper, έφθασε μπροστά στην είσοδο του κτιρίου στο οποίο κατοικούσε η Ντούγκινα και εν συνεχεία αναχώρησε με το ίδιο αυτοκίνητο για την Εσθονία. Το πρόβλημα με αυτή την εκδοχή είναι ότι παραμένει παντελώς άγνωστο ποια είναι η γυναίκα αυτή και αν τα βήματά της διασταυρώθηκαν πράγματι με της Ντούγκινα.
Η Ουκρανία αρνείται κάθε ανάμειξη, ενώ ο Ρώσος επικριτής του Πούτιν που κατοικεί στο Κίεβο, Ιλια Πονομαριόφ, δημοσίευσε μία προκήρυξη μιας φερόμενης οργάνωσης που αυτοαποκαλείται Εθνικός Ρεπουμπλικανικός Στρατός και η οποία ισχυρίζεται ότι διέπραξε τη δολοφονία.
Ο ανταποκριτής της γερμανικής εφημερίδας εκτιμά ότι αυτή η εκδοχή ακούγεται ακόμη λιγότερο πειστική από την εκδοχή της γυναίκας με το Mini που διακινεί η ρωσική υπηρεσία FSB.
«Το πιθανότερο είναι ότι η ρωσική κοινή γνώμη δεν θα μάθει ποτέ ποιος δολοφόνησε την Ντούγκινα. Αλλά η αλήθεια δεν φαίνεται να ενδιαφέρει ούτε τον πατέρα της ούτε τους κρατικούς προπαγανδιστές και υπερμάχους του πολέμου», καταλήγει ο Κίρεφ. «Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η εκδίκηση».
