Kathimerini.gr
ΛΙΒΑΝΟΣ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ: Ελβίρα Κρίθαρη
Ο συνεχής, μηχανικός ήχος του drone που επιτηρούσε τη Ναμπατίε ήταν η μόνη ένδειξη ότι δεν ήμασταν μόνοι μας εκεί. Σε αντίθεση με την Τύρο, την παραθαλάσσια πόλη του Λιβάνου που έχει επίσης βρεθεί στο στόχαστρο των Ισραηλινών επαναλαμβανόμενα, η Ναμπατίε, η πυκνοκατοικημένη πόλη της λιβανικής ενδοχώρας, δεν έχει πια καθόλου κατοίκους. Ο διοικητής του κρατικού νοσοκομείου της περιοχής υπολογίζει τους εναπομείναντες γύρω στο 5% του αρχικού πληθυσμού, αλλά εμείς δεν συναντήσαμε κανέναν στον δρόμο.
Τα ίδια τα μέλη της Χεζμπολάχ, η οποία διατηρεί παρουσία στην περιοχή, δεν επρόκειτο να μας συνοδεύσουν στα ενδότερα της πόλης για να καταγράψουμε τα αποτελέσματα των επιθέσεων. Αφού προειδοποίησαν για την επικινδυνότητα, καθώς η περιοχή δέχεται και χτυπήματα χωρίς προηγούμενη αναγγελία από τους Ισραηλινούς, έδωσαν τις συντεταγμένες της τοποθεσίας στο google maps, όπου η εικόνα της καταστροφής ήταν η πιο εκτεταμένη. Στη Ναμπατίε δεν υπάρχει μόνιμη αντιπροσωπεία διεθνών ΜΜΕ. Περιστασιακά μόνο freelancers και δημοσιογραφικοί οργανισμοί κάνουν ένα σύντομο πέρασμα, καταγράφουν την καταστροφή και φεύγουν γρήγορα.
Η Ναμπατίε δέχεται χτυπήματα σε σταθερή συχνότητα από τις αρχές Οκτωβρίου. [Φωτ.: Ελβίρα Κρίθαρη]
Νεκρική σιωπή στην πόλη
Στις 16 Οκτωβρίου, ισραηλινή επίθεση στη Ναμπατίε κόστισε τη ζωή του δημάρχου της περιοχής, Αχμάντ Καχίλ, και ακόμα 15 αμάχων, μεταξύ αυτών πέντε μελών του δημοτικού συμβουλίου και της πολιτικής προστασίας, που βρίσκονταν σε δημοτικές εγκαταστάσεις για να συντονίσουν τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας στην πόλη. Η ειδική συντονίστρια του ΟΗΕ για τον Λίβανο, Jeanine Hennis – Plasschaert, καταδίκασε την επίθεση και υπενθύμισε στο Ισραήλ πως παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου δεν είναι αποδεκτές. Η επίθεση αυτή ήταν η πρώτη σε κυβερνητικό κτίριο και προκάλεσε ανησυχία για την τροπή που θα πάρει ο πόλεμος. Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός της χώρας, Νατζίμπ Μικάτι, είχε τότε δηλώσει πως η στοχοποίηση του δημοτικού συμβουλίου που μεριμνούσε για τους αμάχους της περιοχής έγινε «εκ προθέσεως».
Η Ναμπατίε είχε αρχίσει να δέχεται χτυπήματα σε σταθερή συχνότητα από τις αρχές Οκτωβρίου. Η δική μας επίσκεψη στις 7 Νοεμβρίου αποκάλυψε μια πόλη όπου τη νεκρική σιγή που προξενούσε η εγκατάλειψή της την ανταγωνιζόταν μόνο το ισραηλινό drone που πετούσε αδιάκοπα επιτηρώντας και συλλέγοντας πληροφορίες. Στους δρόμους μόνο σκόνη, συντρίμμια, νεκρά ζώα και εμπορικά προϊόντα από τα διαλυμένα καταστήματα. Ακόμα πιο άδεια από την Τύρο, η δεύτερη μεγαλύτερη πληθυσμιακά πόλη του λιβανικού Νότου δεν μοιάζει σε θέση να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς, ακόμα και αν η κατάπαυση του πυρός συνέβαινε αύριο.
Το εύρος της καταστροφής είναι τόσο εκτεταμένο που θα απαιτηθεί χρόνος και πόροι, τους οποίους η διαλυμένη οικονομία του Λιβάνου τώρα δεν διαθέτει. [Φωτ.: Ελβίρα Κρίθαρη]
Οι περισσότεροι εσωτερικά εκτοπισμένοι του Λιβάνου προέρχονται από τα μέρη αυτά. Η Διεθνής Αμνηστία λέει ότι οι εντολές εκκένωσης που εκδίδει ο ισραηλινός στρατός εγείρουν ερωτήματα εάν αποσκοπούν στη δημιουργία μαζικού εκτοπισμού. Ο ΟΗΕ υπολογίζει πως το ένα τέταρτο της συνολικής επικράτειας του Λιβάνου βρίσκεται υπό συνεχείς εντολές εκκένωσης.
Τελευταίο καταφύγιο
Μιλώντας αργά, καταβεβλημένος από την κούραση, ο δρ Χασάν Γουαζνί, διοικητής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου «Ναχίμπ Μπερί» της Ναμπατίε, παραμένει στη θέση του, μαζί με ακόμα 18 γιατρούς και 70 νοσηλευτές, από τους 150 και 350 αντίστοιχα που εργάζονταν στο νοσοκομείο των 170 κλινών πριν από τον πόλεμο. Ολο το προσωπικό διαμένει πια μέσα στο νοσοκομείο, πολλοί με τις οικογένειές τους, ενώ την πλειονότητα των ασθενών αποτελούν πια οι τραυματίες του πολέμου. «Εχουμε ελάχιστους από τους κανονικούς ασθενείς πια», λέει ο γιατρός, «αλλά και οι τραυματίες μειώνονται καθώς ο περισσότερος κόσμος έχει φύγει».
Οπως και στην Τύρο, έτσι και εδώ, μένουν πίσω κυρίως όσοι δεν έχουν καθόλου πόρους για να αμβλύνουν λίγο τα προβλήματα που δημιουργεί ο εκτοπισμός. Οι φτωχότεροι ή αυτοί που δεν θέλουν να περάσουν μια ζωή σε σχολεία, που έχουν γίνει καταφύγια και δημόσιες δομές, καθώς και όσοι έχουν ζώα διστάζουν να εγκαταλείψουν την πόλη και «περιμένουν στα σπίτια τους να τελειώσει αυτός ο παράλογος πόλεμος», όπως λέει χαρακτηριστικά ο δρ Γουαζνί.
«Εζησα όλους τους πολέμους στον Νότο του Λιβάνου, το 2006 και πριν, αλλά κανείς δεν ήταν σαν κι αυτόν. Αυτή τη φορά ο πόλεμος είναι μεγαλύτερος και πολύ σκληρός. Τα πάντα είναι διαλυμένα στη Ναμπατίε και στα χωριά. Εχουμε πολλούς νεκρούς. Εχω αντικρίσει την πόλη, την καταστροφή. Τις αγορές που ξέραμε από παιδιά, που πηγαίναμε να περπατήσουμε και να πιούμε καφέ. Είναι τρελός αυτός ο πόλεμος, είναι θλιβερό – Δρ Χασάν Γουαζνί»
Μαζί με τη «σπουδαία ομάδα», όπως την αποκαλεί, ο διοικητής του νοσοκομείου παραμένει ενεργός στο νοσοκομείο μέχρι το τέλος. «Αν φύγω εγώ, τότε ποιος θα μείνει; Αυτή είναι η δουλειά μας. Κρατήσαμε πολλούς ανθρώπους στη ζωή μετά από επιθέσεις και πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε».
Επειτα από καταγεγραμμένες επιθέσεις δίπλα σε νοσοκομεία, που είχαν ως αποτέλεσμα σοβαρές υλικές ζημιές και παρακώλυση της λειτουργίας τους, ρωτάμε αν είναι υπαρκτός ο φόβος να συμβεί κάτι τέτοιο και στο νοσοκομείο της Ναμπατίε. «Είναι ένα μεγάλο ερώτημα αν το Ισραήλ θα επιτεθεί στο νοσοκομείο. Το είδα να συμβαίνει αλλού, αλλά δεν κάνω τέτοιες σκέψεις τώρα. Αν είναι να επιτεθούν, ας επιτεθούν. Τα νοσοκομεία προστατεύονται από το διεθνές δίκαιο», λέει.
